Mijn vriendinnen hadden al tieners in huis. Ze herontdekten stilaan het zalige concept me-time, gingen cursussen pottenbakken volgen en kochten een retro koersfiets. Een drukke peuter palmde mij - als latere, 40+ mama - intussen nog volledig in …
De ouders van de kindjes in de klas waren pakweg 15 jaar jonger dan ik, de juf naar schatting 20 jaar. Ik scande aan de schoolpoort de ouders af, op zoek naar even oude of oudere exemplaren als mezelf (meestal bleken het grootouders, domper). En – eerlijk - ik voelde toch wel een tikkeltje argwaan tegenover de juf die half mijn leeftijd was …
Maar boven alles liep mijn moederhart over van dankbaarheid. Omdat ik “op mijn leeftijd”- een stuk in de veertig - mijn kinderwens toch nog had vervuld gekregen.
Mijn peuter is intussen een geweldige jongen van 8. Ik werk als professioneel gecertificeerd coach intussen 6 jaar als kinderwenscoach, specifiek voor 40+ vrouwen en rond het thema eicel- en/of spermadonatie. Elk kinderwensverhaal dat ik hoor is anders en uniek. Maar er zijn ook rode draden. Zoals de hardnekkige vooroordelen waar deze wensmoeders omwille van hun leeftijd tegenaan lopen.
1. “Een kinderwens op die leeftijd is egoïstisch.”
Oké, maar dat geldt ook voor een kinderwens op elke andere leeftijd. Want of je nu 20, 30, 40 of 50 bent, je doet het niet in de eerste plaats om dat toekomstige kind een plezier te doen. Je doet het - heel instinctief en niks mis mee - vanuit je éigen verlangen.
2. “Het is vast een bewuste keuze geweest omwille van je carrière.”
Hoe succesvoller vrouwen professioneel zijn, hoe groter inderdaad de kans blijkt dat ze op 40+ nog geen kind hebben. Maar - reality check - dat is meestal geen bewuste keuze. Het is hoe hun leven gelopen is: kinderwens wat uitgesteld in hun meest vruchtbare jaren, afname van vruchtbaarheid naargelang hun leeftijd onderschat, misschien moeilijk een duurzame partnerrelatie kunnen opbouwen, of een partner getroffen die geen kinderwens (meer) heeft … Hun kinderloosheid is wel degelijk een groot verdriet.
3. "Jij begint er nog rijkelijk laat aan zeg.”
Een deel deze 40+ vrouwen is al jaren actief bezig met die kinderwens. Ze hebben al een lange, stille weg afgelegd, met mislukte fertiliteitsbehandelingen, zwangerschapsverliezen, complexe keuzes (bv. de stap naar donorconceptie) … Kortom: veel teleurstellingen en verdriet. Intussen smijten ze zich vaak op hun professionele leven, bij wijze van compensatie, en het lijkt alsof het hen aan niets ontbreekt in hun leven. Maar niet alles is wat het lijkt. Mogelijk zijn ze er dus niet zozeer enorm laat aan begonnen, maar zullen ze het wel laat afronden. Kleine nuance.
4. “Als je nu nog geen kind hebt, dan heeft de natuur het waarschijnlijk zo gewild.”
Zouden diegenen die deze woorden in de mond nemen ook kunnen vertellen om welke redenen de natuur dat dan precies gewild heeft? Ik durf ervoor te wedden dat ze het antwoord schuldig blijven. Want er is helemaal niks mis met deze vrouwen. Ze hebben het professioneel, materieel, financieel, sociaal … vaak net heel goed voor mekaar. Ik daag hen in mijn coachings altijd uit om zichzelf in al die facetten te blijven zien, en niet eenzijdig als de vrouw die nog geen (volgende) kind en misschien geen partner heeft. Want daarmee ondermijnen ze onnodig hun zelfbeeld.
5. “Een oudere moeder is niet leuk voor een kind.”
Uit eigen ervaring weet ik dat de leeftijd van ouders meestal totaal niet tot de interessesfeer van kinderen hoort. Als ze er al eens iets over zeggen - bij mij meestal plagerig - dan zou het wel eens kunnen dat je er als ouder zelf aanleiding toe gegeven hebt. Hoe kinderen ergens instaan, heeft inderdaad veel te maken met hoe je er als ouder zelf instaat. Heb jij het er lastig mee, dan is de kans groter dat zij het er lastig mee hebben. En verder zijn moeders in deze leeftijdscategorie normaal heus nog wel in staat om alle leuke dingen met hun kinderen te doen die elke andere moeder doet.
Deze vooroordelen en de commentaar van anderen maken het complexe beslissingsproces van deze 40+ vrouwen - om in deze fase van hun leven nog voor een kind te gaan, soms als single, vaak via eicel- en/of spermadonatie - er niet makkelijker op. Ze beseffen dat hun kinderwens niet ‘gemiddeld’ is, denken veel na en de instinctieve menselijke angst voor afwijzing door anderen speelt op.
Is dit voor jou, of iemand in je omgeving, herkenbaar? Welk vooroordeel, welke commentaar over je latere kinderwens raakt jou precies? Helaas kan je anderen niet veranderen, dus wat kan je veranderen bij jezelf? Wat heb je nodig om nog sterker in je beslissingsproces en je verlangen te gaan staan? Want ik merk keer op keer: als dat gebeurt, raakt de commentaar van anderen veel minder erg.
