Brief aan mijn ongeboren zoontje in deze ‘bijzondere’ tijd
Je ziet het niet, maar er sluipt een monster rond, één dat gretig om zich heen graait en zoveel mogelijk slachtoffers maakt. Moest iemand mij acht maand geleden, toen jij als een erwtje in mij ontstond en begon te groeien, verteld hebben dat dit de realiteit zou zijn wanneer jij je bij ons gezinnetje zou voegen, dan had ik dit compleet onmogelijk geacht. En toch zijn we nu in een razend tempo aanbeland in een wereld in rep en roer.
Hoe graag had ik gewild dat ik deze laatste weken met jou in mijn buik op een normale manier kon beleven. Met als grootste zorg of de bevalling vlot zou gaan en vooral hoe je grote broer zou reageren.
Ondertussen is niets meer een zekerheid en ben ik elke dag bang. Bang dat iemand van ons ziek wordt en er niemand is om voor je grote broer te zorgen. Want mama en papa wonen ver weg van jouw oma’s en opa’s en alle andere mensen die jullie graag zien. Bang dat ik straks ziek word en er iets met jou gebeurt of dat je niet bij me mag blijven als je geboren wordt. Bang dat je papa er niet bij zal zijn als je voor de eerste keer je oogjes opent.
Maar ook al ben ik bang, ik wil ook dat je weet dat je mama alles kan, voor jou en jouw grote broer. Ik zal bergen verzetten en wonderen verrichten om jullie veilig en gezond te houden. Maar vooral om jullie te laten voelen hoe ongelooflijk graag ik jullie zie. Want hoe bang ik ook ben, mijn liefde voor jullie zal altijd alles overstijgen. En ik beloof dat de wereld waarin jij geboren wordt, voornamelijk daardoor vervuld zal zijn!
