Ik schreef deze blogpost een aantal weken terug. Terwijl m'n dochtertje dut stoot ik opnieuw op dit concept. Het voelt aan als een heel kwetsbare post om te publiceren, maar ik merk dat er nog een groot taboe omheen hangt en eerlijk ouderschap is waar ik voor wil gaan.
Als er iets voorvalt dat wat met me doet, heb ik de neiging om het neer te schrijven. Om alles op een rijtje te zetten, om de situatie (en mezelf) beter te begrijpen. Ook nu voel ik die nood al dagenlang, maar ik merk dat ik er ditmaal moeilijk vat op krijg en de juiste woorden amper vind.
Een miskraam of pril zwangerschapsverlies, het is iets dat ik tot de categorie "dat overkomt ons niet" rekende. Ondertussen weten we wel beter en ik moet toegeven, ik had de impact ervan wel wat onderschat.
Twee weken na het slechtnieuwsgesprek bij de gynaecoloog, vind ik “verwarrend” nog het meest passend om deze ervaring te omschrijven. Want hoe ik het miskraam op mentaal, fysiek en emotioneel vlak beleef, valt totaal niet met elkaar te rijmen.
Mentaal ging ik al heel snel over tot het beredeneren van wat er gebeurde. "Een miskraam komt heel vaak voor". "Het was nog heel pril". "Ik voelde me al anders dan tijdens mijn eerste zwangerschap". "Ik ben al zwanger kunnen worden, dus we proberen het gewoon opnieuw".
Hierdoor kon ik, na de aanvankelijke teleurstelling bij de eerste echo, behoorlijk snel berusten in dit verdict.
De fysieke impact van een miskraam had ik helemaal anders ingeschat. Dat het vruchtje je lijf moet verlaten is evident, maar dat dit zo lang zou duren en zo slopend zou zijn ... dat had ik niet verwacht. Ik had op bepaalde dagen heel veel pijn en voelde me zwak door het veelvuldig bloedverlies. Toen ik een paar dagen later opnieuw op controle ging bij de gynaecoloog bleek het vruchtje nog aanwezig. Ik kreeg tabletjes mee die het proces moesten versnellen en afgezien daarvan duurde het nog een week voor alles achter de rug was.
Buiten het uitstoten van het vruchtje moest mijn lijf ook op andere vlakken ont-zwangeren. Terwijl het miskraam overduidelijk aan de gang was, bleven andere lichaamsdelen er zwanger uitzien en aanvoelen. Zo voelde zelfs het dragen van mijn dagdagelijkse kleren onwennig aan, want ik zou toch binnenkort mijn zwangerschapskleren bovenhalen?
De periode tussen de positieve zwangerschapstest en de eerste echo bij de gynaecoloog durfde ik nog niet geloven dat ik effectief zwanger was. Ik ging uit van 'eerst zien en dan geloven'. Ik had me nog niet durven hechten en beschouwde het vruchtje tot nu toe niet als echt een kindje.
Ondertussen merk ik dat ik emotioneel wel afscheid neem van een uitgerekende datum, een (in m’n hoofd) uitgestippeld zwangerschapstraject en een nabije toekomst die ik voor ogen had.
Ook de 'verstoorde hormoonbalans' (als we dr. Google mogen geloven) blijft zorgen voor o.a. vermoeidheid, prikkelbaarheid en zwaarmoedigheid. Ik verlang voortdurend naar rust maar blijf me toch rusteloos voelen. Ik heb een kort lontje en beschik over weinig (mentale) ruimte voor mijn dochtertje, die dit ook aanvoelt en net daarom dubbel zo hard schreeuwt om mijn aandacht.
Op dit moment, twee weken na die eerste echo, geeft denken aan opnieuw zwanger worden me een wrang gevoel. Ik voel tegenzin om weer van voren af aan te beginnen, ook al waren we er nog maar pas opnieuw ingestapt. Het laatste restje naïeve onbezonnenheid om een nieuwe zwangerschap aan te vatten voelt mij even ontnomen.
Toch droom ik vaak dat ik onze pasgeboren baby vasthoud en wanneer ik wakker word is het verlangen naar dit herkenbare en allesoverheersende gevoel van moederliefde nog steeds gigantisch groot.
Nu, weer een aantal weken later, hebben we onze focus verlegd van 'wat we willen' naar 'wat we nu al hebben'. Ik zet in op genieten van ons onbevreesd en goedlachs zonnetje in huis. Ik probeer te luisteren naar mijn lichaam en voldoende rust in te bouwen. We zien wel wat de toekomst ons brengt. En wanneer dat dan mag zijn.
