Constante misselijkheid, van zodra ik wakker word tot ik ga slapen. Eindeloze vermoeidheid, alsof ik kan blijven slapen. Futloos, emotioneel, onzeker en ziek. Zo voel ik me. Jep, we zitten in het eerste trimester van de zwangerschap.
Laten we het eens hebben over dat eerste trimester, waarin velen onder ons overspoeld worden met vermoeidheid en misselijkheid, maar we vaak tegelijkertijd onze zwangerschap nog even voor onszelf willen houden. Niet eenvoudig als je je tien weken lang voelt alsof je buikgriep hebt. Iedereen heeft het altijd maar over hoe pittig een zwangerschap is op het einde, maar de eerste weken vind ik de lastigste.
Ik was het vergeten hoe het voelde, dat eerste trimester. De aanhoudende moeheid, de eindeloze misselijkheid. Het is vreselijk. Alles aan het eerste trimester haat ik. Het is mijn vierde zwangerschap dus ik had beter moeten weten, maar mijn verstand is vrij goed in het wegmoffelen van bijwerkingen van dingen die ik graag wil. Momenteel ben ik zes weken zwanger en ik weet uit vorige zwangerschappen dat ik me nog minstens acht weken ellendig ga voelen.
Het is een kwestie van het gewoon te doorstaan. De gynaecoloog schrijft wat anti-misselijkheidsmedicatie voor, die bij mij niet veel uithaalt. Ik kruip wat vroeger in bed. Ik krijg zelfs enkele keren een infuus met vocht in het ziekenhuis omdat ik zo uitgedroogd ben door de aanhoudende misselijkheid, maar echte oplossingen zijn er niet om dat eerste trimester draaglijker te maken. Dat sporten waar ik zo goed mee op dreef was, lukt voor geen meter momenteel. En deze periode verkies ik mijn bed boven elke sociale gebeurtenis.
Daarnaast is dat eerste trimester ook emotioneel erg zwaar. De onzekerheid is nog groot. De verhalen over miskramen zijn talrijk. Zelfs mijn zwangerschapsapp maakte de melding: “vanaf nu heb je nog maar 10% kans op een miskraam”. Deze boodschap hielp echt niet. Dus ben ik vaak bang voor bloedverlies als ik naar het toilet ga en hoop ik voor een kloppend hartje bij die eerste echo. Zodra die echo met een flikkerend hartje is verschenen, is het aftellen naar het einde van dat eerste trimester: een uitgebreide 12-weken echo die een gezonde foetus toont en in Vlaanderen ook meestal de NIP-test om te kijken of de baby gezond is.
Het is een rollercoaster, dat eerste deel van de zwangerschap. Zowel fysiek als mentaal. Gelukkig weet ik dat hierna het tweede trimester volgt: minder misselijkheid, meer energie en vooral die eerste schopjes voelen. Ik tel nu al af!
