roze wolken schaamte

“Wacht maar tot …”

16/03/2023

We lazen het verhaal over Hanne van K3 haar roze-wolkschaamte en ondanks dat we mensen zijn die dingen in de media vaak wat overdreven vinden en niet volgen, moesten we hierdoor beide denken aan de lichte schaduw boven onze roze wolk die wij de laatste dagen soms al voelden en eigenlijk zelfs al een beetje over onze hele zwangerschap.

Mei 2022, na een half jaartje proberen hadden we een positieve zwangerschapstest in handen. Buiten wat vermoeidheid gecombineerd met wat misselijkheid, had ik weinig kwaaltjes en kon ik genietend aftellen. 

Op de 20 weken echo zagen ze echter dat ik vasa previa had. Een complicatie door de placenta die levensbedreigend kon zijn voor de baby als ik op een natuurlijke manier zou bevallen. Onze gynaecoloog had er vertrouwen in, wist wat ze deed, bleef realistisch en stelde ons gerust dat we enkel konden afwachten hoe dit nog zou vorderen.

Natuurlijk was dit wel iets wat naar boven kwam elke keer als mensen me vroegen hoe de zwangerschap verliep. “Goed eigenlijk, ik voel me goed, de baby doet het goed, wel een complicatie door de placenta waardoor het uit voorzorg misschien vroeger een keizersnede gaat worden…” en de hele uitleg. Zo tot mijn 33-weken echo, waarop bleek dat mijn placenta de nodige aanpassingen gedaan had. De doorgang voor onze baby was veilig en we mochten de natuur haar gang laten gaan. 

Leg dat dan maar eens uit aan anderen… Eerst is je baby zijn leven bijna in gevaar als je zou bevallen en dan ineens *poef* vanzelf opgelost. Als ik dit vertelde voelde ik ze al denken dat ik waarschijnlijk de weken ervoor overdreven had met mijn uitleg of de “Zie je wel dat dat goed kwam.” Hier begon het al dat ik me soms schaamde om de positieve wending.

13 februari, we waren vier dagen verder dan de uitgerekende datum en mochten die avond  naar het ziekenhuis om zo stilaan een inleiding in gang te zetten. Meneertje besliste er echter anders over. Ik had al de hele namiddag lichte krampen, voorweeën dacht ik. Op weg naar het ziekenhuis om ons aan te melden voor de inleiding, werden deze heviger en heviger. Om 22u15 was ik op de kamer en was het duidelijk: die inleiding zou niet nodig zijn! Om 00u20 kreeg ik een epidurale (Ah ja, ik dacht dat dit het begin van de bevalling was en ik nog uren in arbeid zou zijn) en om 1u42 hield ik onze baby al in mijn handen. Ik denk dat hij 10 minuten op me lag toen ik al lachend zei “Oh, dit kan ik nog wel eens!”

Op de pijn voor de epidurale na, durf ik dit echt een aangename en gezellige bevalling te noemen. Op Valentijnsnacht, met enkel mijn vriend als fantastische steun, twee vroedvrouwen en nadien de gynaecoloog om ons zoontje te verwelkomen. Mijn vriend zal al sterk uit de hoek moeten komen om in de toekomst een nog perfectere date te kunnen regelen. 

De dagen nadien kwam natuurlijk de vraag “En, alles goed verlopen?” “JAAA, zalig, super vlot, gezellig, niet te lang pijn, fier op mijn lichaam…” Dit is wat mijn vriend en ik dan wilden antwoorden. Toch merkten we dat we elke keer moesten opletten tegen wie we dit zeiden. Had die persoon een negatieve ervaring gehad? Moest die persoon nog bevallen?… We kregen zelfs de raad om op te letten als we dit zo zouden vertellen tegen andere vrouwen. (En begrijp me niet verkeerd, net door mijn positieve ervaring besef ik wat een geschenk dit is en heb ik nog meer respect voor vrouwen waarbij dit anders verliep, die hier niet zo van konden genieten.)

“Wacht nog maar”, was nog één van de pessimistische reacties. Blij dat we dit gelukkig wel spontaan en open tegen onze dichtste personen konden vertellen, want wij wilden gewoon fier nagenieten.

De volgende nacht moest onze baby even in de couveuse omwille van koorts. Mijn moederhart brak, maar dit maakte me ook duidelijk hoe hard mijn moederinstinct al aanwezig was. Er volgden twee onrustige nachten en twee rustige dagen. 

Bij het verlaten van het ziekenhuis dachten we dat onze baby dag en nacht verwisselde. Ons geluk moest toch ergens op zijn?!  Maar niets was en is nog steeds minder waar, want sinds onze thuiskomst gaat alles nog vlotter. Onze wolk van een baby eet goed, knuffelt graag, kan ook even rustig rondkijkend blijven liggen, slaapt goed en gunt mama en papa (in stukjes natuurlijk) gemiddeld een 6-7u slaap per nacht. 

Sindsdien komt dan de volgende vraag aan bod “Hoe gaat het met de baby?” “FANTASTISCH! Zalig kind! Zo rustig en ontspannen. Eet goed, doet flink kaka, slaapt goed en door geluiden heen” Hierna sluit ik mijn bericht meestal af met “…enfin, momenteel toch nog hè.” Uit schrik dat het binnen enkele weken een hele ommekeer maakt en we dan op een donderwolk zitten. Want ook hier waarschuwen meerdere mensen al met “Wacht maar!” en houden we ons hart dan vast.

Neen, wij hebben voor onszelf beslist dat we niet gaan wachten tot er eens iets negatiefs verloopt. Het lijkt soms ook wel alsof we ons verplicht voelen om ergens iets negatiefs op te noemen. Misschien daarom dat wij net vooral het positieve eruit gehaald hebben? Omdat we ons door alle horrorverhalen aan veel erger verwacht hadden? Want er waren ook negatieve momenten, maar de positieve zijn gewoon veel groter en mooier. 

En wie weet neem ik deze woorden binnen enkele weken terug en zoek ik artikels over hoe een moeilijke baby te sussen, maar tot die tijd genieten wij toch nog op onze roze wolk en dit liefst zonder schaamte! Want HET MAG ook gewoon echt mooi zijn.

 

K&F