Op weg naar je laatste postpartumcontrole: afscheid van een tijdperk

Thieu is intussen bijna acht weken. Hoog tijd voor mijn postpartumcontrole bij de gynaecoloog, dus. Onderweg naar de praktijk maak ik me de bedenking dat het wellicht lang zal duren voor ik hier nog eens terug ga komen. Toch in vergelijking met het aantal bezoekjes dat ik hier de laatste vijf jaren bracht. Als ik alles optel, denk ik dat ik hier vaker geweest ben dan bij mijn oma. Bij wie ik dringend nog eens moet langsgaan om bij te babbelen. Bij mijn oma binnengaan voor een kwartiertje, dat lukt niet. Bij de gynaecoloog verwachten ze daarentegen dat je binnen die 15 minuten wel buiten bent. Al die keren dat ik in de wachtzaal heb gewacht op het begin van dat kwartiertje: ik probeer ze voor de geest te halen.

Eerste kindje: elk bezoekje aan de gynaecoloog is een geschenk

Iets meer dan vijf jaar geleden kreeg ik hier de bevestiging dat ik voor de eerste keer zwanger was. Dus niet oververmoeid van het regelen van onze bruiloft en het afwerken van ons huis en niet misselijk van mijn mama haar (sorry, mama, maar ik trap een open deur in) niet zo schitterende kookkunst. Gewoon zwanger, pats boem, van de eerste keer prijs. We woonden nog even bij mijn ouders en zouden bijna verhuizen.

Die eerste zwangerschap was elk bezoekje aan de gynaecoloog iets waar ik enorm naar uitkeek, zoals wellicht iedereen bij zijn eerste. Ik kon in weken en dagen vertellen hoever ik was. En ik kon zeggen hoeveel keer ik nog moest slapen voor ik een volgende echo zou krijgen. Als een kind dat uitkijkt naar sinterklaas.

Opnieuw zwanger worden na Fons...

In mei van het jaar erna zaten we met een heel klein hartje in die wachtzaal. Mijn postpartumcontrole maakte me zenuwachtig en enorm bang.

Na het verliezen van Fons had ik heel veel gelezen over zijn genetische afwijking, maar nergens kon ik lezen of het raadzaam zou zijn om nog kinderen te krijgen. En of het dan beter was om die snel te maken, of nog even af te wachten, aangezien Fons met een spoedkeizersnede geboren was. Uitgerekend die keer zat er een koppel in de wachtzaal waarvan ik wist dat ze lang hadden geprobeerd om zwanger te geraken en het eindelijk waren. Het koppel in kwestie herinnert het zich het misschien niet meer, maar ik weet nog goed dat ik, op dat moment, heel jaloers was op hun prille geluk.

We kregen die dag groen licht, we mochten opnieuw proberen, wanneer we er klaar voor waren. En in september waren we dat. Alleen had ik tussen mei en september maar één keer mijn regels gehad, wat ik wel vreemd vond. Hoelang mijn cyclus duurde, wist ik niet, want ik nam al heel lang de pil voor we probeerden zwanger te geraken. Dus tijdens die afspraak in september hoopte ik eigenlijk dat ik, ondanks een negatieve test, al opnieuw zwanger zou zijn. Dat bleek niet het geval. Integendeel, ik had PCOS, Polycysteus-ovariumsyndroom, kleine cystes in mijn eierstokken die ervoor zorgden dat een eisprong moeilijker gebeurt. Een cyclus van tien weken is dan heel normaal. Maar ook heel frustrerend als je zwanger wilt worden, wat in ons geval dan nog eens extra stresserend zou zijn. Dus kreeg ik Clomid voorgeschreven, waardoor de eisprong vlotter zou moeten komen.

Veel afspraken na elkaar

De daaropvolgende afspraken kwamen snel na mekaar, want bij het gebruik van Clomid moet men een meervoudige eisprong uitsluiten, een zesling was nu ook weer wat overdreven. Die afspraken gingen in een waas aan mij voorbij. Hier zat ik, tussen vrouwen die al maanden hormonenbehandelingen en IVF-pogingen ondergingen en zo graag zwanger wilden zijn. Terwijl ik net bang was voor een positieve zwangerschapstest en de mentale rollercoaster die er wellicht op zou volgen.

Na zes echo’s was er een rijp eitje te zien. We slaagden erin om het te bevruchten en Miel was 'in productie'. Na een vlokkentest en het bang afwachten op de resultaten daarvan, besloot ik toch terug uit te kijken naar elk nieuw bezoekje aan de praktijk. Dat lukte me wonderwel, elke zwangerschap opnieuw. Wel kreeg ik elke zwangerschap minstens één keer een paniekaanval. Dan was ik ervan overtuigd dat mijn baby niet meer bewoog en dat er dus weer iets mis moest zijn. Maar ook dan werd ik heel serieus genomen en goed geholpen.