Hoewel het bij nummertje één best vlot verliep (zwanger na 3 maanden), merkten we dat we bij nummer twee toch wel wat hordes te lopen hadden. Na een jaar proberen kreeg ik een miskraam, gevolgd door enkele onderzoeken waaruit bleek dat ik PCOS had. Een zwangerschap zou dus niet zo vanzelfsprekend worden. We wisten al dat onze dochter een gelukje was, maar dit toonde eens te meer aan dat zij echt een winnend lotje was uit de loterij. We stapten mee op de mallemolen, daar was geen discussie over want ja... wie niet waagt, niet wint. Bovendien was ik al geen 25 jaar meer, maar wel 36, dus die biologische klok tikte genadeloos verder en de wens voor een tweede kindje was er en was groot.
Ik startte met hormonenmedicatie, maar die was al snel amper nog te verkrijgen o.w.v. tekorten. Dat leidde tot een ware heksenjacht op deze doosjes, extra stress die ik best kon missen, maar je doet het gewoon ... Je rijdt half België rond, stalkt alle apothekers, overweegt om te bestellen vanuit het buitenland of een geheim lab in de kelder te installeren ... :)
Elke maand dat het niet lukte, was een slag in het gezicht. Dit betekende telkens weer een maand wachten. Weer een maand hormonen, bloed prikken, hoop koesteren bij elk mogelijk zwangerschapsymptoom (en dat zijn er veel) terwijl het dagdagelijkse leven gewoon verder loopt. Gaan werken na het zoveelste labo bezoek. De stress die je telkens weer opbouwt wanneer het einde van de maand weer nadert. Terwijl je weet dat ook stress niet bevorderlijk is, maar het is onvermijdelijk. Die stress proberen te onderdrukken zorgt dan ook weer voor extra stress ... Kortom een vicieuze cirkel van stress.
In eerste instantie deelden we ons verhaal met niemand. Ik wou vooral vermijden dat er maandelijks de vraag gesteld werd of het nu deze keer wel gelukt was ... Ik weet wel dat mensen dat goed bedoelen, maar het legt een zekere druk en vergroot de maandelijkse teleurstelling. Plus dat ik er stiekem vanuit ging dat ik met de juiste medicatie snel zwanger zou zijn. Na zes pogingen verspreid over negen maanden schakelden we over op andere medicatie. Bij elke maand die passeerde, verkleinde de hoop.
Nu mocht ik dagelijks injecties plaatsen ... Zonder veel na te denken begon ik ook hier aan. Horrortaferelen: wegschietende spuiten, naalden die omplooiden in de huid, naalden die door het beschermhoesje in mijn vingers prikten, niet meteen van de eerste keer door de huid kunnen, verschillende keren moeten prikken ... Ideaal voor iemand die nog niet kan toekijken wanneer men bloed prikt, maar ik wou dit echt zelf doen. Je schakelt volledig op automatische piloot. Als men mij zou zeggen dat op één been rond hinkelen mijn kansen zou vergroten, dan hinkelde ik heelder dagen rond, nog met een pruik en een rode neus op ook als het moest.
De volgende fase was inseminatie. Wat een rollercoaster, we hebben elke emotie doorleefd gedurende dit hele traject. Van voorzichtige hoop, naar wanhoop, onmacht, verdriet, rouw, terug weer wat hoop ... Intussen deelden we ons traject met naasten. Het werd praktisch ook niet langer haalbaar om dit te blijven managen zonder hulplijnen in te schakelen. We hadden namelijk nog een peuter in huis die alle aandacht van de wereld verdiende. Gelukkig konden we rekenen op grootouders bij wie ze even terecht kon als wij weer het zoveelste tripje vanuit de Kempen naar het Gentse deden (fertiliteitskliniek).
Het ouderschap heeft mij zeker al het één en het ander geleerd over geduld, maar dit traject drijft het toch wel echt op de spits. Na twee jaar kan ik dan eindelijk zeggen dat nummertje twee onderweg is. Velen zullen misschien denken dat dit in tijd toch meevalt, maar zodra je je hoofd zet op zwanger worden, is elke dag een dag te veel.
Voor iedereen die nog in een traject zit, ik hoop zo hard met jullie mee. Voor de mama's die nog steeds de wens koesteren maar bij wie het niet lukt, ik vloek en huil met jullie mee. En voor de mama's met zwangere buikjes: koester dat geluk, want het is écht een wonder!
