De dag waarop ik teruggeflitst word naar je geboorte

Dat beeld van die dag net voor je geboorte

Ik doe mijn ogen dicht, lig in bed, de dag voor je verjaardagsfeest, en ineens krijg ik dat beeld van die dag net voor je geboorte – zes jaar geleden intussen – weer voor mijn ogen. Zo vreemd dat ik in mijn mombiestatus vaak zo veel dingen vergeet, maar de grote gebeurtenissen nog haarfijn voor mijn geest kan halen.

Ik voelde me al de hele dag misselijk. Maar dan ook echt misselijk. Een buikgriep, dacht ik, great, net wat ik kon gebruiken, zo hoogzwanger. Ik voelde me raar ook, wist met mezelf geen blijf. En had steken af en toe. Pijnlijke steken, dat wel, maar het was toch weer anders dan bij jouw zus.

Ik overleefde die dag gewoon in de zetel. Ging met een raar gevoel naar bed. En om 23.30 uur brak mijn water. Helemaal anders dan bij je zus; daar waren het gewoon weeën die heel geleidelijk opkwamen (ik wist toen ook totaal niet wat er aan het gebeuren was, maar goed, na een tijdje werd het wel heel duidelijk :-).)

This was your day

Bij jou kon ik dus niet meer twijfelen. This was your day. Het was zover, dat maakte je heel duidelijk. En de pijn, die was meteen een niveautje hoger. Bleek dat je een kleine stiekeme sterrenkijker was, net als je mama. Gniffel gniffel, moet je al gedacht hebben, ik zal ons moeder eens laten weten hoe de vork hier in de steel zit.

Nadat ik je vader wakker had gekregen (het is een goede slaper, wat kan ik zeggen) vertrokken we op weg naar het ziekenhuis.

Ondanks de pijn vond ik je bijna-jaardag één van de zaligste nachten in mijn leven. Net als die van je zus trouwens. Ik voelde me als in een cocon, rustig, gefocust. This was it, ik zou je eindelijk in mijn armen kunnen houden… 

Van alle baby’s was jij de mijne

Ik weet nog hoe ik dacht: ik heb dit al eens gedaan, dus ik weet wel wat er komt. Het zal er eentje zijn met veel zwart haar, zoals de grote zus.

Niet dus. Je had bijna geen haartjes. Meer zelfs, je bleek gewoon een volledig ander kindje te zijn. Blond, niet bruin. Groene ogen (bleek later), niet bruin. ‘Wow, dit kunnen we ook!’, dacht ik nog.

Die eerste nachten in het ziekenhuis, die waren van ons alleen. Je geluidjes, je knorretjes, je kleine zuchtjes. ‘Gnirf, gnorf’, vertelde je me in je slaap, en ik wist toen al dat ik je voor altijd in mijn hart zou sluiten. Van alle baby’s van heel de wereld was jij de mijne. En mijn hart stond op ontploffen, zo oergelukkig was ik.

Die eerste momentjes pakt niemand nog van me af

En tot op vandaag hebben we nog altijd die momentjes. Zo liggen we strijk met dezelfde flauwe mopjes. Of verzinnen we grappige woordjes. ‘Teensnottebel.’ Of ‘Olifantpuree’.

Doe ik mijn ogen dicht, dan zie ik je nog rondkruipen in de living. Met je deugnietenblik op pad naar het speelgoed van je zus. Of zie ik je – een paar weken oud – op mij slapen in de zetel.

Maar ik doe met plezier mijn ogen open om alles wat je doet zo goed mogelijk te kunnen opslorpen. Morgen word je zes. En ik zie het allemaal ongelooflijk graag gebeuren. Hoe je het allemaal zo goed kan uitleggen. Hoe hard je al een eigen wil hebt, in alles, en (meestal) op een keileuke manier je zin doordrijft. Je open blik, je durf, je lef. Dat lieve koppie.

En toch, liefje van me, zal deze melige sok elk jaar heel even, de dag voor jouw verjaardag, kort haar ogen sluiten. Want die eerste momentjes, die neemt niemand nog van me af.

Kus,

Je mamsie