Dat onze rugzak vorig jaar een beetje te zwaar werd om te dragen

Ons 2019 begon niet zozeer met veel goede voornemens, maar vooral met veel goede wensen. En heel veel van die wensen leken te gaan over kindjes. Logisch. We waren getrouwd in augustus van 2018, we hadden ons huisje, we zijn allebei eind de 20, … Een kindje leek een logische volgende stap. Zowel voor de familie als voor onszelf.

En telkens iemand ons een vruchtbaar 2019 wenste, moesten wij een beetje lachen en zeiden we dat we al goed aan het ‘oefenen’ waren en dat we het wel zouden zien. Maar in ons hoofd zagen we ons het jaar nadien al toekomen op het nieuwjaarsfeestje met een dikke buik, of wie weet, al met een klein baby’tje op onze arm.

Dit jaar gaan we niet naar het nieuwjaarsfeestje met een klein baby’tje op de arm. Ook niet met een dikke buik. Wel met een nieuwe rugzak. Want die van het begin van het jaar die was precies te klein geworden.

Rugzak

Elke mens heeft een rugzak. Dat is iets wat ik altijd probeer uit te leggen aan mijn leerlingen in het secundair. Elke mens heeft een rugzak en die is gevuld met alle goede en alle slechte ervaringen uit die persoon zijn leven. Die ervaringen in hun rugzak maken hen tot wie ze zijn.

De goede maken onze rugzak lichter en ruimer. Ze zorgen ervoor dat er weer wat ruimte is voor meer en dat de last wat gemakkelijker te dragen is.

De slechte maken onze rugzak zwaarder en kleiner. Soms lijkt het of je geen stap meer kunt zetten met al dat gewicht.  Aan de buitenkant is het vaak heel moeilijk om te zien wat er precies allemaal in zo’n rugzak zit, dus wees een beetje lief voor elkaar.

Wel, die van ons is dit jaar te klein, te zwaar geworden. Blijkt dat een dood baby’tje nogal veel plek inneemt in zo’n rugzak. Hoe klein dat kindje ook mag zijn. Dat van ons was maar 6 weken oud en zat nog in mijn buik, waar het veilig hoorde te zijn. Zo’n klein kindje. En toch neemt het zoveel plaats in die rugzak.

We hadden vrij snel door dat er maar één iets opzat. We hadden een nieuwe rugzak nodig. Je kan eerst wel proberen om alles toch in die oude rugzak te proppen, maar dan loop je het risico dat die plots openbarst en dan ligt alles plots op straat. Dat is een risico dat je natuurlijk niet kan lopen, dus een nieuwe, grotere rugzak was aan de orde.

Waar we geen rekening mee gehouden hadden, was dat die rugzak zich heel snel verder zou vullen. Want dat ene kindje nam al behoorlijk wat plaats in, maar toen er nog een tweede bij moest, leek onze rugzak al snel weer te klein.

Teleurstelling

Probeer daar dan nog wat ziekenhuisbezoekjes, verschillende onderzoeken, een kijkoperatie, een IVF-traject, een hoop naalden en een berg teleurstelling bij te proppen, en je merkt snel dat die rugzak opnieuw uitpuilt.

We hadden nog geprobeerd om die teleurstelling in kleine stukjes te breken en zo de gaatjes wat op te vullen, maar ook dat leek geen groot succes.

We dachten er even aan om een nog grotere rugzak te kopen, maar dan kregen we die niet meer opgetild, dus dat was ook geen optie.

Gelukkig waren er op dat moment een heleboel mensen in ons leven die wel nog een gaatje hadden in hun rugzak en die gerust een stukje wilden overnemen. Zelfs mensen bij wie het heel duidelijk was dat hun eigen rugzak op springen stond, boden aan om een stukje over te nemen. Om hen te bedanken namen we een stukje van hun rugzak bij ons. Dat lijkt heel onnozel want dan blijft de rugzak even vol, maar vreemd genoeg voelt het zo toch iets lichter.