Verdorie, ben ik nu weer aan het roepen?

Wat er gebeurd was?

Niet veel speciaals eigenlijk. The usual. We waren met z’n allen gaan wandelen. En dat was al niet meteen zonder slag of stoot verlopen.  Kind 2 had Kind 1 haar vinger tussen de toiletdeur geplet, net voor we aan tafel zouden gaan. Wat een gezellig familiemomentje beloofde te worden, werd vervolgens iet of wat verstoord doordat Kind 1 de hele tijd zat te snikken (het deed echt pijn) en Kind 2 in straf stond. 

Vervolgens bleek dat Kind 2 eigenlijk toch wel een beetje ziekjes was. En dus niet zelf wou stappen. Wel gedragen moest worden. De volle 7.000 stappen volgens mijn gsm. Goed voor mijn conditie, dat wel!

Thuisgekomen mochten ze weer aan tafel voor een boterham. Uiteraard moest Kind 2 net op dat moment naar het groot toilet. En had Kind 1 hoofdpijn van Kind 2 gekregen. En had ik plotseling nood aan snelle suikers. En veel.

En daarna gebeurde het. Kind 2 was met een speelgoedje van Kind 1 aan het spelen (een ‘speciaal’ potlood). Kind 1 keek eigenlijk rustig naar televisie. Maar zag toen vanuit een ooghoek wat er gebeurde. En greep in een snelle beweging het speelgoed uit de handen van Kind 2. Die het meteen, ogenblikkelijk, op een huilen zette.

• Ik vroeg eerst zeer rustig: Kind 1, je was hier niet mee aan het spelen. Delen is de boodschap. Geef je dat terug aan Kind 2?
• Geen respons.
• Ik vroeg, boos: Kind 1, geef dat nu terug of je mag even in de gang gaan staan!
• Geen respons. (Wel veel gehuil.)
• En toen gebeurde het. De controle was weg. Gone, baby, gone. Ik riep dus: En nu is het genoeg. Mama’s geduld is OP! Op! 

En dan volgt het schuldgevoel

Oké, de kinderen waren niet op hun gemakkelijkst. En ik had het twee keer relatief rustig gevraagd. Maar toch, ik had het anders moeten aanpakken. Naar mijn gevoel dan toch. En dus voel(de) ik mij schuldig.

Ik denk dat we allemaal een beetje moe zijn. En dan zijn we gezamenlijk met z’n allen een beetje sneller lastig. En hebben we minder geduld. En schieten we sneller uit onze slof. Maar er komt beterschap, ik voel het.

Ik heb mij voorgenomen:

• dat ik deze week eens wat tijd voor mezelf inlassen. Wat opladen.
• dat ik op tijd in mijn bed ga (proberen) kruipen.

De rust is hier trouwens weer helemaal teruggekeerd. De meisjes liggen rustig te slapen :). En ik heb ze allebei nog een dikke knuffel kunnen geven en zeggen dat ik ze graag zie.

Morgen is een nieuwe dag.