Abel*, geboren op 24 december 2020, thuis gekoesterd tot 29 december

De eerste gynaecologische afspraken waren allemaal oké. Mattijs was nooit mee, want het was middenin corona. Achteraf zag hij de echo's, Abel was mooi aan het groeien., alles was goed. En dan was de dag daar: de 20-weken echo. Mijn dochter Suza was pas 7 maanden, ik pakte haar in en we fietsten naar het ziekenhuis in Kortrijk. Ik weet wat gaat gebeuren en leg me neer op de tafel, tijd voor het uitgebreide onderzoek. Kleine Suza zat naast me in de fietskar. Ik verdeelde mijn aandacht tussen Suza & Abel.

‘Ik denk dat er iets niet goed is’ 

Plots veranderde de sfeer. Je zag dat de dokter zich zorgen maakte. Steeds opnieuw keek ze naar één plaats in de buik. En nog eens, en nog eens. Dan even verder naar de rest, en dan terug naar die plek. Tot ze zei: "Ik denk dat er iets niet goed is met dit kindje."

Ik was in shock, keek naar Suza en hoopte dat het niet te ernstig was. Toen kwam er een tweede gynaecoloog bij, samen namen ze een grote encyclopedie. "Laura, jouw kindje heeft geen hersenbalk."

Ik sprong van de tafel, nam een stoel en voelde me paniekerig. De dokters probeerden me gerust te stellen. Er zouden verdere onderzoeken volgen, dan pas zouden we meer weten. De dag nadien waren Mattijs en ik terug in het ziekenhuis, voor de vruchtwaterpunctie. Het was de eerste keer dat Mattijs Abel zag.

Abel had geen corpus callosum, hij had geen hersenbalk. Verder onderzoek toonde niets aan, ze wisten niet van waar het kwam. En toen belandde ik in de molen van de onderzoeken. Omdat hersentjes zich laat in de zwangerschap ontwikkelen, moesten we afwachten ...

Ik bleef zwanger, Abel bleef trappelen en groeien. Hij voelde zo gewoon aan, zo goed. Het kon twee kanten uit met Abel, ofwel had hij kleine aandachtsproblemen of enkele onhandigheden (het kan dat je perfect gezond bent, zonder hersenbalk). Maar het kon ook de andere kant uitgaan, met een zware mentale en fysieke handicap en epilepsie tot gevolg.

Op 29 weken mochten we naar het UZ Leuven, waar enkele specialisten zich samen zouden buigen over de situatie, over Abel. Na een onaangenaam onderzoek, ze probeerden Abel in alle verschillende posities te draaien, kwam het verdict. De prognose van Abel was niet goed, ze was barslecht. Hij belandde in de ergste categorie van handicap, de specialisten adviseerden om de zwangerschap af te breken.

Een zwangerschap afbreken doe je niet zomaar. Jouw situatie wordt behandeld op de ethische commissie, waar ze jouw beslissing al dan niet goedkeuren. Er ging weer een week voorbij. Abel bleef groeien. Hij voelde zo goed, maar hij was niet gezond. En toen kwam het telefoontje vanuit Leuven, onze vraag werd goedgekeurd. Alle artsen stonden voor 100 procent achter de beslissing. We mochten de zwangerschap afbreken en een datum prikken: 23 december 2020. We werden die dag om 7 uur 's morgens in het UZ Leuven verwacht.

Een zwarte dag 

Die dag, 23/12/20, is een enorm trieste, zwarte dag voor ons. Het was zo hard. Ik ging met een trappelend kindje in de buik binnen, en kon niet anders dan stil te staan bij wat ging gebeuren. De vroedvrouw die ons ontving was zo lief (dankjewel lieve vroedvrouwen in Leuven!). Er werd nog eens uitgelegd wat op ons afkwam. En dan werd op de deur geklopt, de dokter kwam binnen. Onze wereld stond stil.

"Ben je echt zeker?", vroeg ik. "Ja", zei de dokter. Er werd niet veel gezegd, ik voelde hoe Abel minder trappelde, tot hij helemaal stopte. Het was zo stil in de kamer. Nog nooit voelde ik me zo intens verdrietig. Daarna volgden uren van wachten ... Abel moest nunog geboren worden. Dit voelt heel onnatuurlijk, mijn lichaam was hier niet klaar voor. Hoe zet je een levenloos kindje op de wereld?

Uiteindelijk werd Abel geboren op 24 december om 1u30, hij was zo stil. Een prachtig mannetje, hij leek op Pepijn. Na de bevalling ging ik naar een gewone kamer, waar we om 15u richting huis vertrokken, met Abel.

Het "voordeel" wanneer je weet dat je jouw kindje moet afgeven: je kan op voorhand plannen hoe je alles wilt. Ik wist meteen dat ik Abel nooit zou achterlaten in het ziekenhuis (om daar in het mortuarium te liggen). Dus ging ik op zoek. Zo kwamen we bij An van Nooit Vergeten terecht. Zij had de verlossende antwoorden: we konden Abel thuis opbaren tot aan de crematie.

