Je zag het al van ver … Onze jongste zoon moet brillen. Keek hij tv dan kroop hij er bijna in. Riep je van ver zijn naam dan tuurde hij scheel je richting uit. Een driejarige die de wereld ontdekt, heeft nood aan een helder zicht. Ook Columbus vaarde zonder zijn verrekijker verloren.
In de brillenwinkel is hij héél even enthousiast. De eerste bril die hij opzet, vindt hij mooi. Vanaf de tweede wil hij gaan spelen. De derde plooit hij uit ongeduld net niet dubbel. Mijn vrouw en ik kijken elkaar en hem aan. Onze zoon zo zien zitten met zijn brilletje op, is alsof we zelf een bril opzetten die hem op slag ouder maakt.
Vaderlijk wil ik hem vertellen dat hij met een bril beter naar de meisjes kan kijken. Kijken kijken, snap je? Maar dat interesseert hem nu niet. Dino’s vindt hij wél leuk, maar die dragen geen brillen ... Ik grap dat ze misschien daarom zijn uitgestorven en hij kijkt mij aan met zijn glazige blik.
Onze driejarige een bril opzetten is als een tractor blind achterwaarts parkeren tussen twee mini’s. Met zijn te kleine neusje en die keikop van hem als extra verkeersdrempels. Dus krijgt hij twee brillen. Een gewone bril en een rollebolbril, een plooibare bril die een meteorietinslag kan overleven. Iets wat een dino niet kon, wil ik zeggen. Maar ik zwijg wijselijk.
Zijn bril is binnenkort klaar. Maar totdat hij een verrekijker rijker is, vaart hij deels blind.
Wij rekenen af bij de mevrouw van de brillen en hij krijgt een snoepje omdat hij geen bril brak. De zon schijnt als we de brillenwinkel verlaten maar onze kleine Columbus kijkt rond alsof er mist hangt.
