Als er één iets is wat de eerste kleuterklas onze kleuter bracht, moet het wel fantasiespel zijn. Vorig jaar nog propte ze al haar knuffels in haar kleine poppenbuggy'tje en sjeesde daarmee energiek het huis rond. Spelen stond gelijk aan alles uithalen en van plaats veranderen (verhuisfirma Céleste bvba), de kwaliteit van het speelgoed op de proef stellen (breekt het of breekt het niet?) en haar kleine lijfje daarbij in al zijn onstuimigheid benutten (hallo beentjes vol blauwe plekken).
Een schooljaar later worden alledaagse (én iets minder alledaagse) situaties in geuren en kleuren nagespeeld. Het geeft ons een inkijk in dat schattige kleuterhoofdje.
Knuffels moeten aan de 'stopmuur' gaan staan omwille van kwajongensstreken - wellicht heeft ze diezelfde stopmuur in de klas al van iets te dichtbij gezien. Elke brug waar we met de auto overheen rijden herinnert haar aan haar favoriete pretpark. "Handjes in de lucht!" wanneer we naar beneden rijden, maar ook "papa, 1 hand op het stuur houden!" Grote boze wolven of krokodillen duiken overal op en jagen op een gillend/schaterlachend meisje. En de grond is voortdurend lava in huis - best lastig poetsen zo.
Sinds de komst van haar kleine broertje is onze kleuter een echt poppenmoedertje geworden. Popjes worden ge(borst)voed, ververst en in hun bedje gestopt. Heel waarheidsgetrouw allemaal, want de dutjes duren nooit langer dan 5 minuten. Regelmatig moet mama haar in haar spel vergezellen, dat gaat dan als volgt "Jij bent de papa en ik ben de mama, oké?" Tijdes deze avonturen hoor ik mijn eigen woorden maar al te vaak uit mijn mini me's mondje weerklinken. Klassiekers als "mijn geduld raakt op" of "ik tel tot 3" passeren geregeld de revue, haar poppen zullen het geweten hebben!
Ze zit ondertussen helemaal op haar plaats in de tweede kleuterklas. Nu ik nog voor ̶d̶e̶ ̶o̶c̶h̶t̶e̶n̶d̶r̶u̶s̶h̶ haar ochtendhumeur ...