Even hebben we getwijfeld. Ik woon in Kortrijk, maar wilde na de bevalling in Hasselt herstellen, dichtbij mijn familie. Gelukkig mochten we enkele dagen in het huis van mijn zus wonen, en natuurlijk moest zij de thuisopbaring ook zien zitten.

We verlieten het ziekenhuis mét Abeltje 

Maar Chloë zei meteen ja! Op 24 december verlieten we het ziekenhuis, met Abeltje. Eens thuis, stond zijn wiegje klaar, met een koeling in. Abel mocht niet te warm ingepakt worden, en moest regelmatig in zijn bedje liggen, op de koeling. An vertelde wat zoal kon gebeuren: een bloedneusje of wat stoelgang waren niet abnormaal.

En zo beleefden wij rustig een hele mooie tijd met ons gezin. 's Avonds droegen Mattijs en ik Abel - met zijn bedje - naar boven. Zo kon hij langs me slapen, 's morgens werd ik wakker en legde ik hem tussen ons. Dan stonden we op en dronken we samen koffie, met Abel op mijn schoot. Ik wilde hem zo veel mogelijk bij mij, alles opnemen wat ik kon.

Pepijn & Suza speelden in het rond, en Abel legde ik er op een dekentje tussen. Pepijn ging regelmatig naar het wiegje van Abel. "Zijn oogjes gaan echt nooit meer opengaan hé?", vroeg hij dan.

Ondertussen lag mijn mama nog steeds in het ziekenhuis, de regels waren enorm streng wegens corona. Het deed zoveel pijn voor haar en mij, om niet bij elkaar te kunnen zijn in zo'n moeilijke tijden. Ik maakte me sterk, en wikkelde Abel in een dekentje, met hem op mijn arm stapte ik het ziekenhuis binnen. Op de afdeling hadden de verpleegsters een kamertje geregeld voor ons, daar kon mamie Abel bewonderen.

Het verdrietigste moment ooit.

Dankzij het thuis opbaren, weet Pepijn erg goed dat zijn broertje gestorven is. Hij heeft Abel geknuffeld en afscheid kunnen nemen, Abel is heel tastbaar voor hem. Suza was jammer genoeg nog veel te klein, maar nu weet zij wel wie Abel is.

Er was zoveel liefde voor Abel 

Familie en vrienden kwamen ook af van Kortrijk, om Abel te ontmoeten. Uren zaten we in de tuin, met een cava of pintje en met Abel op onze arm. We vierden hem, en dat heeft hij zeker en vast gevoeld. Er was zoveel liefde voor Abel.

Wat ik wel heel moeilijk vond, waren de fysieke ongemakken van de bevalling. Mijn borsten waren gezwollen, er zat melk klaar die ik niet kon geven aan Abel. Ook de naweeën van een derde kindje zijn erg pijnlijk, en telkens als ik naar Abel keek verergerde het. Ik wou mijn melk aan hem geven, maar Abel was stil, heel stil.

Ondertussen vierden we samen Kerst, de eerste en laatste Kerst met ons vijf. Weenden we veel, lachten we hard, het was zo verdrietig maar ook zo mooi. Boven De Wolken kwam langs om foto's te nemen, het was de eerste keer dat de fotografen bij een thuisopbaring mochten zijn. Achteraf kregen we een mailtje van de fotografe, ze was zo onder de indruk! Ze vond het ontzettend mooi hoe Abeltje gekoesterd werd.

Abel kon gecremeerd worden op 29 december, voor ons was al die tijd geweldig! We mochten zoveel dagen met hem doorbrengen, met ons gezin van vijf. Die dagen komen nooit meer terug.

Er is ook nog het natuurlijke proces: het aftakelen van Abel zijn lichaampje. Elke dag veranderde hij, zakte zijn mondje wat meer in. Hierdoor voelden we ons op 29 december sterk genoeg om hem af te geven, het voelde natuurlijker dan vlak na de geboorte ons kindje niet bij ons te hebben.

Dankbaar 

Maar wat zijn wij, ondanks alles, enorm dankbaar voor deze ervaring. 

Aan alle mama's en papa's die in onze situatie belanden, wij kunnen het thuis opbaren van je kindje alleen maar positief aanmoedigen. Het voelt zo natuurlijk. Je kan in alle rust en stilte de laatste momenten beleven met je kindje, momenten die nooit meer terug komen. Het voelde niet eng, niet raar, het voelde voor ons heel juist. Dat kan bij jou ook zo zijn.

Volg vooral jullie hart en kom op voor jullie keuze, dat moesten wij ook doen! Aan mama's en papa's die plots hun kindje verliezen, weet dat er ook dan nog mogelijkheden zijn om je kindje mee naar huis te nemen. Volg je gevoel, het is zo belangrijk voor de verwerking.

Laura Cuyvers 
Kuif en duif