De hel: ‘Ik heb co-ouderschap met mijn narcistische en alcoholverslaafde ex’

Al jarenlang zoek ik hulp via de officiële instanties, maar niemand gelooft mij. Ik weet, om als survivor van een narcist geloofd te worden dient men het helaas zelf meegemaakt te hebben. Wat heel dubbel is, je wenst dat immers niemand toe! 

Het moeilijkste is dat ik mijn kind twee weken per maand aan hem moet ‘geven’. En wanneer mijn kind terug naar me komt is hij volledig overstuur. Mijn kind heeft ook zorgnoden, dus dat maakt mij extra ongerust. Mijn kind wordt daar dagelijks beledigd, verweten, gedwongen; mentaal zo fout behandeld. 

De vele beledigingen van de vader naar mij toe als persoon hoor ik vaker en vaker uit de mond van mijn kind en dat breekt mijn hart, telkens opnieuw. Ik kan het mijn kind ook niet kwalijk nemen, mijn kind is immers zo geconditioneerd. In plaats van een gelukkig kind te zijn, zie ik mijn kind achteruit gaan. 

De verstandhouding met de vader is zo goed als onbestaande. Het is ‘his way or the highway’. Ik ben intussen nog een schim van mezelf, zelfs al zie ik al jaren een psychologe. Sommige dagen voel ik me sterker, om kort nadien alweer gebroken te worden. 

Onlangs werd door de familierechtbank onder andere een maandelijkse PEth-test aan de vader opgelegd. Gezien zijn manipulatieve aard zou me het niet verbazen dat hij deze tests probeert te omzeilen. Hij slaagt er immers al zo lang in zichzelf voor te doen als de gewone normale kerel, en door zovelen geloofd te worden. Dan denk ik bij mezelf: als er geen alcoholprobleem is, waarom dan de tests proberen te manipuleren?

Gezien de instanties mij niet geloven en hun ‘hulp’ zo goed als onbestaand is, richt ik mij tot mama’s en papa’s die helaas in hetzelfde bootje zitten en misschien toch raad kunnen geven? Ik ben machteloos en boos en dat breekt mij telkens opnieuw. 

Ik heb geen nood aan uitleg over co- of parallel parenting met een narcist. Dat is gewoon onmogelijk. 

Hoe kan ik mijn kind beschermen? Hoe kan ik ervoor zorgen dat mijn kind zich veilig voelt en niet al bibberend naar de vader terug moet? Hoe kan ik ervoor zorgen dat mijn stem, de onvoorwaardelijke liefde en plaats van mijn kind in mijn hart toch voor troost kan zorgen? 

Alvast bedankt en vooral: veel moed aan alle ouders die dit ook mee maken.