zwangere vrouw kijkt bezorgd

Mijn zwangerschap: hoe vreugde veranderde in een nachtmerrie

31/05/2024
Mamabaas
Door Mamabaas

Ik dacht altijd zwanger zijn een van de beste ervaringen van mijn leven zou zijn. Ik hoorde allerlei verhalen over de zwangerschapsgloed en al het geluk dat ermee gepaard gaat. Ik verwachtte niets minder dan de pure vreugde als ik een baby zou dragen. Ik had nooit gedacht dat mijn zwangerschap heel anders zou kunnen verlopen.

Het begon vrij typisch. Eerst werd ik misselijk toen ik in de auto zat en toen ik thuiskwam moest ik weer overgeven. De volgende ochtend was de misselijkheid terug en die bleef de hele dag.

Ik probeerde al drie jaar om zwanger te worden en nadat ik zo vaak teleurgesteld was, stelde ik een zwangerschapstest een paar dagen uit. Toen ik die eindelijk deed, was hij positief.

Toch was ik niet overtuigd, dus brachten mijn man en ik een bezoek aan mijn verloskundige. Mijn arts maakte een echo en bevestigde dat ik acht weken zwanger was. Toen we de hartslag van onze baby hoorden, barstte ik in tranen uit en liet ik eindelijk toe wat er gebeurde.

Mijn man en ik waren in extase. We knuffelden en lachten door onze tranen heen. Plotseling werd ik misselijk en moest ik overgeven in een plastic zak. Mijn dokter verzekerde me dat ik gewoon last had van ochtendmisselijkheid.

“Zorg ervoor dat je genoeg drinkt en eet”, zei ze. “In het tweede trimester zou alles weer goed moeten zijn.”

Nog een paar weken, dacht ik bij mezelf terwijl ik probeerde niet weer over te geven.

 

De situatie escaleerde dramatisch in de daaropvolgende dagen. Ik was elke dag de hele dag ernstig ziek – niet alleen 's ochtends. Ik kon nauwelijks iets eten. Alles wat ik in mijn mond stopte, kwam weer naar boven en werd een paar minuten later door het toilet gespoeld.

Mijn misselijkheid was zo extreem dat het niet lang duurde voor ik helemaal stopte met eten. Binnen een week was ik zo zwak dat ik niet eens meer uit bed kon komen. Mijn man bracht me naar de spoedafdeling, waar ze me aan het infuus legden omdat ik uitgedroogd was en mijn ketonenwaarden verhoogd waren door het vochtverlies. Ik was uitgehongerd, had pijn en mijn geest was wazig.

Ik had het gevoel dat ik doodging, maar iedereen om me heen bleef maar zeggen ‘Dit gebeurt wel vaker’ en ‘Helaas hoort dit er gewoon bij als je zwanger bent’.

De vloeistoffen boden slechts tijdelijke verlichting. Ik voelde dat wat ik meemaakte anders was dan wat anderen meestal meemaakten. Kon ochtendmisselijkheid zo wreed zijn? Met 12 weken was ik enorm afgevallen. Er was geen teken dat mijn toestand in het tweede trimester zou verbeteren, zoals mijn dokter me had verzekerd.

In plaats van me beter te voelen, was ik bedlegerig en depressief. Ik kon niets doen zonder de steun van mijn man. Ik had niet één keer gedoucht sinds de dag dat ik de hartslag van mijn baby hoorde. Ik kon mijn tanden niet poetsen. Ik huilde de hele tijd. Ik was niet alleen zwaar misselijk, ik voelde me ook constant duizelig.

Bijna alles – tv kijken, muziek luisteren, boeken lezen of wandelen – kon me laten overgeven. Soms moest ik wel 20 keer overgeven op één ochtend. Ik probeerde alles wat de verpleegsters me aanraadden: bedrust, acupunctuur, ademhalingsoefeningen, kruidenthee, gemberkauwgom en therapie. Niets hielp. Ik voelde me verraden door mijn lichaam.

Eten, dat altijd een belangrijk en vreugdevol onderdeel van mijn leven is geweest, werd mijn ergste vijand. Ik kon nauwelijks eten. Een paar slokjes water en een paar crackers gedurende de dag was alles wat ik binnen kon houden.

Ons appartement – gevuld met stof, ongewassen beddengoed en vuile vaat – weerspiegelde mijn ellende. Ik zat opgesloten in ons huis en het voelde alsof ik één was geworden met onze sombere slaapkamer. Ik kon met niemand anders omgaan dan met mijn man en veranderde in een triest, grijs wezen dat alleen uit bed kroop om naar de badkamer te gaan.

