Drie jaar geleden werd mijn drieling te vroeg geboren …
Op het moment van de geboorte nam een euforisch gevoel het even helemaal over: Emiel, Lowie en Viktor waren gezond. Perfect. Dertig vingertjes. Dertig teentjes. Drie prachtige gezichtjes. Adembenemend mooi. Ik hoor nog steeds hun zacht gehuil bij de geboorte. Een geluid dat me vertelde dat het goed was. Één voor één kon ik mijn kindjes even zien, waarna ze onmiddellijk werden weggebracht naar de NICU. Langzaamaan maakte het euforisch gevoel plaats voor een immens verdriet.
Alleen
Pas in de avond werd ik naar mijn kindjes gebracht. Verdriet overviel me. Ik kon mijn kindjes zelf niet helpen, vasthouden, verzorgen. De papa toonde me fier hoe hij de kindjes verzorgde, hun pampertje ververste en medisch materiaal verwisselde. Een verpleegkundige zei glimlachend dat hij een ‘geboren papa’ was. Een stemmetje in mijn hoofd riep: ‘Maar ik ben de mama!’. Een schuldgevoel sijpelde stilletjes binnen. Ik nam afscheid van mijn kindjes en ging terug naar mijn kamer, alleen. ‘s Nachts wekte een vroedvrouw me om de enkele uren zodat ik kon kolven. Bij het geluid van de kolf en het licht van de TL-lamp keek ik naar een foto van mijn kindjes.
Hulpeloos
De volgende dag probeerde ik voetje voor voetje te stappen. Het ging maar moeizaam. De papa waste me, hielp me op het toilet en bracht me in een rolstoel naar de kindjes. Ik was je ontzettend dankbaar (je scoorde duizenden punten op deze relatietest!), maar tegelijkertijd benijdde ik je. Ik wilde zo graag een goede mama zijn. Hoe kon ik een goede mama zijn als ik zelf niet voor mijn kindjes kon zorgen? Hoe kon ik een goede mama zijn wanneer ik 1 kindje dicht bij me hield, maar tegelijkertijd 2 andere moest achterlaten in hun couveuse? Hoe kon ik een goede mama zijn wanneer ik ‘s avonds naar huis ging, zonder kindjes?
Machteloos
Ik was de mama, en ik stond erbij en keek ernaar. Alles ging zo in tegen mijn gevoel, mijn mama-zijn. Langzaamaan vond ik mijn weg tussen al die tubes, alarmen en klinische steriliteit. Maar ik moest ook leren loslaten. Aanvaarden dat ook andere mensen mee voor mijn kindjes zorgden. De momenten dat mijn kindjes weenden en ik er niet was. Iemand anders die hen troostte en streelde. Iemand anders die hen een flesje gaf (al was het met MIJN melk!). Ik was heel erg blij dat onze kindjes in goede handen waren, maar ik haatte het.
Mama
Na 6 weken mochten onze kindjes één voor één naar huis. Ik kon eindelijk écht mama zijn. In mijn eigen huis, op mijn eigen tempo. Mijn kindjes steeds dicht bij mij. Mama zijn van een drieling, dat ging met vallen en opstaan. Met ups en downs. Met slaap en geen slaap. Maar op een of andere manier lukte het me. Op mijn manier, en daar ben ik trots op!
Af en toe denk ik nog even terug aan die periode op NICU. Wanneer ik toevallig in het UZ moet zijn en de typische geur me plots overvalt. Wanneer een vriendin-mama me haar pasgeboren baby’tje toont. Wanneer mijn drie flinke jongens me liefjes zeggen ‘hou van joooouuuu’. En hoe dankbaar ik de NICU ook ben, de herinnering aan de periode daar, die duw ik snel terug weg.
Liesbeth
Voor meer info over premauurtjes en vroeggeboorte kan je terecht bij het boek Mijn kind is te vroeg geboren. Meer info vind je hier.
