Ons fertiliteitstraject: ICSI – zou één embryo genoeg zijn?

Hij zag aan de resultaten dat mijn andere bevruchtte eicellen al na een dag waren beginnen af te breken. De kwaliteit van eicellen was dus inderdaad niet goed, ik mocht al blij zijn met één goed embryo. Ik was enorm teleurgesteld, maar wilde wel vooruit kijken. Dit moest lukken!

De gynaecoloog liet me weten dat ik één cyclus moest overslaan omdat er vocht in mijn buikholte was gevonden. Daarna konden we dan kijken voor de terugplaatsing. Na even rekenen bleek dat we net uitkwamen in de periode dat we een vakantie Centerparcs geboekt hadden. We moesten dit thuis even bekijken en laten weten wat we wilden.

Mijn man wilde de vakantie laten doorgaan. We zijn in het hele traject nergens naartoe geweest en we hadden er allebei nood aan om er even uit te zijn. Ik kon echter niet zomaar “ja” of “neen” antwoorden. In mijn gedachten bleef ik maar denken aan onze embryo die we nog een maand langer in de diepvries zouden laten zitten. Na nog even verder te rekenen kwamen we tot de conclusie dat we de maand daarop naar Portugal gingen met de familie. Dat konden we toch ook niet annuleren? 

Weken heb ik daar wakker van gelegen. Ik voelde me schuldig en was ongeduldig om zo lang te moeten wachten. Maar uiteindelijk besloten we beide vakanties te doen, ervan te genieten en met een positieve ingesteldheid terug te gaan naar de terugplaatsing (die dus nog een maand later zou doorgaan). Het loslaten van die al die gedachten vond ik moeilijk, maar het deed wel deugd. Ik had eens twee maanden zonder controles, opvolgingen … Twee maanden voor m’n gezin en om samen op vakantie te gaan.

Ik besefte toen dat ons leven stil had gestaan de voorbije twee jaar en dat samen dingen doen als gezin op de laatste plaats kwam. De kinderwens had voorrang genomen – maar ons zoontje kon en mocht daar niet ook de dupe van zijn.

Terugplaatsing 

De twee maanden gingen voorbij en de terugplaatsing kwam in zicht. Ik werd terug opgevolgd over wat, wanneer en hoe de terugplaatsing zou plaatsvinden. En dan was het zo ver … Ik kreeg telefoon dat mijn bloedresultaten een eisprong aangaven en ik op die bepaalde dag op dat uur in het UZ moest zijn.

Eenmaal in het UZ aangekomen, mochten we meteen doorgaan naar het onderzoekslokaal. Er waren twee vriendelijke, vrouwelijke artsen die me uitlegden wat er ging gebeuren. Zonder dat ze het vroegen deed ik mijn broek al uit en ging me op tafel leggen. ‘Ah, mevrouw is voor de vooruit, dat hebben we graag!’ Mijn gêne was toch volledig verdwenen. Hoeveel artsen, assistenten en verpleegkundigen die mijn onderkant al uitvoerig bekeken hebben .... Ik wilde ook vooruit gaan en beginnen aan de terugplaatsing.

Deze was kort en pijnloos en we mochten op het beeld meevolgen waar ze de embryo inplantten. Nadien kreeg ik ook een foto mee van de blastocyt (het stadium van cellen waar de embryo zich nu in bevond). Ik had een goed gevoel bij deze foto en legde deze thuis op mijn nachtkastje.

Op internet begon ik weer opzoekwerk te doen over hoe ik de innesteling kon bevorderen. Daarbij kwam ik allerhande tips tegen zoals: draag warme sokken, je voeten mogen nooit koud hebben, drink veel warme dranken, laat je nek masseren, drink tarwekiemolie enz. 

Het was op dat moment al augustus en heel warm. Toch dronk ik elke middag mijn thee, droeg warme sokken in mijn schoenen, legde kersenpitjes in mijn nek om te ontspannen en dronk elke dag mijn koffielepel tarwekiemolie. Als leuk extraatje kreeg ik vanuit het ziekenhuis een voorschrift mee om mezelf elke avond in te spuiten. Een hormoon die het baarmoederslijmvlies zo dik mogelijk maakt, wat goed zou zijn voor de innesteling.

Ik kreeg even een degout van die prikken te zien, ook al heb ik de vorige allemaal zelf ingespoten. Nu wilde ik mezelf van die stress ontzien. Bij de vorige inspuitingen had ik enorm veel stress en nu wilde ik mijn lichaam ontspannen en alle stress vermijden. Alles voor onze eksimo-embryo. Ik belde een thuisverpleegkundige op en elke avond rond 18 uur kwam ze de spuit plaatsen. Dat was een enorme oplichting voor mij.

