Ik werd bewust mama. Werd ik bewust alleenstaande mama? Dat weet ik niet. Ik blijf vinden dat de naam - in mijn geval - de lading niet helemaal dekt. Al heel mijn leven wist ik dat ik mama wilde worden. En als het leven dan niet loopt zoals je verwacht (lees: de gehoopte partner komt maar niet) moet je gaan nadenken en keuzes maken.
Toen ik 33 was en heel wat had nagedacht was het voor mij duidelijk. Mijn kinderwens kreeg prioriteit. De vruchtbaarheid van een vrouw heeft nu eenmaal zijn grenzen en de kans op een partner niet.
Ik begon met informatie in te winnen, mijn dichte omgeving in te lichten (ouders, zus, beste vrienden ...) en maakte een afspraak voor de start van het traject. Ik mag mijn twee pollekes kussen dat het hele traject en de zwangerschap voor mij zó vlot zijn verlopen en dat ik een wolk van een zoon heb mogen verwelkomen.
Een heerlijke baby, die veranderde in een nachtraaf rond 1,5 jaar (met slaaptekort als gevolg) om zo te transformeren in een pittige peuter en kleuter met een stevig maar heerlijk karakter. Ondertussen wordt meneertje komende zomer vijf jaar en barst mijn spraakwaterval van de fantasie! Topkereltje.
Is het pittig? Zeker!
Is het de moeite waard? Absoluut!
Hij is en blijft mijn beste beslissing ooit. <3
En een situatie is een situatie omdat ze ook veranderlijk is. Want negen maanden geleden kwam ik dan toch nog de meest fantastische man tegen die mij én zoonlief omarmde. Net zoals ik zijn twee goudklompjes omarmde.
´Wij met z´n tweetjes´ evolueerde naar ´ons met vijfjes´ en dat is helemaal fantastisch.
(En ik ... ik besef nu dat je jezelf als bewust alleenstaande mama voldoende ademruimte en adempauze mag en moet geven. Een mensje opvoeden vraagt heel wat van je. Ik vergat dat meer wel dan niet en nam er nog extra uitdagingen bij op werkvlak.
Met als gevolg dat ik nu op zoek en op weg ben naar mijn versie 2.0. Al is dat een heel ander verhaal ;-).
Want ook met alles wat ik nu weet zou ik het hele verhaal zo opnieuw doen.)
