Die ene speciale knuffel …
Ze kon er maar niet over ophouden. Want háár vriendinnetje was nu grote zus! Natuurlijk duurde het dan ook niet lang voor dé vraag kwam.
‘Hoe komt die baby nu eigenlijk in de buik van een mama?’
Nu heeft iedereen daar zijn mening over, maar wij vinden kinderen van 4 en 6 nog wat jong om ze al te laten kennismaken met het verhaal tot in de kleinste details. We lazen hen dan ook een prentenboek voor: Mama en papa geven elkaar een speciale knuffel, waardoor een zaadje van papa in de buik van mama komt. Zo groeit een baby.
Voor onze zoon was het klaar zo. Maar onze dochter ging een stapje verder. Met regelmaat van de klok vraagt ze ons naar een broertje of zusje. Voor ons is ons gezin compleet, dus een broertje of zusje zit er niet meer in. Daar heeft ze het moeilijk mee, en dat laat ze regelmatig horen.
We hadden dan ook al vaak gesprekken over dit onderwerp. We vertelden haar dat ik, die nog nét op tram 3 zat toen zij geboren werd, daar een beetje te oud voor ben. Maar dat vergeet ze voor de gemakkelijkheid even. Ze blijft met argumenten aandraven, die we telkens kunnen weerleggen.
Tot vandaag … Tijdens het eten praatten we zoals anders over koetjes en kalfjes. En dan, plots, legde ze haar mes en vork neer, en zei ons heel plechtig en gedecideerd: ‘Moeke, papa, ik wil dat jullie nu éindelijk eens speciaal met elkaar gaan knuffelen. Anders kan ik nooit een grote zus worden.’ Daarbij keek ze ons aan met een blik die geen tegenspraak meer duldde.
Proestend keken mijn man en ik elkaar aan. We besloten er niet meer al te veel op te zeggen en aten onze steak met rozemarijnpatatjes verder op.
Maar ooit … als ze groter wordt, krijgt ze dit verhaal op familiefeesten te horen. Dan is het haar beurt om proestend haar steak op te eten.
