4 leugens over ochtendmisselijkheid die ik geloofde – tot ik het zelf had …

En voor je ochtendmisselijkheid echt ervaart, ga je daar misschien wat lichtjes over. Enkele leugens die je zou kunnen geloven voor je zo misselijk bent als een krab.

1. Van ochtendmisselijkheid heb je enkel ’s ochtends last

Toen ik kort na mijn positieve zwangerschapstest wakker werd en misselijk was, moest ik glimlachen. ‘Ha, hier is het. Ik ben écht zwanger en mijn kleine baby zorgt er zo voor dat ik dat weet.’

Enkele uren later werd dat glimlachen nogal groen lachen. En kort daarna verging het lachen me helemaal. Die ochtendmisselijkheid duurde de hele ochtend, middag en avond lang!

Ik was misselijk vanaf het moment dat ik mijn ogen opendeed tot het moment dat ik mijn hoofd weer op mijn kopkussen legde. Soms werd ik ’s nachts zelfs wakker door de misselijkheid.

Kortom, bij heel aanstaande moeders steekt die ochtendmisselijkheid niet alleen 's ochtends de kop op, maar blijft ze de hele dag hangen.

2. Ochtendmisselijkheid zou mijn dagelijkse activiteiten niet beïnvloeden

Mijn pijngrens ligt vrij oog. Ik had mijn eerste kind bijvoorbeeld zonder verdoving ter wereld gebracht. Dus ik ging ervanuit dat ik zowat alles kon doorstaan.

Fout … De zwangerschapsmisselijkheid sloeg bij mij in als een bom. Het was een uitdaging om te werken, voor mijn 18 maanden oude peuter te zorgen en mijn normale (huishoudelijke) taken te doen terwijl ik me 24/7 barslecht voelde.

Ik realiseerde me al snel dat ik op mijn ‘tribe’ zou moeten gaan rekenen, dat ik om hulp moest vragen en zou moeten de pauzeknop induwen als dat nodig was.

3. Ochtendmisselijkheid pak ik wel aan met natuurlijke middeltjes

Ik overtuigde mezelf dat ik geen medicatie nodig had voor die misselijkheid. Ik zou die wel overwinnen op een natuurlijke manier. Door oneindig veel gembertabletjes te kauwen, gemberdrankjes te drinken, aromatische anti-misselijkheidsmiddeltjes te inhaleren of zelfs zo’n armbandje tegen wagenziekte te dragen.

Niets hielp. En ik had echt nood aan een pauze. Dus gaf ik uiteindelijk toe en belde ik naar mijn gynaecoloog. En ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb.

De medicatie nam de misselijkheid niet helemaal weg, maar de scherpe randjes waren er wel af. En daardoor kon ik weer een betere mama, echtgenote, werknemer, mens zijn.

4. Ik zou die ochtendmisselijkheid wel verdragen, want het was een teken dat ik nog gezond zwanger was

Tijdens de eerste dagen van mijn ochtendmisselijkheid hoorde ik vrienden vaak goedbedoeld zeggen: ‘Je weet tenminste dat je echt zwanger bent’. En hoewel het fijn was om dagelijks herinnerd te worden aan mijn zwangerschap, werd het even snel vervelend.

Er waren dagen dat ik me schuldig voelde omdat ik klaagde. Ik probeerde mezelf wijs te maken dat ik niet teleurgesteld was toen ik weer misselijk wakker werd. Maar na verloop van tijd realiseerde ik me dat het oké was om tegelijkertijd enorme dankbaarheid én frustratie te voelen. Beiden sluiten elkaar niet uit.

Ja, ik was dolblij dat ik zwanger was en ik vond het geweldig om weer een baby in ons gezin te verwelkomen. Maar neen, ik vond het niet geweldig om me de hele dag ziek te voelen. Daar hoef je je niet voor te schamen.

En nu?

Uiteindelijk kwam er, zoals bij de meeste uitdagende fases in de zwangerschap en het ouderschap, een einde aan mijn ochtendmisselijkheid. Een paar weken na mijn tweede trimester voelde ik me als een nieuwe vrouw.

Nu is mijn zoon 10 maanden oud en mijn dagen van ochtendmisselijkheid zijn een verre herinnering. Aan alle mama's die worstelen met ochtendmisselijkheid: het is oké om gefrustreerd te zijn en om hulp te vragen. Onthoud dat het maar een fase is en dat er betere dagen aanbreken.

Bron: vrij naar Mother.ly