12 dingen die ik niet wist over die rauwe eerste weken

1. Hoe hard je je ook hebt voorbereid op de bevalling: the real deal is nog altijd helemaal anders dan wat je in je hoofd had. En ik had dan nog geen complicaties en een gezonde baby. Hoe het begon bijvoorbeeld: ik wist niet dat ik boven het hoofd van de echtgenoot zou moeten hangen om hem wakker te krijgen. Of dat hij nog eerst een douche wou nemen om 4 uur ‘s nachts. En ik wist niet wat ik daarvan moest vinden, tot de wee een beetje te veel stak en ik toch maar een boze blik wierp als in: 'Nu! Naar. Het. Ziekenhuis!' Absurde scènes eigenlijk, achteraf gezien...
2. Ik wist eigenlijk ook niet zeker of het al begonnen was, die weeën. Was het dat nu? Toen het fenomeen (lees: samentrekkingen in de baarmoeder, achteraf gezien, dus: wee) om de 5 minuten terugkwam, dacht ik: tiens, zou het dan toch van dattum zijn?
3. Ik wist ook niet dat we in die bevallingskamer zouden liggen en ik eigenlijk compleet, maar dan ook compleet van niets wist. Dat ze bijvoorbeeld vrolijk naar je onderstel wijzen en er af en toe eens aan zouden voelen. Of hoe daar ineens een assistent stond en vrolijk vroeg of ik mee wou doen aan een onderzoek. ‘Heu, ja dan maar zeker?’ Ik wist ook niet dat ik het eerste het beste wat in mijn buurt had gelegen zo naar haar hoofd zou geslingerd hebben toen ze wat later terugkwam en een beetje te vrolijk vroeg: ‘Oei, gaat het niet zo goed dan?’ Euh, nee, mevrouw de assistent-die-nog-veel-moet-leren-waaronder-empathie. Er moet een baby uit een opening van 10 centimeter. En die opening bevindt zich onderaan MIJN lichaam. Slik.
4. Ik wist ook niet dat ik zo superchill ging zijn tijdens de bevalling. Alsof ik me compleet overgaf aan het hele gegeven. Aan de oerkracht die me overviel. Het voelde zo natuurlijk aan, ergens, ook al had ik het nog nooit gedaan. Oké, de epidurale hielp ook wel wat. (Dat was bij mijn tweede wel, euh, volledig anders, maar soit.)
5. En ik wist ook niet dat ik op het moment van het persen effe in paniek in de ogen van mijn wederhelft keek en oprecht ging vragen: ‘Heu, moet ik dat daar nu serieus uit krijgen? Moet. Baby. Dààr. Uit???’ Ik herinner me de verwilderde blik van de wederhelft die echt keihard zijn best deed om mij gerust te stellen.
6. Ik wist niet dat mijn buik na de bevalling nog, euh, zo buik ging zijn. En ik wist ook niet dat mijn onderste toestanden zo, euh, pijnlijk gingen aanvoelen na die knip.
7. Ik wist niet dat die baby er zo geweldig perfect en mooi en lief en schattig en … alles ging zijn… Ik wist niet dat die bevalling één van de mooiste momenten in mijn leven ging zijn… Maar dan ècht! En er is niémand die je dat kan vertellen van tevoren…
8. Ik wist al helemaal niet dat ik me zo alleen zou voelen die eerste en tweede nacht in het ziekenhuis. Alleen, hulpeloos. Ik wist niet goed hoe ik de borst moest geven. Ik wist niet dat het zo’n vervelende naweeën ging geven, die borstvoeding.
9. Ik wist niet datverplegers onderling zo konden verschillen. Dat de ene je echt kon helpen. En dat de andere je echt helemaal van de kaart kon brengen. Zoals die ene verpleegster die vond dat ik mijn dochter na twee uur eindelijk te hebben geslapen toch moest wakker maken. 'Het is aan jou de keuze natuurlijk. Als je er géén ritme in wil steken, dan moet jij dat maar weten', klonk het nijdig toen ik protesteerde. Ik weet het, verplegers zijn ook echt maar mensen, en misschien had deze dame in kwestie gewoon een keislechte ochtend gehad. Het is ook maar een mens. Maar ik was dat dus ook. En ik maakte mijn dochter wakker. Ook al was dat niet nodig, achteraf gezien. Ook al schreeuwde mijn buikgevoel van het niet te doen. Maar ik voelde me verloren, onzeker, wist van niet beter.
10. Ik wist niet dat ik zoveel ging huilen, die eerste weken. Maar echt, heel veel. Ik zie me nog zitten in de douche, week 1 na de bevalling, de melk stroomde uit mijn borsten (sorry voor de details, maar moeders herkennen dit wel), luid huilend, compleet miserabel. Ik wist niet dat het erbij hoorde of kon horen. Het lukte niet goed, de borstvoeding, en ik wist ook niet dat dat ook ergens normaal kon zijn. Dat het een leerproces was. Net als het omgaan met je kleine baby. Ik wist niet dat zij zoveel zou huilen. Echt waar, ik meen dat, ik wist dat écht niet. Ik had nochtans zo vaak gezorgd voor mijn nichtjes en neefjes, maar ik had het nog nooit 24 op 24, 7 op 7 gedaan. Het stopte niet, ook als het een keer wat minder goed ging. Ook als ze huilde stopte het niet. En daarom huilde ik nog een beetje meer.
11. Ik wist ook niet dat ik zo boos zou kunnen zijn op mijn wederhelft. Boos om niets. Gewoon omdat we allebei dodelijk vermoeid waren.
12. Maar ik wist ook niet dat ik ging ontdekken wat echte liefde pas was toen hij mij in al mijn glorie (aan het bevallen, meer dan rond en gezond, compleet NOT glamoureus dus) zag en mij nog altijd liefhad. Zij was van mij én van hem, en hij was van bij het begin compleet gek van zijn meisje. En ook van mij, ook al was ik soms compleet not cool tegen hem. Ik was een bleitkonijn, een heetgebakerd hormonenmonster, een ontplofbare melkbom… Ik had mezelf echt een tijd niet meer in de hand. Ik kende mijn lichaam niet meer, herkende mezelf niet meer. Achteraf besefte ik pas dat ik nog mama moest worden. Dat ik Sofie als mama nog niet kende. Dat het het normaal was.

Ik was een bleitkonijn, een heetgebakerd hormonenmonster, een ontplofbare melkbom…