Mijn man wil ons kindje vernoemen naar zijn overleden vrouw

Ik ben 29 jaar, 35 weken zwanger van mijn eerste kindje en – laten we eerlijk zijn – hormonaal tot achter mijn oren. Mijn man (36) is eerder getrouwd geweest. Zijn eerste vrouw is acht jaar geleden overleden. Van in het begin heb ik haar plek gerespecteerd. Ze hoort bij zijn verhaal, en dus ook een beetje bij het mijne. In ons huis hangen nog foto’s van haar, haar naam wordt genoemd tijdens familiefeestjes, en ik heb daar nooit moeilijk over gedaan. Echt niet. Ik heb haar nooit willen ‘vervangen’. Dat kan ook niet. Maar nu komt het: we verwachten een dochter. En mijn man wil haar graag vernoemen… naar zijn overleden vrouw.

Schaduw van het verleden

Toen we hoorden dat er een meisje onderweg was, maakten we elk een lijstje met namen. Spannend! Maar mijn man bleef stil. Tot hij op een avond zei dat hij eigenlijk heel graag haar zou willen vernoemen naar zijn ex-vrouw. Niet zomaar, maar om haar te eren. Haar herinnering levend te houden in onze dochter. 
Ik… kon daar niet mee akkoord gaan. Niet uit jaloezie. Niet omdat ik haar haat. Niet omdat ik haar wil uitwissen. Maar omdat ik ook een mama ben. Een mama in wording. En ik wil graag dat onze dochter haar eigen naam krijgt. Eentje die wij samen kiezen. Niet eentje die me telkens terugbrengt naar een leven waar ik geen deel van uitgemaakt heb.

Familiedrama

In eerste instantie leek hij het te begrijpen. Teleurgesteld, dat wel. Maar hij zei dat hij het respecteerde. Tot… zijn moeder me een berichtje stuurde. ‘Wat een mooie gedachte,’ stuurde ze. ‘Wat een daad van liefde.’ Zijn zus mengde zich ook: ‘Dit zou echt zoveel betekenen voor de familie.’ 
En daar zat ik dan. Nog altijd met mijn dikke buik, mijn namenlijstje, en het gevoel dat mijn grenzen vakkundig genegeerd werden. Ik bleef bij mijn standpunt. Beleefd, maar duidelijk. Onze dochter is geen herinnering aan iemand die ze nooit heeft gekend. Ze is nieuw. Ze is van ons. 

En nu is het stil. Té stil.

Sindsdien is mijn man afstandelijk. Koud, zelfs. Alsof ik hem iets afgenomen heb. En ja, dat doet pijn. Want ik zie ook zijn verdriet. Ik weet dat hij die liefde nooit echt heeft kunnen afsluiten. Maar ik wil ook niet het gevoel hebben dat ik een invaller ben in mijn eigen gezin. Ik wil onze dochter vieren om wie zij is. Niet als echo van een ander verhaal.

Wat nu?

Zijn familie verwijt me dat ik jaloers ben op iemand die er niet meer is. Mijn mama begrijpt me gelukkig wel, maar vraagt me ook regelmatig of dit het gevecht waard is. En eerlijk? Ik weet het niet meer. Ben ik koppig? Of net moedig omdat ik voor mezelf opkom? Ik had zo gehoopt op een rustige, warme laatste maand van mijn zwangerschap. In plaats daarvan voel ik me alsof ik een oorlog voer die ik nooit zelf gekozen heb.
Maar ik weet één ding zeker: ik wil mijn dochter met liefde en licht verwelkomen. Niet met de last van verdriet dat niet het hare is. Ik wil dat ze een naam krijgt die haar toebehoort. Eentje die groeit met haar, niet in de schaduw van een ander. En ik hoop dat dat genoeg mag zijn.

BRON: Reddit