In 2017 traden mijn man en ik in het huwelijksbootje. We waren al 6 jaar samen en klaar voor onze volgende stap. Op onze huwelijksreis spraken we al meteen over kindjes. Onze nabije familie zei ook: “Dat gaat daar niet te lang duren!” en dat hoopten we ook. We stonden er niet bij stil dat het niet altijd vanzelf gaat.
Ik stopte met de pil en we zouden alles op ons laten afkomen. We zouden wel zien wat er gebeurde en het zou wel vanzelf komen.
Na een drietal maanden (wat toen al lang aanvoelde) begon ik wat info op te zoeken. Wanneer is mijn eisprong? Wanneer proberen we het best? Welke apps helpen hierbij? Enz. Met al die extra info kon het zeker niet meer lang duren!
Maanden gingen voorbij en nog steeds geen positieve test… Wat deed ik verkeerd? Mijn cyclus was niet onregelmatig, we oefenden op de juiste momenten (mits hulp van de app en ovulatietesten), maar nog steeds geen zwangerschap.
Ondertussen waren we al een jaar bezig en belde ik de gynaecoloog op voor een afspraak. Op deze afspraak garandeerde ze dat het bij veel koppels een jaar of langer duurt en we geduld moesten hebben. Voor de zekerheid wilde ze wel enkele testen uitvoeren. Hierbij volgden bloedafnames en uitgebreide echo’s, maar uit die testen kwam er niets boven. Zowel bij mijn man als bij mij was geen probleem te zien.
We kregen van de gynaecoloog te horen: “Geduld, het zal wel komen. We kunnen wel jouw cyclus mee controleren en helpen om aan te geven wanneer het juiste moment er is.” Dat voelde aan als een extra hulp en elke hulp was meer dan welkom. Daarvoor moest ik regelmatig naar het ziekenhuis om mijn cyclus op te volgen. Mijn werk had er gelukkig alle begrip voor.
Maanden gingen voorbij en ik begon het vertrouwen in mijn lichaam te verliezen. Ik toonde aan niemand hoeveel ik ervan begon af te zien. Ik vertelde mezelf dat het wel zou lukken, dat ik gewoon moest blijven doorgaan.
Tot ik op een avond begon last te krijgen van een paniekaanval. Mijn hartslag sloeg de hoogte in en begon onregelmatig te slaan. Ik dacht zelfs even dat dit het einde was, hoe drastisch dat ook klinkt.
Ik spreek nu van paniekaanvallen, maar dat was me toen nog niet duidelijk. Ik begon mijn gedachten erop te zetten, wat ik meegemaakt had en ging een medische mallemolen in. Ik ging naar de huisarts, cardioloog in UZ, neuroloog,... Er was niemand die zich vragen stelde bij waarom dit gebeurde. Iedereen onderzocht of er fysiek een problematiek was. Dat hele gedoe duurde ook enkele maanden. ’s Morgens kreeg ik spontaan paniekaanvallen. Die aanvallen gingen telkens vanzelf over, maar waren zo beangstigend.
Ten einde raad wilde ik nog een consult bij een cardioloog van UZ Gent, waarbij ze me doorverwezen naar een psycholoog. Daar voelde ik me wat dubbel bij. Waarom een psycholoog?
Toen ik mijn verhaal deed, sprak de psycholoog van paniekaanvallen. “Is er iets waarover je je zorgen maakt?” Dan werd het duidelijk dat ik inderdaad al 1,5 jaar probeerde zwanger te geraken en dat niet lukte. Ik heb moeten leren accepteren dat dit paniekaanvallen veroorzaakte.
Ik belde de gynaecoloog terug op en vroeg wat de volgende stappen waren. Het was tijd voor verdere stappen en ik wilde niet meer horen “geef het tijd”. We kregen de uitleg dat ze eerst zes maanden lang mijn cyclus verder zouden opvolgen, follikelmetingen uitvoeren en Pregnyl geven (een inspuiting met hormonen om de eisprong extra te stimuleren). “Wanneer dit niet lukt, mevrouw, gaan we over naar IUI en in laatste instantie IVF.”
IUI… IVF… wat hield dat allemaal in? Ik zag de letters op haar blad staan en dacht “Oei… wat staat er ons nu nog te wachten?!”
We begonnen met de eerste stap, de cyclusopvolging met Pregnyl. Dit resulteerde weer in heel wat ziekenhuisbezoeken, wat opnieuw veel tijd in beslag nam. “Dat hoort erbij, je moet er iets voor over hebben,” bleef ik mezelf vertellen.
De maanden vlogen voorbij en nog steeds niets. Ik ging verder op een soort automatische piloot en wilde blijven doorgaan met het hele proces. “Dit moet en zal lukken.”
Bij de laatste poging sprak onze gynaecoloog over een “hyfosie”. Dat is een onderzoek van de eileiders waarbij ze kijken of de doorgang goed genoeg is en of er eventueel een kijkoperatie nodig is of niet.
Die woorden “onderzoek” en “kijkoperatie” zijn me bijgebleven, maar ik wilde er niet veel bij stilstaan. Ik bleef zeggen tegen mezelf. “We zijn fysiek in orde, dit moet toch lukken.”
Ondertussen waren we bijna zes maanden verder en was het al de laatste poging met Pregnyl op de natuurlijke manier. Mijn schoonzus, die verpleegkundige is, zette die spuitjes (ja, de familie was ook op de hoogte en gelukkig maar. Mijn spontane paniekaanvallen en huilbuien hebben ze ook moeten meemaken).
Tijdens de zoveelste controle werd weer een follikelmeting gedaan: “Ja mevrouw, je hebt weer een mooi eitje zitten (zoals ze elke maand zei… dus deze woorden deden me niet veel meer). Vanavond is het moment en nadien terug twee weken utrogestan gebruiken.” (Voor wie utrogestan niet kent …: Wees blij! Dit zijn vervelende vaginale tabletten die helpen om het baarmoederslijmvlies dik te houden).
De twee weken gingen terug voorbij en iets in mij had er geen geloof meer in. Ik had al info opgezocht over IUI (kunstmatige inseminatie) omdat ik overtuigd was dat dit de volgende stap zou zijn.
