2020 zou beter moeten worden. Slechter dan 2019 kon gewoon niet. Ik zie ons nog allemaal aan tafel zitten, kort na middernacht op oudejaarsavond. Opgelucht, dat dat rotjaar eindelijk achter de rug was. Maar ergens ook lichtelijk ongerust. Wat zou 2020 ons brengen?
Sowieso werd 2020 hét jaar waarin onze kleine man geboren zou worden. En dat jaar gunde ons gelukkig wel prachtige momenten: ons kindje in de buik voelen groeien, de eerste schopjes, die zwangere buik die allerlei vormen aannam waarvan je dacht dat het fysiek niet mogelijk was, T., de trotse papa in spe die dagelijks zijn babbeltje tegen de baby deed, waarop ons kereltje in de richting van zijn papa bewoog, de nachtelijke party’s in de buik die me slapeloze nachten bezorgden, de protesterende stampjes in mijn lies als ik het lef had om zittend mijn benen te kruisen … Ik genoot van alles. Eindelijk was er weer iets om naar uit te kijken. Misschien zouden we met ons zoontje de zorgeloosheid en vreugde terug in huis kunnen halen.
Helaas werd het ons niet gegund. Wat een stress en gedoe is het nog geweest voordat ons kleintje kwam. Want ja, ook wij kregen een befaamde ‘coronababy’.
Toen het nieuws van het virus uit Wuhan naar ons overwaaide, werd er onderling eerst nog een beetje lacherig over gedaan. Ook in de eerste algemene vergaderingen van het ziekenhuis waar ik werk, werd er voorzichtig en nog niet te paniekerig over gesproken. Feit was dat er op dat moment nog veel te weinig geweten was. Wel werden al de eerste maatregelen genomen, want we konden niet voorzichtig genoeg zijn.
Het was de periode waarin ik ook nog ietwat zorgeloos in de zwangerschap stond en ik trots mijn groeiend buikje kon tonen. Want hoewel ik tien weken verschrikkelijk misselijk was geweest (‘s ochtends boterhammen smeren ging niet zonder erna kokhalzend boven de wc te hangen) en me soms naar het werk moest slepen, brak het fijne tweede trimester aan en werd het plezant. Helaas ging kort erna het land op slot en moest ik mijn boller wordende buik waar ik zo trots op was, thuis verstoppen. Het enige voordeel was dat er niemand nu ongevraagd aan mijn buik kon zitten.
Van de ene dag op de andere, konden T. en ik niet meer naar de winkel om onze babyspulletjes te kiezen. We moesten ons maar online behelpen. Het nam een groot stuk van de charme weg. Rondleidingen in het ziekenhuis en infosessies rond zwangerschap, bevallen en borstvoeding werden geschrapt. En toen de prenatale kine gelukkig nog door ging, zaten T. en ik helemaal alleen in onze woonkamer, in de zetel, starend naar de kinesist op het computerscherm. Want ja, het ging uiteraard door via een online webmeeting …
Wel kon ik me gelukkig prijzen dat mijn zus me haar zwangerschapskleding geschonken had, want nieuwe kleren kopen voor die uitdijende buik, zat er ook niet meer in. Verder zorgde het thuiswerken er wel voor dat ik vaker dan me lief was in joggingbroeken heb gewerkt en ik het grootste deel van mijn zwangerschap als een slons rondliep.
Het zijn allemaal herinneringen waar ik nog steeds een beetje droevig van wordt als ik eraan terugdenk, maar wat écht erg was, was dat T. niet meer bij de echo’s aanwezig mocht zijn. Via FaceTime volgde hij mee, in de auto voor de praktijk van de gynaecoloog geparkeerd, terwijl ik veel liever zijn hand op dat moment had vastgehouden.
Naast de stress om besmet te worden (er mag ab-so-luut niets met de baby gebeuren!) of om geliefden ziek te maken (ik verloor mijn opa aan longkanker, één maand voordat L. zou komen), ging er ook één dreigende gedachte door mijn hoofd die maar bleef malen: wat als T. en/of ik positief testen? Zou T. wel mee naar het ziekenhuis mogen? Moet ik alleen in de bevallingskamer liggen bij een positief testresultaat? Zouden ze mijn baby na de bevalling afpakken? Bijgevolg sloten we ons nog meer af van de buitenwereld, bang om een besmetting op te lopen.
Een week voor de uitgerekende datum werd ik ruw met beide voeten op de grond gezet. Hoewel ik in gedachten al had uitgestippeld hoe alles zou verlopen (de baby zou op tijd of een paar daagjes te vroeg komen, net zoals bij mijn mama en zus, en bij voorkeur zou ik natuurlijk bevallen ZONDER epidurale!), wees de gynaecoloog me erop dat de kleine niet veel zin had om eruit te komen. En aangezien hij al een stevig baasje was, viel het woord ‘inleiden’. Voor ik het wist, planden we een datum voor de inleiding. Mijn gynaecoloog plande me in op 22 juli, zodat ons kindje geboren kon worden op 23 juli. Weeral die datum.
Dat lag thuis te gevoelig, wist ik. In plaats van hem dat op een rationele manier te vertellen, begon ik - ook al van mijn melk omdat ik ingeleid moest worden - te huilen en hem snotterend te vertellen dat dat de verjaardag van mijn overleden broer was. Een overgevoelige reactie van me, want hij verplaatste de procedure meteen en begripvol naar een dagje later.
De dag voor de bevalling moest ik al naar het ziekenhuis voor een PCR-test. Aangezien ik dit nog niet had laten doen en ik de horrorverhalen had gehoord van de bewoners van een woonzorgcentrum die een te dikke wisser in hun neus hadden gehad en de pijn die ermee gepaard ging, had ik daar onredelijk veel zenuwen voor. Terwijl ik in de wachtzaal zat, kwam een andere vrouw met een bolle buik binnen. We knikten begripvol naar elkaar. En toen vroeg ze plots: ‘Ben jij ook zo zenuwachtig?’. Waarop ik lachte en het volop beaamde. Zenuwachtiger dan voor de bevalling zelfs! Ze deelde lachend mijn mening. Wat was het fijn om even een bondgenootje te hebben.
Uiteindelijk viel de PCR-test heel goed mee - afgezien van de tranen die in mijn ogen waren gesprongen - , maar vond de verpleegkundige het nodig om me grappend te verzekeren dat het ergste nog moest komen. Helaas kreeg ze gelijk.
—
P.S.: Voor mama’s van 2020 die troost zoeken in verhalen van bondgenoten, kan ik je het boek ‘Het verhaal van de mama’s van 2020’ warm aanbevelen. Zelf heb ik er veel aan gehad en ik heb het mijn familie laten lezen, waardoor het voor hen ook duidelijker werd wat je als kersverse mama in coronatijden meegemaakt had en allemaal had moeten missen. Want ja, ook dat was een klein beetje rouwen.
