5660fi.jpg

Ik wil gewoon mama zijn!

21/12/2018
Mamabaas
Door Mamabaas

Toen mijn vriend en ik drie jaar geleden op kerstavond tegen elkaar hadden gezegd dat we klaar waren om aan kindjes te beginnen, had ik nooit gedacht dat ik nu op dit moment dit zou neerschrijven. Alles leek zo vanzelfsprekend, gemakkelijk en gewoon de volgende stap in het leven. Maar niets is minder waar. Drie jaar geleden leken we nog in de fleur van ons leven. Vandaag na alles wat er is gebeurd lijken we daar nog slechts een schim van te zijn.

Mijn maandstonden bleven uit. Zou ik meteen zwanger kunnen zijn? Hoewel de zwangerschapstesten die we deden negatief bleven, deed ik dan maar een bloedonderzoek. Ook negatief. Ohja, gewoon ontpillen zegt het internet.

Ik had net voor we begonnen aan onze kinderwens een afspraak gemaakt met de gynaecoloog voor gewoon een uitstrijkje en een controle om uit te sluiten of er iets zou zijn dat onze kinderwens in de weg zou staan. Ik had genoeg verhalen gehoord van mensen die meer dan een jaar probeerden om dan nadien te horen te krijgen dat onvruchtbaarheid de kop op steekt of dat er vruchtbaarheidsproblemen zijn. Ik zou niet zo een persoon zijn en mezelf daartegen beschermen.

"Je moet geduld hebben"

Op de afspraak vertelde ik dat we voor een kindje gingen. “Drie maanden pas?”, zei de gynaecoloog. “Maar mevrouw, je moet geduld hebben! Zo vlug gaat dat niet allemaal.” Ik vertelde de gynaecoloog dat ik na mijn pilstop geen maandstonden meer had gekregen. “Oei”, zei de gynaecoloog. Mijn hoofd begon te draaien. Oei, wat oei? Tijdens de controle vertelde hij dat ik overduidelijk PCOS had.

Wat was dat nu weer? Ik had nog nooit van PCOS gehoord. Bleek dat ik wel voldoende eitjes had, maar dat ze niet ontwikkelden en dat ik ook geen eisprong had. Tja, zonder eisprong lukte zwanger worden natuurlijk niet.

Ik kreeg meteen een medicatie voorgeschreven die mijn maandstonden deden opwekken en daarna hormonen om mijn eitje te doen rijpen. De hormonen sloegen aan en ik maakte iedere maand een eitje. Maar na steeds negatief nieuws te krijgen, werd mijn vriend ook getest. De kwaliteit en de hoeveelheid van de zwemmertjes waren goed, alleen de bewegelijkheid was niet slecht maar ook niet goed.

De zon begon terug te schijnen. Even toch...

Na vele pillen, zware hormonen, maandelijks talrijke controles, pijnlijke bloedafnames, 6 inseminaties, massa’s prikjes in de buik, 1 pick-up en 6 bevruchte eicellen en uiteindelijk 3 embryo’s kwam er bij de derde terugplaatsing een wondertje te groeien in mijn buik. Onze kleine pruts. De zon begon terug te schijnen, onze lach op onze gezichten was zo breed, we waren heel gelukkig!

Tot op week 12, de eerste echte echo die je normaal zou moeten laten weten dat alles goed gaat met dat kleine wondertje in je buik. Nadat we dachten dat we het ergste achter de rug hadden, kregen we het deksel hard tegen onze neus. Ons kleintje had een aangeboren aandoening in zijn onderbuikje. Hij was niet levensvatbaar.

Deze wonderbaarlijke zwangerschap afbreken heeft ons tot in het diepste van onze ziel gekraakt. We leven nu al 4 maanden na de afbreking verder. Maar we beleven het niet. Alles is vaag, soms zinloos.

Begrijpen doen we het niet

Naarmate de tijd voorbij gaat merken we dat we het meer en meer kunnen plaatsen, maar begrijpen waarom we na zo een lange moeilijke periode pech hebben doen we niet. Dat is nu eenmaal het leven, het is niet te begrijpen waarom verschrikkelijke zaken gebeuren.

Door terug groen licht te krijgen om terug met een nieuwe pick-up te mogen starten hebben we terug hoop naar het terug gelukkig kunnen zijn. Sowieso blijft onze kleine pruts voor altijd aanwezig. Waar wij ook zijn, hij is er. Onze kleine beschermengel.