Remus is aangemeld voor onderzoeken bij COS, oftewel het centrum voor ontwikkelingsstoornissen. Dit onderzoek bestond uit 4 testen en ik wil er graag open over communiceren, want ik vond er bitter weinig informatie over en zelf weet ik graag waaraan ik mij mag verwachten.
Een tijdje geleden hadden we ontdekt dat Remus anders is en hebben we hem aangemeld bij het centrum voor ontwikkelingsstoornissen. En wat een geluk dat we dat toen meteen gedaan hebben, want enkel kindjes onder de twee jaar mogen aangemeld worden. Remus was toen net geen twee. Hij is jarig op 29 juni en we schreven hem in op 18 juni, oef. Toen communiceerden ze een wachttijd van 9 maanden, maar het werden er uiteindelijk zeven.
Ontwikkelingsonderzoek – IQ-onderzoek
Ik had best veel stress voor deze dag, want het was de eerste dag en er kon zoveel fout gaan: file onderweg, te laat, Remus te moe, Remus niet op zijn scherpst, ik vind de weg niet … Het was 45 minuten rijden, maar ik rekende voor het zekerste anderhalf uur. Gelukkig maar, want ik plofte me uiteindelijk slechts tien minuten voor de afspraak in de wachtzaal bij COS. De afspraak was ook om 15 uur. Remus is 2,5 en gaat net naar school, dus 15 uur is een gevaarlijk uur - tenzij je natuurlijk houdt van een overprikkeld, uitgeput kind. Maar gelukkig was Remus echt oké.
We ontmoetten twee lieve vrouwen, een psychologe en een psychologe in opleiding. Toen we even binnen waren, zei de psychologe dat Remus eruit zag als een lieve jongen. Ze zei het zo oprecht dat ik er meteen een warm hart van kreeg. Remus is inderdaad een heel lief kind, en wat fijn te horen dat dit haar eerste indruk was van hem.
Daarna startte hij aan effectief aan de onderzoeken bij COS. Hij deed een reeks oefeningen. Dat bestond uit:
Blokjes in een beker stoppen (en ze eruit uithalen, wat Remus vooral deed)
Legpuzzels met vierkantjes en bolletjes
Een speeltje zichtbaar verstoppen en kijken of Remus zag waar het speeltje naartoe was
Een speeltje dat te ver lag dichterbij schuiven met een stokje (dit deed Remus niet)
Stokjes sorteren in gaatjes
Ik vermoed dat er misschien ook oefeningen zullen geweest zijn met taal(begrip), maar omdat Remus nog geen woordjes zegt, waren zo’n oefeningen niet echt van toepassing. Hij begrijpt meer en meer, maar nog niet zo heel veel. Ik heb wel een paar keer ‘Nee’ moeten zeggen, bijvoorbeeld toen hij de deur wou openen. Gelukkig luisterde hij flink (hij probeerde het natuurlijk wel vijf keer, maar het is dan ook een peuter).
Op het einde sprak ik ook mijn angst uit dat hij misschien mentaal beperkt zou zijn. Ik weet dat het op zich geen verschil zou uitmaken, want Remus blijft natuurlijk Remus. Maar ergens hoop ik dat hij niet beperkt is. De psychologe zei dat hij eruit ziet als een pienter jongetje. Mijn hart. Mijn hart groeide als een huis.
Ik was (en ben!) ongelooflijk trots op Remus. Wat heeft hij dit goed gedaan. De psychologe erkende meteen ook dat er wel duidelijk signalen zijn naar autisme toe. Maar dat komt voor ons niet meer als een verrassing, natuurlijk. Intussen hebben we ons er nog niet helemaal mee verzoend, maar het heeft al zijn tijd gehad om een plaatsje te krijgen.
Ik vertrok naar huis met een trots gevoel. Wat Remus ook als diagnose heeft, hij doet het ongelooflijk goed.