Gelukkig was dit ook een periode in het verlof en had ik voldoende afleiding met gezinsuitstapjes. In mijn achterhoofd bleef wel spelen dat er zich nu een vruchtje kon innestelen.

De test

Een tiental dagen later (ik kon nooit langer wachten), wilde ik toch even testen. Hierbij zag ik een miniem roze streepje, maar je moest extreem goed kijken. Mijn man zag zelf niets.

Ik wachtte nog twee dagen langer en deed opnieuw een test. Daar zag ik een minieme roze streep. Deze was iets duidelijker dan de vorige keer, maar nog altijd geen dikke lijn. Ik wilde niet te euforisch zijn en besloot op dag 14 een bloedafname te doen.

Na de bloedafname zat ik elk uur zat ik op CoZo te kijken of de resultaten al gekend waren. Uren gingen voorbij en plots stonden mijn resultaten erop. Ik deed het document open en zag staan “HCG 60”. Dat is geen hoge waarde … Was dat normaal? Bij een eerdere slecht gelopen biochemische zwangerschap was mijn HCG-waarde 200 en die zwangerschap ontwikkelde zich al niet meer verder.

Ik belde naar het ziekenhuis om raad te vragen aan de gynaecoloog. Die zei geen “proficiat” (wat me al zorgen baarde), maar raadde me aan binnen 48 uur gewoon nog eens een bloedafname te doen. ‘Is dit een goeie startwaarde?’ vroeg ik. ‘Het kan nog alle kanten opgaan, we zullen moeten afwachten.’ 

Ik wilde gewoon van iemand horen: ‘Proficiat, je bent zwanger.’ Ik had nu een bepaalde HCG-waarde en de paniek sloeg toe. Twee dagen later ging ik terug voor een bloedafname en liep de muren op. Ik ging met een vriendin mijn gedachten verzetten en samen een terrasje doen. Toch kon ik niet stoppen met praten en denken over de komende resultaten.

Plots werd ik opgebeld en kreeg ik te horen dat mijn HCG-waarde nu op 118 stond, dus net niet verdubbeld. Er was wel een mooie stijging, dus binnen 48 uur moest ik terug voor een nieuwe bloedafname. Dat waren de langste vier dagen van mijn leven, die constante onzekerheid met de hoop dat er toch iets was.

Vlak voor de volgende bloedafname zat ik op bed en voelde ik iets vloeien. Ik stond recht en zag twee rode plekken op de matras. Dit was bloed? Neen, dit zou toch weer niet verkeerd aflopen?! Het was gelukkig niet veel en was eenmalig. De gynaecoloog belde me ‘s avonds op om te verzekeren dat mijn waarden nu al meer dan verdubbeld waren en dat het bloedverlies wellicht innestelingsbloeding was.

Ik zou een vroege eerste echo krijgen op zeven weken. Dat leek mij nog een eeuwigheid. Nog steeds had ik van niemand ‘proficiat’ gehoord. Zou er dan toch iets mis zijn? De weken die daarop volgden duurden ellenlang en ik maakte mijn hoofd zot. Ik had gelukkig geen bloedverlies meer en de dagen voor mijn controle begon ik me meer en meer misselijk te voelen.

En dan was het zo ver … De eerste echo. Ik beefde van de schrik in de auto en was bang voor wat ik te horen zou krijgen. Ik mocht op de onderzoekstafel liggen en durfde niet meekijken op het scherm. Ik sloot mijn ogen en wachtte af tot de dokter iets zei. ‘Ja, mooi vruchtje’, hoorde ik. ‘Het is wel nog wat te vroeg om de harttonen te beluisteren, maar het vruchtje is mooi mee op schema. Binnen twee weken mag je terug op controle.’ 

Ik hoorde nog steeds geen ‘proficiat’. De gynaecoloog is ook een fertiliteitsarts die natuurlijk weet wat er nog allemaal kan gebeuren die eerste weken. Volgens mij wilde hij voorzichtig zijn met zijn uitspraken.

Ik begon me steeds misselijker te voelen en vroeg me af of het van de stress was of door de zwangerschap. Bij de volgende echo (aan ongeveer 9 weken) liet de gynaecoloog een harttoon horen. Ik begon meteen te huilen van ontlading en hoorde ook: “Proficiat, u bent zwanger!’

Ik was zwanger. Ik was echt zwanger. Ik had moeite om het te geloven … 

To be continued ...