Omdat we zo lang hebben gevochten voor ons zoontje (zes jaar waarvan net geen drie in fertiliteitstrajecten) waren we ervan overtuigd dat kraamtranen en baby blues een fabeltje waren dat niet opging voor ons. Boy, was I wrong …
Ook sociale media geven een vertekend beeld van de realiteit hé, overal happy mama’s en happy baby’s. Wel, ons zoontje was geen happy baby de eerste twee maanden - eerder een nors ventje met ongelofelijk gevoelige darmen en een karakter om u tegen te zeggen - en ik was een hoopje ellende.
Dat moederinstinct waar iedereen van spreekt dat onmiddellijk ‘inkickt’ wanneer dat kleine protje zijn ogen opendoet was de eerste maanden eerder een overlevingsinstinct bij mij. Ik was dan ook ZO jaloers op alle mama’s met lachende en vrolijke kindjes. Bij ons was het eerder een kwestie van op eieren lopen als hij sliep, want je zou hem maar wakker maken, tot grote paniek wanneer die bolle kijkers open gingen.
Omdat ik mij zo alleen voelde met mijn gevoelens (want ja, je hebt er zo lang voor gevochten, er zijn er die geen kindjes kunnen krijgen dus je mag niet klagen he) ging ik online op zoek naar verhalen gelijkaardig aan die van ons. En guess what: 9/10 ervaart niet die roze wolk die zo door je strot wordt geramd op socials.
Het is een heuse (soms helse) zoektocht naar wat werkt, wat zou kunnen werken en wat absoluut een no go is voor je kleintje. Die zoektocht bracht heel wat onzekerheden mee en het gebrek aan structuur die eerste maanden zorgde voor een ‘automatische piloot’ functie.
Begrijp me niet verkeerd, ik zou hem voor geen geld van de wereld (meer) willen ruilen, maar eerlijk? In het prille begin zorgde die onzekerheid voor zoveel twijfels dat ik hem zou geruild hebben voor een zak patatten (not really maar bij wijze van spreken hé voor alle mom police met droombaby’s) en dat gevoel, dat is één groot taboe. Ongelofelijk op hoeveel onbegrip je kan rekenen als je deze gevoelens uitspreekt.
Maar toen ik dan ook mijn verhaal deed kwamen mama’s vanonder hun stolp gekropen, gelijkgestemde zielen! Yes, ik was niet alleen …
Die roze wolk was een donderwolk en de baby blues hebben hier stevig huisgehouden. Ik sloot me op en zag liever niemand want ja, fijn is het niet he, zo’n huilbaby met lastjes. Je wil met je kindje pronken en dat gaat niet, want hij wil niet mee gepronkt worden.
Een hart onder de riem voor alle papa’s (want ook die gaan door deze molen) en mama’s en een recapitulatie van alles hierboven: je gevoel is valid! Wil je huilen? Huil dan! Kijk vooral niet naar de doorslapende/goed etende/gestructureerde en lachende baby’s van een ander en volg je kind. Laat je gevoel niet minimaliseren door anderen en vraag/aanvaard hulp! It takes a village to raise a child dus gebruik die village ook.
Ik ben nog nooit zo verliefd geweest op iets of iemand, maar wat er op je af komt vanaf dat kleine frumpje zijn intrede maakt, daar kan niets of niemand je ooit op voorbereiden, dus go with the flow en je bent écht niet alleen!
