Mama zijn is nog ingewikkelder dan ik ooit had kunnen weten, maar ik ben zo dankbaar voor jou

Eenmaal aangekomen op zijn kamer, krabbelt hij op. Ik zie een glimp van een Joas die zich goed in zijn lijf voelt. Hij wil een treinbaan maken. Met lodderige ogen kijk ik hem aan. Ik glimlach en ik voel hoe mijn spieren zich inspannen om te knikken. Het is ook nog erg vroeg, dus een beetje gezellig spelen kan geen kwaad. 

We beginnen. Na drie stukken rails te hebben gelegd, voel ik al dat het niet goed is. Mijn gevoel heeft gelijk. De rechte stukken rails kan hij niet vinden. Hij gooit de mand met rails om en schrikt van het geluid. Hij brult van woede. Van angst. Waarom heeft hij de situatie niet onder controle? Zo lees ik het. Joas zelf zou zeggen dat hij boos is op de treinbaan. 

Ik probeer hem bij me te nemen, maar het is te laat. Hij schreeuwt, gooit en je ziet zijn emotie bijna als stoom van hem afkomen. Ondanks dat ik weet waar het vandaan kom, neemt mijn irritatie toe. Ik kan er toch ook niets aan doen?! 

Ik probeer hem op bed te krijgen. Dom natuurlijk. Dat lukt nooit. Hij gooit zijn knuffels, kussen en deken op de grond en begint zijn hoeslaken af te halen. 

Ik breek. De tranen kan ik niet meer tegenhouden. Het gevoel van onmacht en onkunde nemen de overhand en ik ga in de stoel op zijn kamer zitten. Huilend.

Als vanzelf stopt Joas met wat hij aan het doen is. Hij klimt uit zijn hoogslaper en nestelt zich tegen me aan. Hij neemt mijn gezicht tussen zijn handen en geeft mijn neus een kusje. “Het geeft niets mama. Leg je handen maar op je buik. Adem in door je neus en uit door je mond.” Ik doe maar hij zegt. Niet voor de eerste keer bewonder ik de puurheid van dit prachtige kind. Als we allebei rustig zijn, leg ik hem in bed. Zonder protest, gaat hij lekker liggen. Ik zing ons slaapliedje en hij valt rustig in slaap.

Jij bent mijn Joas. 
Jij hoort bij mij. 
Ik ben jouw mama. 
Ik hoor bij jou. 
Jij bent zo bijzonder. 
Blijf altijd jezelf. 
Ik gun de wereld een liefde als jij.

Ondertussen kijk ik naar zijn bruine ogen. In een flits komt de herinnering voorbij dat ik die voor de eerste keer zag. Hoe intens mijn liefde toen al voor hem was. 

Mijn lieve Joas. Jij maakte mij mama. Mama zijn is nog veel ingewikkelder dan ik ooit had kunnen weten, maar met alles wat ik heb en ben, ben ik dankbaar voor jouw liefde en alle lessen die we elkaar mogen leren. 

Ik houd van jou ❤️