Ons fertiliteitstraject: einde hoofdstuk fertiliteit, begin hoofdstuk gezinnetje compleet
Enkele dagen na mijn uitgerekende datum ging ik terug op controle. Door lang plat te liggen aan de monitor, kreeg ik opnieuw een acute nierkoliek. Gelukkig was ik in het ziekenhuis, de gynaecoloog liet me meteen opnemen ter observatie. Het werd tijd dat onze mini geboren zou worden. Ik was moe en de zwangerschap begon echt door te wegen. De nierkoliek ging voorbij en we legden een datum vast om in te leiden. Ik werd terug naar huis gestuurd om te rusten. De gynaecoloog vertelde me dat ik er moe uitzag en fit moest zijn tegen de bevalling.
In de vroege vooravond waren we terug thuis, keken we nog wat televisie en gingen we slapen. ‘s Nachts werd ik wakker van de pijn, het voelde weer als voorweeën. Dit had ik regelmatig, maar het ging meestal vanzelf over. Ik stond op om te gaan plassen en kroop terug in bed. De hele nacht door werd ik af en toe wakker van pijn die leek op voorweeën.
Rond 5 uur in de ochtend schoot ik wakker en voelde ik dat mijn weeën nu volledig begonnen waren. Ze kwamen heel kort op elkaar en ik sprong uit bed. Ik riep mijn man wakker en vertelde dat we NU moesten vertrekken. Ik poetste nog vlug m’n tanden, deed een trainingspak aan, kamde m’n haar en ging naar benden. Daarbij moest ik om de vijf min neerzitten om de pijn onder controle te krijgen. Nu was het echt begonnen! Dit was het moment waar we al zo lang op wachtten!
Het ziekenhuis was maar een kwartier rijden. Ik belde naar de materniteit om te laten weten dat we eraan kwamen en om te zeggen dat ik snel een epidurale wenste.
Eenmaal aangekomen, belden we aan en kwam de vroedvrouw ons halen. Ik kon nog stappen naar het verloskwartier en verbeet de pijn. Ik vroeg een epidurale, maar eerst wilde ze onderzoeken hoeveel ontsluiting ik had. Ik moest even wachten daarvoor, want er was nog iemand aangekomen om te bevallen. Terwijl de vroedvrouw haar naar een verloskamer bracht, mocht ik alvast mijn slaapkleed aantrekken en me in het bed installeren.
Uiteindelijk kwam de vroedvrouw terug en onderzocht ze hoeveel ontsluiting ik had. ‘Je hebt al 5 cm, mevrouw!’ Ik vroeg of ik zo snel mogelijk een epidurale kon krijgen. De vroedvrouw belde de anesthesist op en die zou zo snel mogelijk komen. Het was ondertussen bijna 7 uur en ik was al binnen van 5u30 – ik begon nu echt mijn limiet te bereiken van pijn. De pijn werd zo hevig dat ik op de grond kroop en begonnen te roepen en te huilen van de pijn.
Eindelijk was de anesthesist daar. Ik was zo blij om hem te zien, en dat vertelde ik hem ook. Ik moest stilzitten voor de prik, maar met weeën die elkaar razendsnel opvolgden was niet evident. Gelukkig was de vroedvrouw heel vriendelijk. Ze zei dat we het samen zouden doen. Ik moest op het bed gaan zitten en niet meer bewegen. De arts begon eraan, maar plots kwam er weer een hevige wee. Ik klampte me vast aan de vroedvrouw, en terwijl ik de pijn probeerde te verbijten ademde ze samen met mij in en uit. Toen de anesthesist klaar was, mocht ik gaan liggen. Er viel een grote last van mijn schouders en ik wist dat het nu alleen maar beter kon gaan.
Een halfuur later was er een dienstwissel en kwam een andere vroedvrouw zich voorstellen. Ik heb aan beide vroedvrouwen zoveel gehad, zowel voor als tijdens de bevalling. Ze onderzocht nog eens hoeveel ontsluiting ik al had: 9 centimeter al. Daar schrok de vroedvrouw van. ‘Ik voel nog een klein boordje, dus het zal niet lang meer duren voordat je mag persen.’
