Fertiliteitstraject. There, I said it. Het is geen vies woord. Ja, wij zitten in een fertiliteitstraject. Waarom is dit nog steeds zo’n taboe? Een conversatiestopper? Een onderwerp dat twijfel zaait? De olifant in de kamer?
Ik kan niet voor iedereen in deze situatie spreken, enkel voor mezelf. Doorheen dit proces ben ik de absolute expert geworden in het opzetten van een masker. Ik leg het mezelf op dat ik m’n blije, gezellige, optimistische zelf moet zijn. En dat helpt me ergens wel. Het helpt me doorgaan en focussen op de positieve dingen, de dingen (en mensen) die al wél in m’n leven zijn (<3). Maar het is ook een beetje bedrog.
Want ook al zie je het niet, het is er wel. Altijd. Een gewicht van 1.000 kilo op m’n schouders dat me naar beneden houdt. Het is altijd aanwezig. Dus je kan me er nooit mee overvallen, je kan me er niet door naar beneden halen, je zal m’n humeur er niet door verpesten, want het is er al. Iedere dag. De hele dag.
Het lijkt een groot en moeilijk bespreekbaar thema, maar ik zal je een geheim vertellen: dat is het niet. Praten helpt. Ook in dit geval. Er is een oplossing voor alle twijfels over of het al dan niet bespreekbaar mag worden:
Vraag het.
Weet je niet of ik er op dat moment over wil praten? Vraag het.
Weet je niet goed of je veel vragen mag stellen? Vraag het.
Weet je niet genoeg over het onderwerp? Vraag het.
Weet je niet in welke fase we zitten, waardoor je niet goed weet wat te zeggen? Vraag het.
Weet je niet of jij wel de persoon bent met wie ik wil praten? Vraag het.
Vraag het gewoon. Want met stilte steun je niemand. Met stilte komt eenzaamheid.
En de eenzaamheid, die is er sowieso al. Want het is een ontzettend zwaar traject en het voelt alsof niemand het volledig begrijpt. Zelfs als je, zoals ik, de liefste en meest begripvolle persoon langs je hebt staan die dit proces met je meemaakt. Hij voelt de onderzoeken niet. Hij voelt de injecties niet. Hij voelt de ingrepen niet. Hij voelt het effect van al die hormonen niet. Met de beste wil van de wereld kan hij nooit weten hoe het precies voelt. En daarom voel ik me in dit traject volledig alleen.
Gelukkig zijn er ook mensen in m’n leven die wel durven vragen stellen, die interesse tonen, die heel betrokken zijn en mee zijn in heel het verhaal. Dat geeft me enorm veel steun. Het lijkt iets kleins om ernaar te vragen, maar dat is het niet. Het is een eerste stap die ik zelf niet zal zetten. Het trekt me uit m’n schulp, uit m’n isolement. Het dwingt me om m’n masker eventjes af te zetten. En het neemt een paar kilo van dat gewicht op m’n schouders weg, doordat ik het even niet alleen moet dragen. Dus dankjewel daarvoor. Het betekent meer dan je denkt!
Ken je iemand die dit traject doormaakt? Laat die persoon alsjeblieft niet in de kou staan. Een telefoontje, een bezoekje, een bloemetje of een dikke knuffel kan een wereld van verschil maken. Praat erover, laat zien dat je betrokken en geïnteresseerd bent. Laat zien dat je er bent.
Zodat deze persoon zich heel even niet meer alleen voelt.
