Zwanger zijn was voor mijn lijf loodzwaar

Omwille van een zware vorm van PCOS in combinatie met een lichte vorm van endometriose, verliep zwanger worden hier al niet van een leien dakje. De zwangerschappen die er op volgden waren ook niet bepaald een pretje. Ik heb het geluk gehad om drie keer zwanger te mogen zijn en ik ben de medische wereld heel dankbaar dat ik drie gezonde kinderen op de wereld heb gezet. Maar zwanger zijn, dat vond ik loodzwaar.

Hypermesis Gravidarum

Elke zwangerschap werd ik getroffen door extreme misselijkheid of hypermesis gravidarum. Tussen zes en twintig weken zwangerschap gaf ik dagelijks over. Ik bleef weken thuis van het werk omdat ik amper op mijn benen kon staan en probeerde vanuit mijn bed wat te werken op de laptop. Meermaals moest ik naar het ziekenhuis voor een infuus met vocht omdat ik aan het uitdrogen was. Net wanneer ik dacht dat het nooit meer weg zou gaan, ging het rond 20 weken zwangerschap over. Gelukkig, want bij sommige vrouwen kan het duren tot ze bevallen zijn. Het kon dus nog slechter zijn.

Zwangerschapsdiabetes

Erna volgden enkele zorgeloze weken, maar deze waren van korte duur. Elke zwangerschap kreeg ik rond 24 weken te maken met zwangerschapsdiabetes. Heel streng diëten volstond niet, ik kon nog geen half sneetje brood eten zonder dat mijn suiker de lucht in schoot. Al snel moest ik dagelijks insuline-injecties krijgen. Omdat de baby naar het einde van de zwangerschap slecht kan reageren op de insuline moest ik vanaf 33 weken zwangerschap regelmatig aan de monitor. Op 38 weken werd ik omwille van de insuline-injecties ook sowieso ingeleid.

Ik vond de combinatie van eerst de hypermesis en erna de diabetes met insuline best al pittig. De laatste zwangerschap kreeg ik hier ook nog zwangerschapscholestase bij. Deze combinatie in volle lockdownperiode van maart -  april 2020 is me heel zwaar gevallen en heb ik zoveel maanden later nog steeds niet helemaal verwerkt.

Op 31 weken zwangerschap belandde ik met een vermoeden van corona in het ziekenhuis tijdens de eerste lockdown. Ik werd opgenomen met hoge koorts, hoestbuien en was kortademig. De coronatest was negatief, wisten we na 24u, maar ik moest wel in het ziekenhuis blijven want ik had een zware influenza infectie (ik zal nooit meer zeggen, “het is maar een griepje”). Na drie dagen en een extra echo van de baby kon ik de dokters overtuigen mij thuis te laten uitzieken. We zaten in volle lockdown. Bezoek en niet-essentiële verplaatsingen waren verboden, dus ik had mijn man en oudste zoontjes erg gemist en was opgelucht dat ik thuis verder mocht uitzieken.

Overal jeuk

Na enkele dagen begon ik me beter te voelen, al was ik nog erg zwak, toen ik plots overal jeuk begon te krijgen. Elke vierkante centimeter van mijn lichaam jeukte. Na een telefoontje naar het verloskwartier zeiden ze mij zo snel mogelijk te komen. Opnieuw naar het ziekenhuis, bloed prikken, aan de monitor en een extra echo van de baby. De baby stelde het goed maar ik niet. In mijn bloed zagen ze dat mijn leverwaarden zwaar verstoord waren. Dit wijst op zwangerschapscholestase.

Bijkomende bloedafnames moesten gebeuren om galzouten te meten (als deze te hoog zijn, kunnen deze de baby schaden). Mijn bloed werd opgestuurd naar het UZ en ik kreeg alvast medicatie voor de cholestase. De dag erna belde de gynaecoloog dat mijn galzouten zeer slecht waren en dat ik terug moest komen. Er werd een echo genomen van mijn lever en galblaas. De radioloog startte de echo met “Geen zorgen, 90% van de tijd valt er niets te zien” om enkele minuten later te concluderen: “Oei jij bent bij die overige 10%”.  Op de echo zagen ze zwelling van mijn galblaas.

Ik voelde me erg alleen tijdens het urenlange wachten in het ziekenhuis aangezien partners niet toegelaten waren omwille van corona. Gelukkig bracht ik veel tijd door aan de monitor en het luisteren naar de hartslag van de baby bracht me tot rust. Omdat mijn galzouten echt heel zwaar verstoord waren, was het afwachten of ze niet meteen de bevalling zouden moeten inleiden op 32 weken. Op vrijdagavond laat belde de gynaecoloog mij met het opgeluchte nieuws dat ik voorlopig niet moest opgenomen worden. De toestand verbeterde niet, maar verslechterde ook niet, dus ik mocht verder doen. Bijna dagelijks moest ik naar het ziekenhuis. Omwille van lockdown-maatregelen waren de andere consultaties in het ziekenhuis afgezegd dus ik voelde mij bijna de enige patiënt.

Angst

Weken gingen voorbij. Ik ging drie tot vier keer per week aan de monitor en kreeg wekelijkse bloedcontroles en echo’s. Elke week erbij was gewonnen want ik wilde niet ook nog een premature baby hebben in volle lockdown. Soms voelde ik de normaal heel actieve baby even niet en sloeg de angst toe, want de baby kon slecht reageren op zowel de cholestase als de insuline. Ik had het telefoonnummer van de vzw Boven de wolken al bewaard in mijn telefoon uit angst dat ik hen zou moeten bellen.

Op 37 weken zou de baby normaal sterk genoeg moeten zijn om geen extra zorgen nodig te hebben, dus besloot de gynaecoloog op 36weken en 6 dagen mij in te leiden. Ze wilde niet langer risico nemen. De inleiding was loodzwaar want de baby was nog niet ingedaald en mijn lijf was nog niet klaar om te bevallen, maar 24u later konden wij opgelucht een gezonde baby in onze armen sluiten. Het beste gevoel ooit na de rollercoaster van de laatste maanden. De jeuk was op slag verdwenen en nog eens 24u later konden we thuis onze baby voorstellen aan zijn oudere broertjes. Ik wilde zo snel mogelijk weg uit het ziekenhuis waar ik de laatste maanden al te veel eenzaam tijd had doorgebracht.