Over het taboe van de roze wolk die ontbreekt
Helaas verliep het allemaal niet zo vlot als het voorgesteld wordt. “Het kan een jaar duren” werd er gezegd. Dus na een jaar ‘proberen’, besloten we hulp in te schakelen. Zonder te weten waar we aan begonnen, doorliepen we een parcours van onderzoeken, kunstmatige inseminaties en IVF. Of anders gezegd, een parcours van hoop en ontgoocheling, nieuwe hoop en nieuwe ontgoocheling.
Medisch werd alles grondig onderzocht, maar wat dat emotioneel allemaal met ons deed? Daarvoor kregen we een foldertje van een psychologe in onze handen gestopt. Ondertussen bleven omstaanders polsen naar die-toch-zo-logische-volgende-stap-na-een-huwelijk.
Toen we in juni 2016 plots een gynaecoloog ontmoetten die ons empathie en medeleven toonde, die echt tijd nam en ons niet als de zoveelste in de rij behandelde, kregen we nieuwe moed. En wonder boven wonder, net voor een nieuwe behandeling gebeurde een klein mirakel.
Met de baby alles goed, met mij niet echt
Na 9 maanden te genieten van een rustige zwangerschap zonder enig kwaaltje werd op 28 maart 2017 ons klein mirakel geboren: Finn. Zó lang naar uitgekeken, zó welkom! En toch voelden de eerste maanden als een hel. Hoe kan het dat iets waar je zo naar verlangt je zo’n ellendig gevoel kan geven? Gelukkig kreeg ik veel begrip en steun van de dichtste mensen rondom me en van een fantastische vroedvrouw. Iedereen die me vroeg hoe het ging, kreeg een eerlijk antwoord. “Met Finn heel goed, een flinke baby. Met mij niet zo goed.”
Het blijft een taboe
Het onbegrip van sommigen was heel duidelijk te zien. Je hoort toch op die welbekende roze wolk te zitten?! Anderen beschouwden het als een opening om eindelijk hun hart te kunnen luchten over de eigen ervaringen na de bevalling. Hoe kan dat nu nog zo’n taboe zijn? Daar kan ik nog steeds niet bij.
Los van de periode die er bij ons aan voorafging, een bevalling blijft toch een heel ingrijpende gebeurtenis?! Fysiek vraagt het al veel om het kindje te dragen en vervolgens op de wereld te brengen. Hormonaal maak je schommelingen door die je voor de eerste keer ervaart. Plots ben je verantwoordelijk voor een klein kwetsbaar wezentje dat volledig op jou is aangewezen. Emotioneel kom je ook tot het besef dat je leven de grootste verandering ooit doormaakt. Vanaf nu ben je altijd met 3, geen terugkeer mogelijk, ook niet voor even. Om dan nog te zwijgen over de honderden goedbedoelde adviezen waar je jouw weg moet in vinden en de verwachtingen van je omgeving.
Bespreekbaar maken
Onze Finn is ondertussen 5 maanden en nog steeds een fantastische baby. Als er nu wordt gevraagd hoe het met mij gaat, kan ik gelukkig zeggen ‘heel goed’. Ik ben stapelverliefd op mijn kleine man en heb mijn weg in de nieuwe rol gevonden. Ik besef maar al te goed dat deze zoektocht ook nog langer had kunnen duren. Ik hoop dat ik klaar ben voor de volgende stap: de zorg voor Finn combineren met mijn werk.
Ik hoop met deze tekst zaken bespreekbaar te maken en taboes de wereld uit te helpen. Zowel kindjes maken als kindjes krijgen is voor velen geen zo’n evidentie. Een ding is echter zeker: de liefde die je uiteindelijk voelt, heelt vele wonden.
