newborn in couveuse

Als je je kindje moet achterlaten op neonatologie

16/01/2023

Ik ben bevallen van mijn zoontje tijdens de lockdown. Hij moest op neonatologie blijven toen ik ontslagen werd uit het ziekenhuis. Tot op vandaag draag ik dat verhaal met me mee. Misschien dat dit delen nog wat meer zal helen …

14 oktober 2021

Allerliefste Loutjepetoutje

Morgen ben je al een jaar in ons leven.

Ik hou van je van de eerste seconde.

Dat het niet evident is geweest, kan ik niet ontkennen.

Je bedje zien wegrijden richting neo, je niet kunnen meenemen naar huis, veel te veel beangstigende onderzoeken in tussentijd, vage diagnoses, heropname(s) in combinatie met een veel te vaak zieke zus … zorgden ervoor dat de roze wolk helemaal anders ‘kleurde’. 

Horen dat je ‘die ene nacht heel veel geweend had, maar de verpleegsters je dicht bij hen namen’, brak mijn hart. Ik kon mijn moederrol niet opnemen zoals ik het wilde. Ik kon er niet altijd voor je zijn en moest de zorgen voor jou vanaf de eerste dag deels uit handen geven. Uit handen aan onbekenden. 

Want door de lockdown was het trouwe netwerk waarop we altijd konden bouwen, even geen optie. Toch maar ‘s nachts nog eens bellen of alles ok was, na de pijnlijke rit naar huis en dan maar proberen te slapen, want morgen wilde ik toch zeker daar zijn voor de eerste fles en zusje verdiende ook nog onverdeelde aandacht. 

Opstaan en vertrekken naar de afdeling neo. Hopen dat je net vandaag niet vroeger om die ochtendfles vroeg, hopen dat je ‘s nachts wat had willen eten en goed geslapen had en we wat positief nieuws gingen horen … Met een bonkend hart reed ik elke keer weer naar Sint-Lucas.

Papa bleef bij zusje, want voor haar moesten we er natuurlijk ook zijn. (Het mag gezegd worden: Papa was en is een held die me onvoorwaardelijk steunde en zijn rol als papa heel actief opneemt). Me haasten naar boven en dan op naar jouw bedje. Jou daar zien liggen, je goed vastpakken en je flesje geven, want oef, ik was nog op tijd.

Het is wat geweest, het is zwaar geweest. En ik heb er bij momenten nog verdriet van. Zoals nu, wanneer terugkijken op een jaar geleden bitterzoet smaakt. 

Maar dan zie ik je enthousiasme, energie en aanstekelijke lach … en maak je mijn dag, elke keer opnieuw. Je bent nu al een jongeman met karakter, pit, optimisme, wilskracht en vooral heel veel doorzettingsvermogen. Ik zie trekken van je papa en mij in jou en vind het fantastisch om je te zien opgroeien. 

Ik vind het heerlijk als je je aan mij vastklampt wanneer ik je flesje geef, als je bijna uit je bedje springt ‘s ochtends wanneer je me ziet, als je naar me toe sprint in de crèche ‘s avonds alsof er één of andere dino achter je aanholt, als je ‘mamamama’ moppert, als je ogen stralen van de deugnieterij die je van plan bent …

Ik ben zo dankbaar dat jij het bent die ons gezin volledig maakt.

We halen al die verloren tijd beetje bij beetje in en morgen vieren we feest!

Ik hou van je, mijn lieve kleine man. Altijd, overal, voor altijd. 

Mama

 

Lies