Taboe: ik denk soms met spijt terug aan ons zorgeloze leven zonder kinderen

In november 2020 werd ons zoontje geboren (in de coronaperiode) en 15 maanden later, in maart 2022, werd onze dochter geboren. Laat mij duidelijk stellen dat ik onze kindjes super graag zie, maar soms knaagt er ook wel wat spijt en kijk ik met weemoed terug naar ons zorgeloze leven zonder kinderen. 

Wat het ouderschap voor mij persoonlijk zwaar maakt, zijn de onderbroken nachten (nog steeds, ook al gaat onze jongste al naar school). Door het gebrek aan slaap kan ik niet altijd presteren op mijn werk en ga ik 's avonds vroeg slapen. Hierdoor heb ik vaak weinig qualitytime met mijn man, omdat hij wel graag nog even in de zetel blijft hangen. Intiem zijn wordt - mede door de vermoeidheid - vaak herleid tot een vluggertje en het gebeurt niet zo vaak meer als toen er nog geen kinderen waren. 

Waar ik mij ook aan "mispakt" heb, is het feit dat de opvoeding een fulltime bezigheid is, bovenop een job. Er is soms weinig ademruimte voor mezelf. Wanneer ik dan wél tijd voor mezelf neem, knaagt er telkens een schuldgevoel wanneer de kindjes in de opvang moeten blijven. 

Toen ik vroeger dacht aan kinderen krijgen en opvoeden, had ik nooit gedacht dat het zo'n uitdaging zou zijn. Omdat ik het graag allemaal goed wil doen, heb ik vaak het gevoel dat het nooit goed genoeg is. Er is vanuit de maatschappij veel druk om de kinderen correct op te voeden. Overal kom je adviezen tegen over hoe het moet en het is soms moeilijk om er voor jezelf de juiste uit te kiezen. 

Ik had ook nooit gedacht dat kinderen zo veel en zo vaak driftbuien zouden hebben. Het is vooral op die momenten dat ik soms spijt heb. Omdat ik dan geen grip heb op mijn kind(eren) en ik twijfel aan de kwaliteiten van mezelf als moeder. 

De tropenperiode is een heavy periode om door te komen en ik besef dat dit ooit zal overwaaien, maar wanneer je er middenin zit, lijkt het soms gewoon wat uitzichtloos …