Het was ondertussen 8 uur. De gynaecoloog werd opgebeld en plots ging alles snel. Om 8u30 kwam de vroedvrouw terug binnen, samen met de gynaecoloog. Ik had 10 centimeter ontsluiting en mocht beginnen te persen.
Om 9.11 werd M. geboren. Toen haar hoofdje en schouders eruit waren, mocht ik ze zelf uittrekken. Zo’n mooi gevoel. Ik vond dit zo’n mooie bevalling en ben de vroedvrouwen en gynaecoloog nog steeds zo dankbaar voor alles.
Ze werd op mijn borst gelegd en ik begon te huilen. Dit was de ontlading van de voorbije 9 maanden. Alles was goed verlopen en nu kon ik haar EINDELIJK vastnemen. Het was ons gelukt … En die ontlading was zo mooi, tranen van geluk. Ik kreeg terug een fier gevoel over mijn lichaam. Het was mijn lichaam gelukt om zo iets moois te maken en eruit te duwen.
Einde van een hoofdstuk en de start van een nieuw
De laatste dag in het ziekenhuis was ik zo emotioneel en huilde ik bij het minste. Mijn gynaecoloog kwam binnen en ik begon te huilen toen ik hem zag. Ik was hem zo dankbaar voor alles wat er gebeurd was. Dankzij hem mochten we ons tweede kindje verwelkomen.
Eenmaal thuisgekomen bleef ik emotioneel, dat heeft zeker twee weken geduurd en nog altijd kan ik huilen bij bepaalde situaties. Ondanks dat het geen ideale zwangerschap was, begon ik plots mijn buik en zwangerschap te missen. Dat had ik nooit gedacht.
Iets in mij vind het jammer dat ik te weinig kon genieten van deze zwangerschap en dat mijn lichaam nu nooit meer zwanger zal zijn. We hebben nu al 7 jaar gedaan over 2 kindjes …
Ondertussen is M. bijna 6 weken. Ik probeer van elk moment te genieten met ons gezinnetje van vier. We waren zo bang voor de leeftijdskloof tussen de twee kindjes (bijna 4,5 jaar), maar het is zo leuk om hen samen bezig te zien.
De 6 weken controle zit er net op. Die was voor mij enorm belangrijk, een soort afsluiter van een hoofdstuk. Ik had een fles wijn en een zelfgemaakte kaart mee om de gynaecoloog te bedanken voor alle tijd die hij in mij en in al zijn patiënten steekt. Een gynaecoloog doet inderdaad gewoon zijn werk, maar daar zit ook verschil tussen. De tranen liepen over mijn wangen toen ik hem de bedankingen gaf. Hij heeft veel betekend voor ons gezin. In mijn ogen was hij een beetje onze superheld.
Het klinkt niet logisch, maar iets in mij zal dit vertrouwde gevoel missen. Het gevoel samen voor die zwangerschap te gaan. Het was een lange weg met een mooi resultaat, maar ook het besef dat ik nooit meer zwanger zal zijn.
Het is het einde van een hoofdstuk dat een groot deel van ons leven beheerste, maar ook de start van een volledig nieuw hoofdstuk. Voor mij was het belangrijk om alles te kunnen uitschrijven om zo alles een plaats te kunnen geven. Alleen zo kan ik beginnen aan ons nieuwe hoofdstuk en er volop van genieten.
Ik hoop hiermee wensouder(s) een hart onder de riem te steken. Er wordt nog te weinig over gesproken. Het gaat niet altijd vanzelf. We hebben elk ons verhaal en gaan er elk met onze manier mee om. Er is geen verkeerde manier en er moet ook meer gesproken worden over fertiliteit.
Nu gaan we verder proberen te genieten van ons gezinnetje. Met de bijhorende vermoeidheid en walletjes 😊 maar met een voldaan gevoel over het hele traject.
“Einde hoofdstuk fertiliteit, start hoofdstuk gezinnetje compleet …”