Op 30 augustus 2021 deed ik een zwangerschapstest, want ik was al enkele dagen misselijk. Positief. Onverwacht maar heel welkom. Alles ging goed en drie weken later hoorden we de hartslag van ons tweede kindje. Een meisje, bleek uit de NIP-test. Die resultaten waren al binnen voor de 12 weken echo dus vertrokken we zonder zorgen naar het ziekenhuis om ons kleine zusje te gaan bewonderen.
Zorgvuldig werd alles nagekeken. Op het eerste zicht leek alles goed, maar de echo duurde lang, verdacht lang. En de gynaecologe zei met de minuut minder terwijl ze geconcentreerd mijn kindje onderzocht. Diep vanbinnen wist ik al dat er iets fout was. Enkele minuten later kregen we de verlossende woorden. 'Alles ziet er goed uit, maar… ik vrees dat er iets scheelt met het linker dijbeen. Of het is verkort, of het is er niet. Ik verwijs jullie door naar het UZ Leuven.' Vol ongeloof, verdriet en toch nog een sprankeltje hoop moesten we terug huiswaarts keren.
Twee dagen later konden we al terecht in Leuven. Tijdens de echo konden we het zelf al zien, maar daarna kwam dan met zekerheid de bevestiging. 'Er is geen linker bovenbeen, het onderbeen en voetje groeien krom en ik vermoed dat de heup ook afwezig is.' kregen we nogal bot en met weinig emotie te horen. Op al mijn vragen van hoop werd kort 'neen' geantwoord. Na een leven vol operaties zou ze 'misschien' kunnen stappen op volwassen leeftijd en dan spreken we nog niet over alle pijn die dit voor haar zowel fysiek als mentaal zou meebrengen.
Onze wereld stortte in. Er passeerde nog een resem aan dokters, ik hoorde niks meer. Alles was een waas. Wij wisten meteen dat we onze lieve meid niet onnodig wilden laten afzien. Een leven vol operaties, pijn en een kindertijd binnen vier ziekenhuismuren. Neen.
Hoe goed de specialisten in Leuven ook hun werk doen, ik voelde me er niet op mijn gemak en regelde nog een consultatie in het UZ Brussel waar dezelfde diagnose werd gesteld, maar waar we ook mentaal heel goed werden opgevangen. Ze begrepen onze vraag om ons kindje uit haar lijden te verlossen. Een beslissing waarvan ik zeker ben dat die vooral voor haar de juiste is. Maar ook voor ons als gezin, voor haar grote zus die ons ook nog nodig heeft.
Ik was toen 13 weken zwanger en ik zou bevallen na 15 weken zodat er nog een punctie en een autopsie konden gebeuren. Mijn meisje nog 3 weken dragen terwijl ik haar al kon voelen was het moeilijkste wat ik al ooit heb moeten doorstaan. Elk schopje brak mijn hart.
Op 3 november mochten we Lucy ontmoeten. Het was een mooie bevalling met een warme ondersteuning van twee hele lieve vroedvrouwen. Een minimensje dat net in mijn handpalm paste. Ze was zó mooi. Na het zien van haar beentje was ik wel zeker dat we voor ons maar vooral voor haar de juiste beslissing hadden genomen. Ook al zal ik voor de rest van mijn leven een schuldgevoel meedragen ...
In oktober mochten we een zoontje verwelkomen, na een zwangerschap die mentaal heel zwaar was. Maar wij zijn voor altijd een gezin met drie kindjes.
