Aan de mama’s die een brok in de keel wegslikken bij de start van een nieuw schooljaar

Het is typisch voor deze tijd van het jaar om een beetje nostalgisch te worden. Deze dagen herinneren ons eraan hoe vluchtig de kindertijd is. De start van een nieuw schooljaar confronteert ons met de realiteit dat onze kinderen niet eeuwig klein blijven. 

Misschien zie ik eruit alsof ik alles onder controle heb, terwijl ik met een glimlach op mijn gezicht geplakt een terug-naar-school foto post. Maar vanbinnen ben ik eigenlijk overweldigd door de emoties en probeer ik niet té veel stil te staan bij hoe snel het allemaal voorbij gaat. Als ik die foto vergelijk met die van vorig jaar, dan valt het nauwelijks te geloven hoeveel mijn kinderen (alweer) gegroeid zijn. Slik. 

Elk jaar voelt het zo voor mij. En misschien is dat ook bij jou het geval. Ik kan de glimlach van mijn kinderen vastleggen en bevriezen op een foto – maar de tijd kan ik niet bevriezen. Die tikt genadeloos verder, en bij het begin van een nieuw schooljaar ben ik mij daar telkens net dat tikkeltje extra van bewust. 

Mama’s over de hele wereld weten hoe dat voelt. De spanning van loslaten terwijl je stevig vasthoudt. Er zijn vandaag mama’s die hun oudste kind voor het eerst naar de kleuterschool brengen, en die beseffen dat er een nieuwe fase is aangebroken. Er zijn mama’s die hun baby’s binnenkort naar de universiteit sturen en weten dat er een groot hoofdstuk wordt afgesloten. En er zijn mama’s ergens daartussen in, die toch even moeten slikken om het verstrijken van de tijd. 

Ik heb geen wijze woorden voor je. Ik kan alleen zeggen dat ik hetzelfde voel. Dus als je die brok in  je keel wegslikt, zwaait naar je kleine schat en de minuten aftelt tot je hem of haar kunt gaan ophalen – weet dan dat je niet alleen bent. Dat andere mama’s diezelfde gevoelens ervaren. Dat ook dit gevoel voorbijgaat, en dat het oké is om spanning te voelen bij het afsluiten van een hoofdstuk en het beginnen van een nieuw. 

Vleugels geven aan een kind dat leert te vliegen is mooi, dapper en hartverscheurend tegelijk. Maar je bent niet alleen. Je bent niet de enige die met kloppend hart aftelt tot je je kind kan gaan ophalen, tot je weet hoe hij of zij het stelt. Je bent niet de enige die haar tranen wegknippert. Je bent één van die vele mama’s die de spanning begrijpen van stevig vasthouden en loslaten tegelijkertijd. 

Op een dag zullen we terugkijken en inzien hoe mooi dat proces van opgroeien en loslaten is, maar vandaag is nog niet die dag. Vandaag is het moeilijk om los te laten. En dat is oké. Dus neem je tijd om even te gaan zitten en die gevoelens een plaatsje te geven. Da’s exact wat ik ook ga doen. 

Vrij naar Mother.ly