Ode aan mijn vroedvrouw: waarom ik haar nooit zal vergeten

Ik werd voor het eerst mama en je wist dat ik doodsbang was.

Je wist ook dat ik weeën had die zo intens waren dat ik je niet kon vertellen hoe erg ik het vond.

Ik had nog maar 24 uur eerder mijn ziekenhuistas ingepakt, trots op mezelf dat ik me vooraf zo goed had voorbereid. Mijn baby zou uiteindelijk pas over drie weken komen. Maar een triageverpleegkundige had me net verteld dat ik 8 centimeter ontsluiting had en dat ik binnen enkele minuten kon beginnen met de bevalling.

Maar jij hield het hoofd koel terwijl je de zwerm verpleegkundigen die de kamer binnenkwamen begeleidde om me voor te bereiden op wat komen ging. Je deed alsof dat heel normaal was ... en omdat ik het je op dat moment niet kon zeggen, wil ik je nu vertellen dat het jouw zelfzekerheid was die mijn angsten tot bedaren bracht.

Ook al was ik niet voorbereid, jij was dat wel.

 

Ik weet nog dat ik zo hard mogelijk met mijn hoofd knikte toen je me vroeg of ik een ruggenprik wilde. Je stelde me voor aan de anesthesist en trok me voorzichtig overeind om te gaan zitten. Je legde mijn armen op je schouders en leunde je in het gewicht dat ik alleen maar op jou kon leggen. De weeën kwamen om de twee minuten en ik had geen kracht om zelf rechtop te gaan zitten.

Ik begon oncontroleerbaar te trillen en ik kreeg het echt koud. Ik voelde pijn die ik nog nooit eerder had gevoeld. Maar ik kon alleen maar ondergaan. Ik kon niet praten om te zeggen hoe kwetsbaar, bang en zwak ik me voelde – en toch had jij het op de een of andere manier allemaal voorzien.

Ik zie je gezicht nog voor me: zelfverzekerd en meelevend, gefocust op mij maar met een blik op de weeënmonitor. En ik hoor nog altijd je stem in mijn oor: "Je doet het zo goed! Hé, het is normaal om zo te trillen, maak je geen zorgen! ... Ik weet dat je het koud hebt, we zullen het je snel comfortabel maken ... Adem met me mee, daar ga je, je doet het geweldig. Langzaam en diep ademhalen, we zijn er bijna ... Je bent geweldig! Oké, geef me nog twee weeën en je voelt er niets meer van ... Nog één ... De laatste ..."

En opeens was de pijn weg. Mijn enige reactie was verbazing: hoe wist je dat! En hoe wist je de vragen te beantwoorden die ik niet kon stellen?

Na extra dekens en ijsblokjes en heel veel vragen vóór de bevalling, legde je me uit hoe de bevalling zou verlopen. Jij en de dokter hielpen me zelfs met oefenen! Je zorgde ervoor dat ik alles begreep wat er ging gebeuren – en toen kwam de belangrijkste gebeurtenis.

Toen ik na 45 minuten persen begon flauw te vallen, streek je mijn haar glad voordat je het zuurstofmasker op mijn gezicht zette. Je leerde mijn man hoe en wanneer hij moest inspringen en opeens waren jullie mijn grootste cheerleaders.

Toen je merkte dat ik me overweldigd begon te voelen, kwam je voor me op en zei je tegen de dokter dat ik een korte pauze moest nemen. En toen mijn dochtertje er bijna was, moedigde je me aan om verder te gaan dan wat ik dacht dat ik ooit zou kunnen.

Simpel gezegd, je was niet alleen mijn vroedvrouw.

Je kalmeerde mijn angsten en doorstond mijn pijn samen met mij – en toen moedigde je me aan die achter mij te laten.

Je kirde met me toen ik mijn kleine meid voor de allereerste keer zag. Jij was de eerste persoon, behalve mijn man, die mijn dochter vertelde dat ze mooi is. Je vierde en knuffelde me – en toen haalde je een broodje voor me, omdat je wist dat ik uitgehongerd was. De beste sandwich die ik ooit heb gegeten. Ik weet dat je dit werk dag in dag uit doet.

Ik weet dat je urenlang op de been bent en dat je een heleboel procedures, protocollen en methodes moet volgen. Het is waarschijnlijk zo verleidelijk om te leven volgens diagrammen en ouders te behandelen als onderzoeksnummers, vooral om 3 uur 's nachts.

Je hebt te maken met vrouwen die aan het bevallen zijn – en wij zijn geen leuke bende. Het is rommelig, chaotisch en soms eng. Je bent waarschijnlijk vervloekt en uitgescholden door de vrouwen die je probeert te helpen. Je hebt moeten uitleggen waarom het geboorteplan niet gaat werken of hebt je best moeten doen om een medische beslissing te steunen waar je het niet mee eens bent.

Je werkt onder druk van ouders die in paniek zijn en alleen maar willen weten of hun baby in orde is. Je moet van het troosten van een moeder wier baby doodgeboren is naar het vieren van een eerste kindje gaan, misschien wel in een paar minuten.

Je behandelt niet alleen het lichaam, maar ook de ziel.

Je herinnert je mijn naam misschien niet meer, maar die van jou wel. Ik herinner me hoe je ons vertelde dat je ervoor zorgde dat je pauze nam voordat ik begon te persen, zodat je erbij kon zijn. Ik herinner me hoe je lachte en met ons vierde toen onze dochter werd geboren. Ik herinner me hoe je anticipeerde op al mijn behoeften en er al op inspeelde voordat ik wist dat ik erom moest vragen. Ik herinner het me.

Bedankt voor het ongelooflijke werk dat je doet en hoe onvermoeibaar je dat doet.

Als ik terugkijk op de fantastische herinneringen die ik koester aan de geboorte van mijn dochter, ben jij daar als een stille speler op de achtergrond die eigenlijk degene was die het allemaal mogelijk maakte.

Bron: vrij vertaald naar Mother.ly