Ons fertiliteitstraject: Zwanger, maar geen roze wolk

Doordat ik me heel misselijk voelde, zette de gynaecoloog me op ziekteverlof tot aan de volgende consultatie. Ik kreeg ook te horen dat ik de inspuitingen via de thuisverpleegkundige mocht stopzetten. Ik voelde me blij en opgelucht, maar de euforie bleef weg uit schrik voor wat er nog kon komen. Ik was tenslotte de kaap van 12 weken nog niet voorbij.

In de weken daarop voelde ik me ontzettend moe en moest ik kokhalzen van alles. Ik lag een hele dag in de zetel en werd bang dat er iets verkeerd was. Bij Jules had ik dit allemaal niet gehad … Was mijn lichaam even op?

De roze wolk waar ik zou moeten opzitten bleef dus uit door mij zo slecht te voelen. Ik hoorde overal “Wees blij! Je bent eindelijk zwanger, die fase van misselijk zijn gaat ook voorbij!” Maar ik voelde me niet goed. Ik huilde veel omdat mijn lichaam niet mee kon. Poetsen, koken, wassen … lukten me niet. Ik kon enkel neerliggen en TV kijken. Als mijn zoontje van school kwam, keken we samen TV, want samen spelen zat er niet in.

Na 16 weken begon ik me iets beter te voelen en ging ik ook terug aan het werk. Mijn gedachten even verzetten. Ik voelde mij fysiek nog niet top en op drukke momenten ging ik naar het toilet om even neer te zitten en terug op adem te komen. “Komaan, je kan het! Alles is ok met de baby en nu moet je terug werken. Na een tijdje komt de energie wel terug.”

Elke ochtend moest ik mezelf motoveren om me klaar te maken. Ik bleef me slecht voelen, ook al was dit meer onder controle met medicatie. Toch had ik ‘s morgens nog het meeste last. Mijn roze wolk bleef uit en ik focuste mij op het werk. Ik concentreerde mij op 18 maart, dan zou ik in zwangerschapsverlof gaan. Ik begon weer op automatische piloot te leven.

Tot ik midden januari even brak. Ik begon plots vocht te verliezen en moest direct naar het ziekenhuis voor een controle. Daar kreeg ik een acute nierkoliek en kreeg ik te horen dat ik met een zware blaasontsteking zat. De arts vroeg of ik een doktersbriefje moest hebben voor de rest van de week, maar ik dacht dat het wel zou lukken om te gaan werken.

De dag erna stond ik op en ik moest mezelf weer forceren me klaar te maken. Ik ging beneden aan tafel zitten en begon te huilen en bleef huilen. Ik was op, ik kon niet meer. Ik voelde me moe en wilde gewoon slapen. Ik belde de gynaecoloog op en kreeg zijn vrouw aan de telefoon. Ik begon te huilen en deed mijn verhaal. Zijn vrouw was heel meegaand en liet me weten dat haar man nog zou terugbellen.

De gynaecoloog belde mij ‘s avonds terug op en ik deed opnieuw mijn verhaal. De tranen begonnen weer over mijn wang te rollen en ik vertelde hem ook dat ik het gevoel had dat mijn lichaam op was en dat ik een terugslag had van alles wat er gebeurd was. Hij wilde mij meteen op arbeidsongeschiktheid plaatsen, maar dat wilde ik nog niet. Ik had het gevoel dat ik overdreef, ik moest nog maar twee maanden werken. Hij stelde me dan voor om  thuis te blijven tot aan de volgende consultatie (3 weken later) en mezelf de rust te geven die ik nodig had.

Drie weken later ging op controle en ik voelde mij nog altijd niet beter. Mijn man was mee en in overleg met de gynaecoloog besloot hij me toch op arbeidsongeschikt te zetten tot het einde van de zwangerschap. Dat voelde even als een last die van mijn schouders viel… De tijd om mezelf de rust te geven en alles op een rijtje te zetten.

Mijn roze wolk bleef wel uit. Ik probeerde overdag zoveel mogelijk te rusten en mijn hoofd leeg te maken. Ik begon me te focussen op de babyborrel, geboortekaartjes, doop, kinderkamer … Daar genoot ik wel van, om mijn lijstje af te werken zodat alles in orde was tegen de bevalling.

De maanden vlogen voorbij, maar echt genieten van de zwangerschap bleef moeilijk. Natuurlijk genoot ik van de schopjes en om mijn meisje te voelen in mijn buik. De schrik dat er nog altijd iets kon gebeuren, ging nooit weg. Bij mijn zoontje voelde ik me beter in de zwangerschap, nu had ik last van krampen, spierpijn in mijn bekken, blaasontstekingen, slapeloze nachten … Ik bleef aftellen naar de uitgerekende datum (22 april 2024).

Tegen begin april was alles in orde (mijn valies, valies baby, kinderkamer, kleertjes, verzorgingskast, kaartjes, doopsuiker …). Nu begon het te naderen… Over enkele weken was het zover en konden we ons baby meisje verwelkomen.

De week voor de uitgerekende datum ging ik naar de monitor en daar kreeg ik te horen dat alles ok was, het kindje ingedaald was en ik 1 cm ontsluiting had.

Op mijn uitgerekende datum lag ik opnieuw aan de monitor en kreeg ik te horen dat ik 3 cm ontsluiting had. De gynaecoloog was er zeker van dat het die week nog zou gebeuren. Ik had al een tijdje last van voorweeën, maar die zetten niet door. Het bleef dus spannend … 

To be continued.