4091fi.jpg

Vier zwangerschappen, twee wondermooie zonen

24/08/2016

Een dikke vier jaar geleden beslisten mijn vriend en ik om aan iets nieuws te beginnen, iets wat we tot dan niet kenden: mama en papa worden. We keken er naar uit. Ons geduld werd niet lang op de proef gesteld, een maandje later was de vreugde dan ook enorm. Ik bleek onmiddellijk zwanger te zijn. 

Roze wolk

We leefden op een roze wolk. Los van de gebruikelijke kwaaltjes had ik de tijd van mijn leven. Geen enkele reden om ongerust te zijn. Onze zoon kwam precies zoals we het voorzien hadden, een week te vroeg en kerngezond. We genoten enorm  van ons oudste kind, geen enkel kind die flinker was en is dan hem. (Oké, ik geef het toe, ik zou niets anders durven zeggen over onze kinderen, maar toch... ;-)) 

Broertje of zusje?

Een goed jaar later dachten we dat deze jongen toch graag een broertje of een zusje had gekregen, dus gingen we er opnieuw voor. Weer hoefde ik niet te wachten. We dachten er nog maar net aan of ik was al zwanger. Makkelijk, toch? De kindjes zouden net geen twee jaar van elkaar verschillen. Vanaf dag 1 keer ik er enorm naar uit. Tot ik drie weken later bloedverlies had. Ik raakte onmiddellijk in paniek, want ik had nooit gedacht dat mij dit zou overkomen. 

Onverwachte wending

Op zondagmorgen gingen we naar de spoedafdeling. Daar werd mijn vermoeden bevestigd: deze zwangerschap ging niet zoals verwacht. Het ging niet om één, maar twee kindjes. Bij beiden was er geen hartslag. Anderhalve week later was alles achter de rug, we lieten de natuur gewoon haar gang gaan. Op aanraden van de dokter moesten we een maandje wachten, maar dan konden we er opnieuw volledig voor gaan. 

Dan toch nog

De ontgoocheling was groot toen ik de volgende maand niet zwanger bleek te zijn ... Achteraf gezien de normaalste zaak van de wereld, maar voor wie er middenin zit, is iedere maand wachten er één te veel. Zeven lange maanden heeft het geduurd totdat ik opnieuw zwanger was. Genieten van de eerste weken zat er niet in. Bij elk gevoel van pijn dacht ik het ergste. Het eerste bezoek aan de dokter was dan ook een opluchting. Alles bleek goed te gaan. Toch was ik nooit helemaal gerust.

Een weekje later dan voorzien  kwam onze tweede zoon met een spoedkeizersnede ter wereld. Opnieuw een wolk van een baby. De eerste drie maanden vertoefde ik in de hemel. Het was grote vakantie en de oudste was net één maandje naar school geweest. Ik kon ongelooflijk veel tijd doorbrengen met mijn jongens; een zalig gevoel. Eens ik terug aan het werk ging, was het wat moeilijker. Ons jongste kindje was vaak ziek en was bovendien een slechte slaper. Het gevolg was dus dat we elk om de beurt de ganse winter (tot mei!) ziek geweest zijn. 

Een derde kindje?

En plots ging alles beter: de jongste sliep door, de oudste gedroeg zich flinker dan ooit. Het ideale moment dus om aan een derde kindje te denken. En opnieuw, we hadden er nog maar aan gedacht en ik was zwanger. We konden er opnieuw minder van genieten dan van de allereerste zwangerschap, maar toch hadden we weer wat meer hoop: de vorige keer was het alweer eens goed geweest. Ik negeerde de buikpijn een beetje en hoopte dat het goed zou gaan. We stapten opnieuw naar de dokter en die had minder goed nieuws. Geen hartslag te horen. Vandaag ben ik net terug thuis na een curettage...

 

 

Gastmama I.