Als je plezante woensdagnamiddag niet echt loopt zoals gepland
Het begin van het einde
We besluiten om samen frietjes te gaan eten. We zijn duidelijk niet de enigen met dit idee, maar de lange rij en de drukte kunnen ons goede humeur niet verpesten. We vinden nog net een tafeltje en animeren de zoon terwijl we wachten op onze bestelling. Niet met een filmpje op de GSM van mama deze keer, maar met liedjes en spelletjes, want we hebben tonnen energie vandaag (of dat maken we onszelf toch graag wijs...).
Als de frietjes bijna op zijn, begint de zoon in zijn oogjes te wrijven. Geen probleem, we rijden naar huis om hem even te laten dutten om daarna een fantastisch vervolg aan onze dag te breien.
Slecht idee
Na twee uurtjes vinden we het wel welletjes geweest en gaan we de zoon wakker maken onder het mom 'anders kan hij vanavond niet slapen'. Slecht plan, de zoon ligt nog in een diepe slaap, kruipt weg onder de dekens en jammert als we het licht aandoen. Na hem een tiental minuten te vervelen met ons enthousiasme, lukt het toch om hem uit zijn bedje te krijgen. We gaan naar de tuin en eten samen een ijsje, blazen zeepbellen, spelen in de zandbak en rijden op de nieuwe fiets die hij voor zijn verjaardag kreeg.
Klinkt fantastisch, niet?
Als het "perfecte gezin"-plaatje, toch?
Helaas!
De zoon heeft de éne woedebui na de andere, ons anders zo stoere en actieve kereltje huilt bij elke verwaarloosbare valpartij en lijkt helemaal niets leuk te vinden. Het verdict: hij is gewoon te moe na 3 dagen school om er de perfecte dag met ons drietjes van te maken. Manlief en ik zijn teleurgesteld, een beetje chagrijnig, maar vooral ook moe. We geven op.
Een steek van jaloezie
's Avonds zie ik op Facebook een statusupdate van een bevriende mama met leuke foto's van haar 2 kindjes, enthousiast ravottend in de tuin. Er staat 'woensdagnamiddag-plezier'... .
Ik baal ontzettend en voel zelfs een steekje jaloezie in mijn buik.
En ik weet het wel, dat het op een ander immers ook niet altijd rozengeur en maneschijn is, dat we op Facebook alleen maar foto's plaatsen van leuke momenten en niet van de boze bui die erop volgt of de ruzie tussen broer en zus die vooraf ging, maar toch baal ik.
Maar als de zoon morgenvroeg wakker wordt met een grote glimlach en met zijn liefste stemmetje vraagt of mama koffie wil (ja ja, hij is goed opgeleerd!), ben ik dat vast weer even snel vergeten...
