We hadden bij de tweede zwangerschap beslist om het anders aan te pakken dan bij de oudste zoon. Een bevalling thuis vond ik nog net een brug te ver, dus kozen wij voor een bevalling in het geboortehuis van Moederthuis. In de weken voor de bevalling had ik al een paar keer mijn “angst” geuit om langs de kant van de weg te bevallen. Waarop dokter Niek antwoordde dat een moeder wel aanvoelt of je nog tijd genoeg hebt en dat die kans klein was. Mijn mama drukte mij op het hart dat ik heus niet in een uur tijd zou bevallen. Onze oudste zoon kwam al relatief vlot op de wereld: om 20u toegekomen in het ziekenhuis en om 23u30 bevallen.
Ondanks het feit dat ik 39+6 weken zwanger was en ik ongeduldig zat te wachten op zijn komst, heeft ons zoontje ons ‘s nachts niet laten wachten. Ik ben wakker geworden rond 2u30 à 3u met het gevoel dat ik naar het toilet moest. Ik bleef de spanningen voelen, dus had ik wel door dat de bevalling begonnen was.
Omdat ik niemand onnodig wou wakker maken, ben ik nog een half uurtje beginnen rond te lopen in huis. Toen heb ik mijn vriend wakker gemaakt omdat ik niet goed wist wat ik moest doen. Ik wilde de vroedvrouw ook niet wakker bellen voor “niets”. Op het blad stond namelijk dat ik het best kon bellen na een uur lang weeën om de 10 minuten. Bij mij was het nog maar een halfuurtje bezig, maar de weeën kwamen wel al om de 3 à 4 minuten.
Uiteindelijk belden we toch de vroedvrouw. Ze zei dat ze al op het gemak de verwarming zou aansteken in het geboortehuis, dat ik best naar mijn mama belde om op onze oudste zoon te komen passen en we dan stilletjes aan mochten door komen.
Niet veel later is alles in een stroomversnelling gegaan. De weeën kwamen alsmaar sneller en sneller. Onze vroedvrouw vroeg of we nog tot in Brugge zouden geraken waarop ik het niet goed meer wist. Ze besliste dan maar dat zij naar ons zouden komen.
Tien minuten later kreeg ik enorme persdrang. Ons huis was niet bepaald voorbereid op een thuisbevalling, dus koos ik voor de vloer als bevallingsplekje. Ik dacht “het is hier of een nieuwe zetel kopen”.
Met de vroedvrouw op luidspreker en mijn vriend als “vroedvrouw” ter plaatse, lag ik op de grond naast onze livingtafel. Mijn mama kwam bij ons thuis toe net op het moment dat zijn hoofdje geboren was. Eén keer persen later en Kobe werd geboren. Opgevangen door een trotse papa.
Vijf minuten later kwam de vroedvrouw bij ons toe en daarna de dokter en stagiaire (die uiteraard niet veel van deze bevalling heeft kunnen bijleren).
Achteraf gezien zijn we heel blij dat ik thuis ben bevallen. Al had het toch wel in een iets comfortabelere omgeving mogen zijn …
Trots op de papa die zijn eigen zoon op de wereld heeft gebracht! Er zijn denk ik weinig mensen die zo kalm zouden gebleven zijn in dergelijke situatie …