Dagen werden weken en ik probeerde gewoon vol te houden tot ik ging bevallen en hopelijk was mijn nachtmerrie dan voorbij. Buiten veranderden de seizoenen en de wereld ging verder zonder mij.

Toen ik ongeveer 18 weken zwanger was, nadat er niets was veranderd, suggereerde mijn verloskundige dat ik misschien leed aan hyperemesis gravidarum, een ‘potentieel levensbedreigende zwangerschapsziekte die gewichtsverlies, ondervoeding, uitdroging en zwakte kan veroorzaken als gevolg van ernstige misselijkheid en/of braken, en die gezondheidsproblemen op de lange termijn kan veroorzaken voor moeder en baby’, volgens de Hyperemesis Education and Research Foundation (HER). Geschat wordt dat 1 % tot 3 % van de zwangere mensen aan HG lijdt, maar het kan ook 10 % zijn.

In het begin was ik opgelucht dat ik een naam had voor wat ik doormaakte. Ik voelde me minder alleen, omdat ik wist dat andere vrouwen deze hel ook meemaakten. Ik kon eindelijk stoppen met mezelf de schuld te geven dat ik zo gebrekkig was.

Ik geloofde naïef dat het hebben van een diagnose betekende dat ik behandeld kon worden, maar mijn verloskundige verpletterde mijn hoop toen ik hoorde dat ze niet veel kon doen, dat mijn HG waarschijnlijk mijn hele zwangerschap zou duren. Ik wist niet hoe – of – ik nog vijf maanden ellende kon overleven.

Mijn arts bood me een combinatie van doxylamine en pyridoxine aan, wat mijn misselijkheid niet stopte en het braken niet beëindigde, maar het maakte me wel 20 uur per dag bewusteloos. Terwijl ik sliep, had ik altijd dezelfde droom: Ik zat aan een tafel met heerlijk eten en ik probeerde er altijd bij te komen, maar ik kon er niet bij. Ik begon te huilen van wanhoop en dan werd ik weer wakker – uitgehongerd en misselijk.

Na enkele dagen van diepe slaap leken de medicijnen effect te hebben. Op een ochtend werd ik wakker, probeerde een stuk brood en moest niet overgeven. Ik vroeg om nog een stuk en nog een. Brood eten en niet meteen overgeven was het hoogtepunt van mijn zwangerschap. 

De lijst van voedingsmiddelen die ik met succes kon binnenhouden, werd daarna uitgebreid met gekookte macaroni, aardappelen, citroensorbet, gebak en tomaten. Van al het andere eten moest ik nog altijd kokhalzen.

Hoewel ik kon eten, stagneerde mijn leven. Ik was nog altijd te ziek om veel te doen behalve doemdenken tussen het overgeven door. Ik las over de ervaringen van andere vrouwen met HG om me minder alleen te voelen.

Ik ontdekte dat veel deskundigen geloven dat mijn favoriete schrijfster, Charlotte Brontë, aan hyperemesis is overleden. Ik probeerde zoveel mogelijk te weten te komen over Kate Middleton's HG reis, maar de enige informatie over de behandeling van de hertogin van Wales was een vage verklaring over dat ze ‘aanvullende hydratatie, medicatie en voedingsstoffen nodig kan hebben’.

Voor sommige vrouwen was HG zo ondraaglijk en levensbedreigend dat ze hun zwangerschap beëindigden en anderen zeiden dat ze zelfmoord overwogen. Ik was moedeloos toen ik dacht aan de vele wetenschappelijke doorbraken die we hebben bereikt, maar als het aankwam op hyperemesis gravidarum, leek de geneeskunde vast te zitten in de middeleeuwen, toen vrouwen met ochtendmisselijkheid werden behandeld met gekonfijte sinaasappelschillen of het advies kregen om een viooltje op te snuiven.

Het was niet alleen mijn fysieke ellende die zijn tol eiste; het was het leven in een wereld die weigert om HG te zien als de slopende en traumatiserende aandoening die het werkelijk is. De mensen om me heen, behalve mijn man en ouders, geloofden niet echt hoe ernstig mijn toestand was.

Ze dachten dat ik overdreven dramatisch was en aandacht zocht. Een kennis vertelde me dat ik ‘te gevoelig’ was en een ander suggereerde dat ik problemen met mijn lever moest hebben en dat ik de volgende keer ‘een reiniging en goede voorbereiding zou moeten doen voordat ik zwanger word’.

