Aan mijn kind, als ik even vergeet hoeveel geluk ik heb

Het gebeurt altijd 's avonds.

Ik kom nog één keer bij je kijken voordat ik zelf in bed kruip. Ik wrijf het haar van je voorhoofd, verleg het deken dat je om je benen hebt gewikkeld en kus je zachte, perfecte wangetje – en het raakt me zo hard dat het mijn adem even wegneemt.

Ik heb zo’n geluk.

 

Jij bent perfect. Alles aan jou is zoals het hoort te zijn en ik word overmand door liefde en dankbaarheid.

Maar soms vergeet ik het. Soms vergeet ik het 's ochtends. Ik hoor je kleine voetjes door de gang naar mijn kamer rennen en ik hoor dat lieve, schorre stemmetje dat zegt: ‘Mama, de zon is wakker buiten!’.

Ik glimlach, maar mijn hoofd slaat meteen op hol als het denkt al wat er die dag allemaal op de planning staat. Maar dan klim je in bed, ellebogen en knieën alle kanten op, en laat je je hoofdje een paar rustige momenten op mijn borst rusten. En dan weet ik weer: ik heb zo'n geluk dat ik nog een dag met jou heb.

Soms vergeet ik het tijdens het ontbijt. Je zwiert je benen onder tafel terwijl je me een verhaal vertelt dat eigenlijk een onlogisch samenraapsel is van iets wat je in de speeltuin hebt gedaan en iets wat je in Paw Patrol hebt gezien.

Ik luister met een half oor terwijl ik brooddozen vul en verloren bibliotheekboeken zoek. Maar dan zeg je: ‘Mama, is dat niet grappig?’. En kijk je met aan met je stralende ogen en een grote, tandeloze grijns, en dan weet ik weer: ik heb zo'n geluk dat ik jouw verhalen mag horen.

Soms, als we buiten zijn, vergeet ik het. Je huppelt en zingt zonder zorgen in de voortuin, terwijl mijn hersenen ingenomen worden door de stress van de rekeningen die ik moet betalen, boodschappen die ik moet doen en telefoontjes die ik moet plegen.

Maar dan zeg je: ‘Oké, ik ben Elsa en jij bent Anna en Sven en het Sneeuwmonster en mama, doe de stemmetjes maar’ en dan herinner ik het me: ik heb zo’n geluk dat ik jouw verbeelding mag zien gaan.

Soms vergeet ik het als het bedtijd is. Je tanden zijn gepoetst, je verhaaltje is voorgelezen, je bent in bed gestopt en het is eindelijk tijd voor een paar momenten van rust en stilte voor mezelf.

Maar dan krijg je tranen in je ogen en zeg je: ‘Mam? Mijn vriend maakte me verdrietig op school vandaag’ – en ik herinner me dat ik zo’n geluk heb dat ik degene ben die je vertrouwt.

Soms vergeet ik het 's nachts. Ik ben net in slaap gevallen, mijn lichaam is zwaar van vermoeidheid. En plots word ik uit bed geschud door jouw schreeuw: ‘Mama! Ik heb een nachtmerrie gehad!’.

Ik loop zuchtend door de gang omdat ik weet dat dit weer een lange nacht en dus ook een zware ochtend wordt. Maar dan vraag je me om bij je te blijven en over je rug te wrijven, en ik herinner me dat ik zo gelukkig ben dat ik degene ben die jou een veilig gevoel geeft.

Ik weet nog dat ik als klein meisje speelde dat ik mama was en hoopte dat mijn poppen op een dag echte baby's zouden zijn.

Ik weet nog dat ik verliefd werd op je papa en wist dat hij degene was die ik als vader voor mijn kind wilde.

Ik weet nog dat ik ontdekte dat ik zwanger van je was en dat ik moest huilen omdat ik zo gelukkig was.

En ik weet nog precies hoe het voelde toen de verloskundige je voor het eerst op mijn borst legde, wriemelend en nat en perfect.

Dus als het leven druk wordt, als mijn gedachten op hol slaan en mijn aandacht afdwaalt, weet dan dat ik wéét hoeveel geluk ik heb dat ik jouw mama mag zijn.

Bron: vrij vertaald naar Mother.ly