Het is zomervakantie en ik werk: daar is dat bekende schuldgevoel weer

Hoe het vroeger was

Als ik aan mijn eigen zomervakanties denk, weet ik niet veel meer.  Ik weet alleen nog dat ik niet veel moest. Ik moest niet vaak op kamp; in totaal ben ik misschien in al die jaren basis- en secundair maar drie of vier keer gegaan. De reden is eenvoudig: mijn moeder was altijd thuis. Of ik had altijd wel een broer of zussen die voor me konden zorgen.

Het was een lome tijd, ik zat meestal buiten ergens in een hoekje te spelen met mijn barbies of poppen. Of maakte een huisje ergens in de tuin… Ik herinner me alleen sferen en beelden, maar ik denk dan altijd: wat een luxe was dat eigenlijk als kind. Dat dat kon. Vader gaan werken, amper thuis. Moeder altijd thuis. Er was… tijd… Niet dat mijn moeder altijd met mij bezig was, verre van. Maar ik kon thuis wat rondhangen. 

Puzzelen in de zomervakantie

Bij mezelf is dat wel anders. Mijn man en ik zijn allebei heel erg actief, de ene in loondienst, de andere (ik) zelfstandig. Toen mijn kinderen kleiner waren, zette ik bewust mijn werk on hold in de zomervakantie. Ik had geen of weinig inkomen, maar dat was een bewuste keuze die voor heel even kon gemaakt worden (velen kunnen dat niet, daar ben ik me bewust van). Ik werd soms wel halfgek, dat wel, en eerlijk, ik was dood- en doodop van constant bij die kinderen te zijn. Veel meer dan na een dag werken.

De laatste twee jaren draai ik weer op 100 procent. Met plezier, echt waar. Ik doe mijn job supergraag en pas me eigenlijk alle dagen zoveel mogelijk aan mijn kinderen aan. Tijdens het schooljaar is alles helder: ze gaan naar school, nadien even naar de naschoolse en dan ga ik ze ophalen.

Maar in de zomervakantie is het puzzelen. Komt dat schuldgevoel, want: het is vakantie voor hen. En er ligt een berg werk op mij te wachten. Hoeveel kampjes zou ik ze laten doen? De jongste is toch nog klein (4,5 jaar) en heeft nog deugd van een dutje, die kleine muis. En de oudste, die is een beetje hooggevoelig en doorgaans niet zo happy met megaveel prikkels… Maar dan is er de werkelijkheid: ik kan het me, op werkvlak, niet veroorloven om twee maanden plat te liggen. Twee weken wel, en die liggen spijkervast. Maar de rest... Dus wordt het: de ene week een paar daagjes babysit. De andere week een kamp. 

Zoveel voordelen aan kampjes

Ik had aanvankelijk drie kampjes geboekt, waarvan eentje halve dagen. Vandaag heb ik - in paniek want wat ga ik in hemelsnaam die laatste week doen? - nog een vierde geboekt. Van dezelfde organisator waarvan de kindjes deze week al een kampje doen, maar met een ander thema. 

Eigenlijk raar dat ik me daar zo schuldig over voel, want er zijn zoveel factoren die in het voordeel van die kampen spreken. 

1. Eigenlijk vinden ze het supertof. De oudste vertelt luid enthousiast over een Youtube-filmpje dat ze gaan maken en repeteert naarstig in mijn bureau voor ze gaat slapen. Het is het eerste jaar dat ze echt zo enthousiast is (ik heb de laatste twee jaar echt drama's meegemaakt elke ochtend bij het vertrek). De jongste, die doet gewoon mee met de rest en is, zoals anders, very chillywilly. Gezond moe, en ze heeft zich rot geamuseerd.
2. Die monitoren zijn gewoon geweldig. Allemaal jonge mensen met een hart voor kinderen, dat merk ik gewoon elke keer als ik daar kom. Ze zijn oprecht geïnteresseerd in elk kind apart en doen de moeite om met de ouder in kwestie eens een babbeltje te doen.
3. Ze spelen en ravotten, bewegen erop los. Gezond, met andere woorden. En ze leren nog iets bij.

En toch steekt het vanbinnen

Zo erg zal het dus allemaal niet zijn. En toch steekt het vanbinnen. Voel ik me schuldig. Is dat nu nog altijd die navelstreng die soms trekt? Ik weet het niet... Soms denk ik dat ik er altijd voor hen moet zijn, letterlijk, terwijl ik weet dat dat niet zo is... 

Ik hoop dat ze altijd zullen weten dat ik als mama mijn best doe om hen zo blij mogelijk te maken. En dat ik heel hard moet werken. Maar dat ik er altijd voor hen zal zijn als er iets is. Met die gedachte troost ik me: als het écht niet meer gaat voor hen, dan pas ik me wel aan. Die ‘luxe’ heb ik wel, als zelfstandige. En ergens troost ik me ook met het idee dat ze weten dat ik hard werk en dat ik dat graag doe. Ik word daar blijer van, waardoor ik blijere vibes voor hen over heb. Meestal. 

Het is anders dan ik het vroeger heb gezien, misschien voelt het daarom soms zo verwrongen. Ik effen mijn eigen pad, zoals zovelen van mijn generatie. Het klassieke rollenpatroon is hier grotendeels doorbroken. We proberen het zoveel mogelijk met zijn tweetjes te doen en springen bij waar we kunnen. Steunen op vrienden en familie indien dat mogelijk is. En proberen op onze manier onze kindjes een zo fijn mogelijke zomervakantie te geven.

Misschien moet ik nog iets meer die oude ideeën loslaten. En aanvaarden dat dit misschien ook wel oké is. Maar dat zal ik pas zeker weten als ze me dat later zelf zullen vertellen. En wie weet... doen zij het dan weer helemaal anders...

Tot dan ploeteren we hier rustig een beetje voort. :-)