Zwangerschapsweek 24, dat is inmiddels al mijn vierde week voorgeschreven zwangerschapsrust. Rust - vooral in de betekenis van wel blijven bewegen, maar alles op 't gemak doen.
Hoogtepunt van mijn dag: ons klein spookje bij het belsignaal afhalen van school. Haar gezichtje, wanneer ze mij opmerkt als ik mij in een troep ouders de schoolpoort binnenwurm en op haar klasrij afstap, dat is goud waard. Luidop lachend loopt ze vanop een paar meter afstand naar mij toe en vliegt ze in mijn armen. Zálig.
Minder zalig is de ochtendspits die aan een schooldag vooraf gaat. Een ochtendhumeur van formaat en alle tijd van de wereld, en dan heb ik het nog niet over onze kleuter. ;-)
Ik hoor mijzelf vijf keer hetzelfde vragen, loop met kledingstukken achter mijn dochter aan (die tot overmaat van ramp allemaal te veel prikken) en droog tussendoor tranen omwille van verkeerd gesneden boterhammen/niet goed zittende kousen/het pijnlijke temmen van haar weerbarstige krulletjes.
Na een paar weken ploeteren heb ik een aantal zaken ontdekt die de ochtendrush voor ons beiden wat verzachten: haar de dag voordien zelf haar kleren laten uitkiezen, haar net iets langer laten slapen, zingen en dansen tijdens het ontbijt, geen televisie opzetten en álles vooraf klaarleggen. Geen garantie voor op tijd komen, wel een garantie voor minder stress en schuldgevoel bij mama.
Tussen de schoolruns door wissel ik rust af met een wandeling met de hond, wat boodschappen, een koffiedate met een vriendin of ga ik op zoek naar mijn innerlijke keukenprinses.
Pas nu ik verplicht word om regelmatig stil te vallen, merk ik op hoe moe ik eigenlijk ben. Een schaamteloos dutje is hier dagelijkse kost. Het kostte mij overigens - tegen mijn verwachtingen in - weinig moeite om mijn knop om te draaien en het werk los te laten. Sorry collega's, het gemis van jullie gezelschap is echter ondraaglijk.
Even terug naar de baby, want - eerlijk waar - soms vergeet ik dat het hier uiteindelijk allemaal om draait. De zwangerschap zonder al te veel stress en kleerscheuren doorstaan neemt zo'n prominente rol in, dat ik bijna vergeet wat deze beproeving ons uiteindelijk oplevert: een klein brokje liefde om van te houden.
Ik heb sowieso tweewekelijks controle bij de gynaecoloog, waar met argusogen naar het vruchtwater en de doorbloeding van de placenta wordt gekeken. Hierdoor voel ik mij behoorlijk gerustgesteld, meer zelfs: ik maak mij overdag weinig tot geen zorgen. Toch blijk ik er - voornamelijk onbewust - ongetwijfeld hard mee bezig, want zo goed als elke droom die ik mij kan herinneren is zwangerschaps- of bevallingsgerelateerd. Verschillende horrorscenario's passeren de revue en het één scenario is al verder gezocht dan het ander. Wellicht de moeite om hiermee aan de slag te gaan, wil ik mijn keizersnede met vertrouwen ondergaan (het liefst zonder compleet hysterisch te worden op de operatietafel).
