Buitenspel gezet

Flashforward naar twee jaar later. Daar sta ik dan, te bibberen voor de voetbalgoal waarvan ik zo had gezworen dat hij nooit mijn tuin zou ontsieren. Ik kan een elftal aan zaken opnoemen die ik nu liever zou willen doen, maar de drang om me populair te maken bij mijn zoon wint. 1-0 voor mij en mijn coole-mama-factor.

Helaas. De symbolische goal van moederlief wordt al snel afgekeurd. Mijn sportieve inspanningen worden door Gouden Schoen anno 2038 namelijk maar weinig gewaardeerd. Het kind is pas drie maar weet als geen ander hoe hij op de man moet spelen. Naast commentaar op mijn traptechniek krijg ik ook het verwijt dat ik te traag ben.

Tijd voor vervanging dus. Mijn wel voetbalkundige wederhelft neemt mijn plaats in. Ik kijk nog even aan de zijlijn toe, maar wanneer mijn spruit me duidelijk maakt dat ook mijn verbale aanmoedigingen ongewenst zijn, druip ik af. Zelfs als twaalfde man deug ik niet. Voetbal is oorlog, zoveel is wel duidelijk.

En dan, tijdens mijn noodgedwongen aangevatte derde helft, hoor ik het. Een schreeuw. En niet het soort waarmee je een doelpunt viert. Ik zie mijn zoon languit liggen op de grond. Geen schwalbe zoals ik van zijn vader gewoon ben, maar een echte valpartij met kwetsuur.

Plots word ik door mijn minispits wel weer op het veld geroepen. Want alleen een zoen van mama kan het leed verzachten. Terwijl ik mijn zoons pijn wegkus, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht – in blessuretijd slaag ik er dan toch nog in te scoren.

Deze tekst verscheen ook op @maaiohmaai