We waren al meer dan een jaar aan het proberen om onze wens voor een tweede kindje in vervulling te brengen. In dat jaar kregen we een zwangerschapsverlies te verwerken en werd mijn cyclus van nabij opgevolgd. Maar ik begon nood te krijgen aan een nieuwe wind. Ik wilde geen nummer meer zijn, wilde iets meer medeleven en iemand die naar mij luisterde. Daarom maakte ik een afspraak in een ander ziekenhuis bij dokter H., iemand over wie ik al veel positieve verhalen had gehoord.
Ik weet nog goed dat ik bij onze eerste afspraak binnenkwam en hij zei: “Vertel eens, hoe kan ik je helpen?” Ik ben beginnen te huilen en deed heel mijn verhaal. Na een kwartier rondde hij het gesprek niet af, integendeel … Na een uur zat ik daar nog. Hij was enorm begripvol en begon terug over het vroege miskraam op vijf weken. Dat zou een biochemische zwangerschap geweest zijn. Hij hoorde toen ik mijn verhaal deed dat ik die nog niet had losgelaten en legde mij in detail uit wat er precies gebeurd was en waarom zo’n biochemische zwangerschap ontstaat. Eindelijk een uitleg …
Na meer dan een uur ging ik buiten met een opgelucht gevoel. Een baksteen die van mijn schouders viel en klaar voor een nieuwe start. Hij begon meteen met Utrogestan, Pregnyl en follikelmetingen. Hij zei me ook: “Ik laat jou zo ver gaan als je wilt, als je zegt dat je een stap verder wil gaan, geef ik uitgebreid uitleg over IUI.”
Verstand op nul
Na twee mislukte pogingen met de Pregnyl gaf ik zelf aan dat ik meteen wilde starten met IUI. Ik wilde geen maanden blijven doordoen zonder resultaat en was klaar om een stapje verder te gaan.
Nadat ik samen met mijn man een uitgebreide uitleg had gekregen, begonnen we eraan. De volgende cyclus werd alles gecontroleerd en toen het moment daar was (en er een mooi eitje klaar zat) kwam ik de dag nadien terug voor de inseminatie. Mijn man moest daarvoor een potje sperma meegeven en die werd dan ingebracht. Dat is de minst invasieve techniek, want uiteindelijk moeten de zaadjes wel nog de juiste weg vinden, ze worden gewoon dichter bij het eitje gebracht.
Ik had alle vertrouwen in mijn nieuwe gynaecoloog en maar goed ook. Zo’n behandeling is echt verstand op nul zetten … Je ligt daar onderaan volledig naakt, met je benen in de lucht en de lamp erop gericht. De gynaecoloog deed zijn bril aan en stopte de katheder erin. Dat was volledig pijnloos en ik had het eigenlijk erger verwacht. Daarna moest ik nog tien minuten blijven liggen voordat ik naar huis mocht.
Helaas volgde er na deze poging een negatieve zwangerschapstest. De gynaecoloog gaf me een hart onder de riem en zei dat we er samen verder voor zouden gaan. Dat deed me enorm veel deugd en gaf me de moed om verder te doen.
Na vijf pogingen IUI bleven de testen echter negatief. Mijn man zag het even niet meer zitten, hij was het beu om elke maand een potje mee te geven en wilde opgeven. “J. is toch al bijna 3,5 jaar. Heeft hij wel nog een broertje of zusje nodig?”
Inderdaad, elke maand een potje moeten meegeven aan je vrouw is misschien niet plezant en misschien is dat ook gênant. Maar het voorbije anderhalf jaar had ik allerlei controles gehad (soms tot drie keer per week of meer), bloedafnames en teleurstellingen verwerkt. Ik kon niet opgeven voor mezelf. Ik begon het gevoel te krijgen dat ik er alleen voor stond. Op het werk kreeg ik ook te horen: “Laat het even los! Wie weet ben je binnen een paar maanden spontaan zwanger, geef jezelf een pauze.”
Een pauze? Meenden ze dat nu echt? Ik was al zo lang bezig en voor mij klonk een pauze nemen als opgeven. Dat waren verloren maanden in mijn ogen.
ICSI
Ik wilde niet opgeven en nam mijn man mee naar de gynaecoloog voor een gesprek over IVF/ICSI. Toen hij zijn uitleg gaf, begon ik te huilen “Waarom kan mijn lichaam dit toch niet?!” Er werd fysiek geen oorzaak gevonden, maar toch lukte het niet. Het enige wat ze niet konden controleren was de kwaliteit van de eicellen. Die kunnen ze bij IVF wel controleren.
Na het hele verhaal te horen, kregen we de raad alles thuis nog eens te overlopen. In zo’n traject moet je dan ook met twee stappen. Mijn man stond er in het begin niet volledig achter. Hij had schrik voor de procedure en was bang dat er bijvoorbeeld een wissel van stalen zou gebeuren. De ergste scenario’s spookten door zijn hoofd.
Mijn man had al herhaaldelijk aangegeven dat het voor hem niet echt meer hoefde, dat ons leven met drie perfect was. “Ons leven staat nu al bijna twee jaar stil, hoe lang ga je ons leven nog on hold zetten voor een tweede kindje?” Maar ik wilde niet opgeven…
Na lang overleg stemde hij toch toe met ICSI. (We kozen voor ICSI i.p.v. IVF omwille van de grotere slaagkans. Dat is dezelfde procedure, enkel een andere manier van bevruchten). Hij wilde het enkele maanden een kans geven en daarna stoppen. Ik ging daarmee akkoord, ook al wilde ik doorgaan tot het lukte. “We geven het een kans tot J. vier jaar is en dan stoppen we ermee.” Geen idee of ik dat ooit zou kunnen, maar dat waren zorgen voor later.
Al snel volgde een gesprek in het UZ Gent. Hierbij moesten we heel wat documenten onderteken en kregen we uitgebreide uitleg over ICSI. Bij de volgende cyclus was het zo ver. We kregen een hele info-map mee naar huis, een prikpen en tonnen flacons voor inspuitingen. Ik moest mezelf dus leren prikken … Daar had ik enorme schrik voor. Ik kan al niet kijken naar mijn arm wanneer ze bloed nemen …
