Afscheid van de kraamtijd: vanaf nu is alles anders

"Ok, dan zullen we jouw dossier hier bij ons afsluiten. Alvast bedankt dat we je mochten begeleiden in je kraamtijd," klonk het.

En toen besefte ik het: de kraamtijd is voorbij en die komt nooit meer terug. En daar waren de tranen.

Te veel zorgen

Ik werd overweldigd door een 'het gaat zo vlug'-gevoel. Heb ik er wel genoeg van genoten? Heb ik wel genoeg van deze unieke sfeer opgesnoven zodat ik dit alles nooit meer vergeet? Het antwoord is neen. Dat kan ook niet anders.

Ja, ik heb genoten. Maar ik heb me ook zorgen gemaakt. Ik heb frustratie gekend, pijn gehad en me heel moe gevoeld. En dit alles hoort ook gewoon bij de kraamtijd, want dit is best een zware periode. Zwaar, intens maar oh zo speciaal en mooi. En neen, daar sta je op het moment zelf waarschijnlijk niet genoeg bij stil. Want je bent bezig met je af te vragen of alles wel goed gaat. Eet en slaapt hij genoeg? Eet en slaapt hij niet te veel? Je bent druk in de weer met kakpampers te tellen en krampjes op te vangen.

En je leeft in een gelukzalige roes. Wat een prachtige baby heb je gemaakt. Hoe is het mogelijk dat hij in jouw buik gegroeid heeft? En hoe wonderlijk toch, hij is helemaal af met kleine handjes en voetjes en mini-vingertjes en -teentjes, en ja zelfs kleine nageltjes aan die vingertjes en teentjes. Hij is helemaal af en jij hebt hem gemaakt.

Een zalig coconnetje

Die roes maakt dat je in je klein coconnetje kruipt. Gewoon je klein gezinnetje en de buitenwereld telt niet meer mee. Integendeel, het is zelfs ergerlijk als die buitenwereld, in de vorm van bezoek, je komt storen in je bubbel. Je doet dan je best om een gesprek mee te volgen maar dit lukt niet en zo zit je afwezig mee aan tafel met maar één gedachte 'wanneer gaan jullie terug door?'.

Dat klinkt nu heel ondankbaar naar de mensen die zo lief zijn naar je wondertje te komen kijken, maar het is wel zo.

Dus mijn tip aan iedereen die binnenkort op kraambezoek gaat: probeer in de kliniek te gaan. En als dit niet lukt, wacht dan tenminste toch een maand totdat het nieuwbakken gezin wat op zijn plooi gekomen is.

De natuur heeft het voorzien

De dagen en nachten vloeien in elkaar terwijl je met dat prutske op je buik in de zetel zit. Op een bepaald moment leek het wel alsof ik nooit meer uit die zetel zou geraken.  Als ik hem lang genoeg kon neerleggen om vlug wat te eten en naar toilet te gaan, voelde dit als een overwinning.

Na een dikke maand begint die eerste euforie wat te verdwijnen. Je weet ondertussen wel dat je baby 10 teentjes heeft,  alhoewel je daar met momenten nog steeds vol verwondering naar kan kijken. En je moet je inhouden om ze niet op te eten. Maar het euforische gaat over in een nieuw dagelijks leven. Eentje waarin je 24u/24u ten dienste staat van een kleine hulpeloos wezentje dat alleen maar slaapt, eet en pampers vult. Je begint een beetje moe te worden en ergens is daar die gedachte 'is dit het nu?'.

Maar alsof de natuur het zo voorzien heeft is daar op dat moment dat eerste lachje. Je baby kijkt je recht in de ogen en lacht. En jij smelt en wordt opnieuw helemaal ondersteboven stapelverliefd.  Nog meer dan voordien. En zo gaat het verder. Telkens je kleintje iets nieuws kan ben je zo fier en zo verliefd dat je die zware momenten meteen weer vergeet. Als hij met een blik vol adoratie brabbelt hoe graag hij je wel ziet (ik neem toch aan dat hij dat bedoelt met zijn gebrabbel), dan mag hij nog 10 keer per nacht wakker worden!

Kraamtijd komt nooit meer terug

Het wordt dus altijd maar leuker, want zo een plat pasgeboren boeleke is dan misschien wel schattig en lief, maar een iets vollere baby die lacht en speelt en brabbelt is nog zoveel leuker. 

Waarom is het dan zo moeilijk om afscheid te nemen van die kraamtijd? Omdat hij inderdaad nooit meer terugkeert.

Het gaat zo vlug en voor je het weet zal dat klein schattig lief prutske een revolterende puber zijn die je niet vol adoratie aankijkt en niet vertelt hoe graag hij je ziet.  Dus je moet nu wel je portie 'baby' opsnuiven want binnenkort heb je een peuter. Dat is ook leuk, maar die 'baby' komt niet meer terug. Het is telkens afscheid nemen van een bepaalde periode en vol verwondering in een nieuwe fase stappen. Het is een rollercoaster aan emoties. Je hart rekt zich zo sterk uit dat het pijn doet. Je bent mama.

Hetzelfde maar anders

De kraamtijd loopt nu op zijn einde, en binnenkort keer ik terug naar het werk. Terug in de dagelijkse routine. Terug een stukje naar mijn vorig leven. Maar alles is anders nu.

Ik ben mama.

Het leven is wat zwaarder, maar oh zo veel mooier!