Ik ben na net geen jaar proberen zwanger geraakt. Euforie ten volle op 27 januari vorig jaar. Na het eerste trimester misselijk door te komen meldde de gynaecoloog dat ik een verhoogde kans had op pre-eclampsie. Hierdoor moest ik vanaf week 13 tot 36 weken aspirine slikken om dit te voorkomen. Alleen heb ik de 36 weken nooit gehaald ...
Op 25w+4 was er het eerste fysieke symptoom van pre-eclampsie, namelijk uit het niets overgeven. We zijn onmiddellijk naar de spoeddienst gereden, verdict: buikgriep. Na wat vocht mochten we weer naar huis, maar ik ben nooit meer mezelf geweest ... Ik had continu het gevoel dat er iets niet pluis was, ik zwol volledig op en mijn bloeddruk swingde de pan uit.
Nooit werd er gesproken van het rustiger aan te doen, ondanks mijn klachten. Nooit werd er door een medische persoon gemeld dat er gevaar dreigde, ondanks de wekelijkse tripjes naar spoed. En dat is iets wat ik het ziekenhuis nog steeds kwalijk neem.
Op 7 augustus begon dan uiteindelijk onze rollercoaster. Ik was 31w+4 en had enorme jeuk over heel mijn lijf. Eenmaal op verloskamer zagen ze immens veel eiwitten in mijn urine en had ik zoals steeds een hoge bloeddruk, maar nu zakte deze zelfs niet met platliggen.
Ik werd naar huis gestuurd om 24 uur urine op te vangen. Dit resulteerde in een opname op woensdag 10 augustus met wisselende bloeddruk, vochtverlies, bloedverlies en pijn in de rug. Ik kreeg onmiddellijk longrijping toegediend en toen wist ik dat het menens was en dat ik een prematuur meisje op de wereld zou zetten.
Op zaterdag 13 augustus op 32w+2 werd ik grieperig wakker, voelde ik ons meisje amper en kreeg ik 's middags acuut longoedeem wat er voor zorgde dat ik amper zuurstof kreeg. Mijn bloeddruk schoot de hoogte in (nog hoger dan die al was) en om 15u is het UZA ons komen halen. In de ambulance verslechterde ik nog meer waardoor ze besloten om bij aankomst een spoedkeizersnede uit te voeren onder volledige verdoving.
Eenmaal toegekomen in het UZA heb ik afscheid genomen van mijn man, ik zie nog altijd het beeld van hem voor mij. De paniek in zijn ogen, de machteloosheid.
Ik voelde aan alles dat mijn lichaam het aan het opgeven was en dat was heel beangstigend. Met een bloeddruk van 23/13 werd ik opengesneden en werd mijn dochter ter wereld gebracht. Helemaal alleen ... Mama sliep en papa moest wachten in een kamer waar ze Liene naartoe brachten om haar de eerste zorgen toe te dienen.
Zes uur later werd ik wakker op de intensieve, nog steeds geïntubeerd en totaal niet beseffend wat ons overkomen was. Zo suf en onwetend heb ik me nog nooit gevoeld. Mijn buik was weg, maar mijn dochter was niet bij mij. Ik herinner me dat ik ongelooflijk veel keelpijn had en dat ik waarschijnlijk onzin heb uitgekraamd.
Onze dochter was er, geboren om 16u10. Helemaal alleen, zonder mama, zonder papa. Enkel omgeven door blauwe mannetjes. Blauwe mannetjes die er alles aan gedaan hebben om mijn leven te redden. Die er alles aan gedaan hebben om Liene de beste start te geven, en die had ze. Ze is blijkbaar dansend uit mijn buik gekomen.
Papa mocht snel bij haar, maar mama niet. Papa mocht snel naar neonatologie, maar mama niet. Het enige geruststellende hieraan was dat ik wist dat hij bij haar was, dat ze niet echt alleen was. Het moeilijkste zal altijd blijven dat mijn man en ik de bevalling allebei niet hebben meegemaakt. Dat mooiste moment van ons leven is ons afgenomen en we krijgen het nooit meer terug.
Pas de dag erna mocht ik zelf eindelijk naar mijn dochter, maar toen heb ik haar slechts 1u kunnen vasthouden, want ik was nog steeds heel erg ziek. Al liggend in bed, volledig plat, nog suf van de medicatie mocht ik eindelijk gaan kennismaken met ons meisje. Niet helemaal hoe het hoort, maar het UZA heeft er alles aan gedaan om dit zo goed mogelijk te laten verlopen.
Ik vond Liene vanaf de eerste seconde supermooi, ondanks alle kabels waar ze aan lag. Ze was en is de mooiste baby, onze baby. Toen ze haar op mij legden voelde ik me direct mama, ik kon het alleen nog niet zijn. Er werd voor Liene gezorgd door de verpleegkundige, niet door ons.
Op dag 4 had ik eindelijk wat meer gevoel in mijn benen en kon ik zonder hulp samen met mijn man naar Liene. Eindelijk! Just the three of us <3