De therapeut met wie ik contact opnam, hield vol dat mijn extreme misselijkheid en overgeven te wijten waren aan mijn onbewuste afwijzing van een baby. “Je wilt gewoon niet zwanger zijn en je lichaam manifesteert dit”, zei ze met onwankelbaar vertrouwen.

Een van mijn zwangere vriendinnen die geen HG had, vertelde me dat ze positief begon te denken op de dag dat ze hoorde dat ze zwanger was, en dankzij haar affirmaties verliep haar hele ervaring soepel. V

eel mensen die ik kende, vertelden me hardnekkig dat goede voeding het allerbelangrijkste was tijdens de zwangerschap – net als ‘gemoedsrust’. Ik had geen van beide. In plaats daarvan maakte ik me voortdurend zorgen over mijn baby en elk bezoek aan de dokter was gevuld met een enorme angst. Was de baby in orde? Groeide ze? Was het brood dat ik at genoeg om haar te onderhouden?

Ik was zo blij dat ik eindelijk zwanger was, maar dit soort zwangerschap was niet mijn keuze. Ik straalde niet en voelde me niet zo vrolijk als ik me altijd had voorgesteld. Er is geen ruimte voor mijn hyperemesis in een ruimte die maar al te vaak de illusie van perfectie opeist.

Er zijn geen films met een hoofdpersoon die hyperemesis gravidarum heeft en er zijn maar weinig artikelen over hoe je deze aandoening overleeft. Niemand wil erover praten.

Ik was zo dankbaar dat ik mijn man en mijn gezin had, maar toch voelde ik me helemaal alleen – gevangen in een lichaam waarvan ik wilde houden omdat het mijn baby had gemaakt, maar dat ik haatte omdat het me martelde.

Mijn HG stopte op het moment dat ik op 41 weken beviel van mijn dochter. Ik voelde opeens geen misselijkheid meer en het eerste waar ik naar hunkerde was het vlees waar ik meer dan een half jaar niet eens naar kon kijken. Het moederschap – zelfs met al die slapeloze nachten, eindeloze borstvoeding en al het andere dat van me werd verlangd – leek zo gemakkelijk na 33 lange weken opgesloten te hebben gezeten in mijn rebellerende lichaam.

Als ik naar mijn prachtige dochter kijk, die nu bijna 3 is, weet ik dat het het allemaal waard was. Ik heb altijd drie kinderen gewild, maar mijn lichaam en geest deinzen terug bij de gedachte alleen al om weer zwanger te zijn en ik weet niet of ik de nachtmerrie van HG zou willen accepteren om nog een kind te krijgen. Ik hoop dat als ik opnieuw met HG te maken zou krijgen, de ervaring anders zou zijn, dankzij recente onderzoeksresultaten.

In december 2023 identificeerde een onderzoek, gepubliceerd in Nature, een specifiek hormoon, GDF15 genaamd, als de waarschijnlijke oorzaak van ochtendmisselijkheid. Onderzoekers suggereerden dat ‘het blokkeren van GDF15 in de zwangere moeder een zeer effectieve therapie zou moeten zijn voor vrouwen die lijden aan HG’, wat betekent dat er betere behandelingen voor HG op komst zijn.

Toen ik het nieuws las, werd ik overspoeld door een heleboel tegenstrijdige emoties – opgetogenheid, verdriet, verwondering, troost. Na zo lang en zo diep geleden te hebben, voelde ik eindelijk een sprankje hoop voor mezelf en de ontelbare andere vrouwen die vechten of zullen vechten tegen HG.

Ik ben optimistisch dat dit nieuwe onderzoek en andere studies de manier waarop we met HG omgaan zullen veranderen, maar ik maak me zorgen over hoelang het kan duren voordat er een levensvatbare behandeling beschikbaar is.

Ik wil graag geloven dat de urgentie om patiënten verlichting te bieden eindelijk wordt erkend, maar ik weet ook hoe vaak medische zorgen van vrouwen worden genegeerd of afgewezen.

We hebben meer klinische onderzoeken nodig, snellere trajecten van onderzoek naar medicatie en meerdere benaderingen om HG te verlichten, zodat het nodeloze lijden van zwangere vrouwen eindelijk verlicht kan worden. Ik kan me een betere realiteit voorstellen waarin geen enkele moeder lijdt zoals ik. Ik hoop wanhopig dat dit snel zal gebeuren.

 

Bron: vrij naar Huffington Post