Klaspop
Soms zijn het ook zaken die wat duurder zijn dan de categorie prullaria. Dat onderscheid kennen de kinderen al verdomd goed. Hier gaan dagen denkwerk aan vooraf. De kinderen bedisselen dan onderling welke aanpak ze in de strijd gaan gooien om moeder te overtuigen tot de aankoop van het uitverkoren speelgoed. De argumenten die moeder tot actie zouden moeten beroeren, lossen ze niet allemaal in één keer, maar terloops en verspreid over een aantal dagen om dan te eindigen met het finale topargument, de apotheose als je wil. Die laatste is vaak de belofte dat ze met het bijzondere stuk úren zoet zullen zijn. Moeder aan haar kant, kan weken voet bij stuk houden, maar de ultieme verleidingstruc kan er bij gelegenheid ook al eens toe leiden dat ze toch naar de speelgoedwinkel afzakt om het stuk speelgoed aan de privécollectie toe te kunnen voegen.
We weten allemaal hoe dat eindigt, met die zogenaamde must-haves in de beleving van kinderen. Soms blijkt het werkelijk een topstuk te zijn en is moeder blij dat ze de investering maakte. Maar nog vaker spelen ze er welgeteld één dag enkele uren mee en belandt het daarna maandenlang in een kast en komt het vervolgens pas terug boven water als de jongste dochter het herontdekt of als moeder de intentie heeft om het te verkopen omdat het toch maar stof staat te vergaren.
Zo had de oudste dochter het weekend voor haar derde verjaardag klaspop Jules mee naar huis mogen nemen. De klaspop wordt iedere schooldag verzorgd door “het kindje van de dag” of door de jarige en wordt behandeld als een volwaardig lid van de klasgroep. Het is een stoffen pop die verwisselbare kleding draagt en die de kinderen educatief moet ondersteunen tijdens de lesjes en hun onder andere structuur bijbrengt.
Jules mocht dus ter gelegenheid van de verjaardag twee dagen op logement komen. Een hele belevenis was dat. Jules nam deel aan alle activiteiten die er dat weekend op het programma stonden. Zijn jasje hing aan de kapstok en hij zat iedere maaltijd mee aan tafel. Jules was een voorbeeldige bezoeker die flink zijn bordje leeg at en wel twee keer per dag grondig zijn tandjes poetste. De dochter prees hem bij iedere handeling die hij tot een goed einde bracht. ’s Avonds had ze hem geholpen om zijn kleertjes uit te trekken en ze had ze zorgvuldig in zijn rugzak gestoken. Ze had geprutst en gepruld, maar het was haar gelukt om Jules’ pyjama zonder bijkomende hulp aan te krijgen. Toen moeder haar daarna vroeg om ook zelf haar eigen pyjama aan te trekken, was dat wel een brug te ver geweest. Bij het slapengaan had de dochter haar vertrouwde pop uit het poppenbed gerukt en Jules er liefdevol in gelegd. Ze had zelfs een miniknuffel voor hem uitgezocht en onder zijn arm gestopt. Nadien zocht ze haar lievelingsboek uit en had ze hem met uitgestreken gezicht erg expressief voorgelezen terwijl ze het boek nietsvermoedend ondersteboven hield. Het hele weekend stond in het teken van de bijzondere logé. De dochter vond het dan ook uitermate jammer dat Jules terug naar zijn klasje moest.
Moeder meende daarom hét perfecte verjaardagscadeau voor de dochter gevonden te hebben: een miniversie van Jules. Compleet met rugzakje, kleding en pyjama. Moeder prees zichzelf voor de vindingrijkheid en kon zich de overgelukkige gezichtsuitdrukking van de dochter al levendig voorstellen. Ze verheugde zich er al op.
En effectief. Haar aanblik toen de dochter zag wat er in het pakje zat, was precies hoe moeder het zich voorgesteld had. De dochter kon het papier niet snel genoeg openscheuren en was vol lof over haar eigen kleine Jules. Die dag week Jules geen centimeter van haar zijde en kreeg overal een ereplaats. Deze Jules kreeg zelfs het privilege om bij haar in bed te slapen. Zo ging het een dag of drie en daarna zwakte het succes van de pop ineens tot op een dieptepunt. Jules kreeg een plekje tussen de andere poppen en werd slechts sporadisch nog zo verwend als die eerste dagen. Moeder had nog enkele keren een poging gedaan om de liefde terug op te wekken, maar dat kon slechts op matig enthousiasme rekenen.
Gelukkig startte enkele jaren later de jongste dochter in de kleuterschool. Toen ze kennismaakte met Jules in de klas, kwam hij haar wel heel bekend voor. Thuis rommelde ze tussen de poppen en viste hem triomfantelijk uit de kast. Ze was in het midden van de woonkamer met Jules en zijn rugzak gaan zitten en ze had alles nauwkeurig bestudeerd. Ze had hem verwonderd aan moeder laten zien, want zij had nu plots een eigen Jules. Dé beroemde klaspop, ze kon het nauwelijks geloven. Het kind was dolgelukkig, niet zozeer om de pop te verzorgen, zo leerde moeder later, maar wel omdat zij zo thuis iedere dag “kindje van de dag” kon zijn.
