Mijn allerliefste derde schat, ik weet dat jij er altijd bent. Al sinds ik jong ben. Ik heb jou nooit onder stoelen of banken gestoken: een derde kindje. Jij, degene die mijn kinderwens volledig zou vervullen.
Ik ging twijfelen: ben jij te veel? Kan ik jou aan, fysiek en financieel?
Ik raakte in de knoop. Hoe harder ik die knoop wilde ontwarren, hoe vaster hij kwam te zitten en hoe meer ik het gevoel kreeg dat ik faalde in alles. Ik zocht professionele hulp. En toen mocht je er komen. Eindelijk. Weg die knoop en welkom verlangen.
Maar toen … Toen werd ik ziek en kwam de bittere realiteit: ik doe te veel. Als ik er niet ben, komt dit gezin niet goed. Er kan geen derde schat bij, want die betekent het einde van de verwendheid van mij eerste twee verwende schatjes en het einde van een heel deel van mij. Het einde van mijn bijberoep, het einde van mijn passie voor mode en fotografie. Het einde van boeken lezen. Het einde van mijn perfectionisme. Het einde vooral omdat papa niet meewil. Papa kan jou niet. Dat zegt hij zelf. En daarom beslisten we toen dat jij er nooit zou komen.
Ik probeerde nog, lieve schat. Ik heb er eindeloos over gepraat, gehuild, gezocht, geroepen. Voor jou. Omdat ik jou zo graag in mijn armen wil en niet enkel in mijn hart.
En toen. Toen liet papa een vasectomie uitvoeren. Realiteit tegen emotie. Mijn hoofd zegt ja en mijn hart schreeuwt heel hard nee. Papa plaatst zijn verlangen boven dat van mij. Vermomd in een geschenk: ik doe dit zodat jij geen anticonceptie moet nemen, want daar reageert je lichaam niet goed op.
Op de meeste dagen prijs ik mezelf gelukkig met wat wel is: twee mooie zonen en een gelukkig huwelijk. Toch gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan jou denk. Aan wat kon zijn. Aan mijn diepste wens die ik moest opbergen.
En dan is er ook vandaag: de dag waarop mijn beste vriendin laat weten dat er bij hen een derde schat komt. Voor mij kleurt mijn dag dan zwart. Uit zuivere jaloezie, of zo voelt dat toch aan. Een duistere schaduw, waar ik me voor schaam. Ik ben zo niet: ik gun haar zo hard haar zwangerschap en een gezonde baby in een gelukkig gezin. Ik gun haar dit even hard als dat ik dit mezelf gun.
En daarom kleurt vandaag zwart. Of misschien niet zwart, maar blauw. Van alle tranen die hier al gevloeid zijn. En die moeten snel weer voorbij zijn, want binnen een uurtje zijn papa en broers thuis. En als zij die tranen zien, voelen zij zich schuldig. Broers omdat ze zouden kunnen denken dat ze niet genoeg zijn en papa omdat hij zijn eigen wens boven die van mij zette en het recht heeft geen kind meer te willen.
Ik weet dat jij niet werkt als mama en papa jou niet even vurig in hun leven wensen en daarom heb ik jou aan de kant gezet. Enfin, niet aan de kant. Jij leeft in een schaduw van mijn zijn. In het stukje dat enkel voor mezelf is. Het stukje diepste, zuiverste zijn. Jij behoort tot mijn eeuwige verlangen. Ik mis je zo.
